The Creator

The Creator is een nieuwe sciencefiction thriller geregisseerd, deels geschreven en geproduceerd door Gareth Edwards, regisseur van Godzilla en Star Wars: Rogue One. De film speelt zich af in de toekomst waar AI groot en belangrijk is geworden. De AI is zelfs zo groots geworden, waardoor sommigen het niet meer vertrouwen. Amerika is zo tegen AI en probeert de rest van de wereld ook de gevaren van AI te tonen. Hierdoor zijn ze een oorlog met AI begonnen over de rest van de wereld. Wanneer ze leren dat AI een gevaarlijk wapen heeft ontwikkeld, proberen ze dit wapen te vinden en te stoppen voor het tegen de mensheid gebruikt kan worden.

Ex-agent Joshua (John David Washington) van de speciale eenheid reist met zijn team vijandig gebied in om dit wapen te vinden. Als Joshua het wapen vindt, leert hij dat het een AI is in de vorm van een jong meisje, die hij Alphie (Madeleine Yuna Voyles) noemt. Door de vorm van de AI wil hij haar niet vernietigen, maar probeert hij via haar de maker van dit AI wapen te vinden en deze dan desnoods uit te schakelen. Met deze film leek Gareth Edwards een eigen, originele, sciencefiction film proberen te hebben gemaakt. Op wat eigen ideeën na valt het verhaal verder helaas wel wat in herhaling vergeleken andere sciencefiction films. De film doet namelijk wel denken aan andere sciencefiction films, die fans van dit genre wel snel terug kunnen herkennen. Gareth Edwards gebruikt ook eigen ideeën van zijn eerdere, geregisseerde films. Deze film heeft verder helaas ook een wat rommelig verhaal met een gehaaste opbouw, waardoor je het soms lastig kunt blijven volgen. Alleen op bekende momenten uit andere sciencefiction films blijven aan een voorspelbare kant. Door deze rommelige en voorspelbare kanten, kan deze film zelf wel veel van zijn spanning en vermaak verliezen. De details lijken ook niet altijd te kloppen, want voor een groep die AI niet lijkt te vertrouwen, maken ze toch nog gebruik van AI. Gelukkig zorgt Gareth Edwards wel weer voor mooie, geloofwaardige visuele effecten in de film. Zo zorgt hij voor creatieve ontwerpen van AI-model voertuigen en machines. Ook weet hij voor goede menselijke androïde concepten en ideeën te zorgen. Zo toont hij wel goede, creatieve ideeën, die in een nabije toekomst best eens uit zouden kunnen komen. Dankzij het wat rommelige script met zijn voorspelbare momenten krijgen de meeste acteurs helaas weinig kansen om wat bijzonders met hun rollen te doen. John David Washington doet zijn best de film als de hoofdrol te dragen, maar krijgt door de manier waarop zijn personage is geschreven hier niet altijd de kans voor. Voor de jonge Madeleine Yuna Voyles is dit pas haar eerste werk in de filmwereld. Gelukkig weet ze goed en geloofwaardig acteerwerk neer te zetten als een jonge AI, die haar eigen, unieke krachten heeft. Andere castleden zoals Gemma Chan. Allison Janney en Ken Watanabe leveren aardig acteerwerk. Alleen door te weinig tijd en details van hun personages, krijgen ze niet genoeg kansen om verder wat bijzonders met hun rollen te doen. Ik geef de film als cijfer een:

Dumb Money

Dumb Money is een biografische drama komedie geregisseerd door Craig Gillespie, regisseur van Cruella en I, Tonya. De film vertelt het verhaal over hoe amateurbelegger Keith Gills (Paul Dano) tijdens de Coronapandemie besluit aandelen te kopen van de verliesmakende videogame-winkel GameStop. Met deze belegging wist hij de Wall Street wereld op zijn kop te zetten.

Keith heeft al zijn stappen ook op zijn online platformen gedeeld, waardoor andere hem na zijn succes nadeden en ook financiële succesvol wisten uit te pakken. Hierdoor besloten sommige, meer corrupte miljardairs zich ermee te bemoeien, om hun eigen balans en eigen financiële succes te behouden. Deze film speelt in op een actualiteit van nog niet zo lang geleden, tijdens de Coronapandemie. Waar de meeste mensen thuis moesten, blijven en zich moesten, zien te vermaken, terwijl ze zich aan de nieuwe Coronaregels moesten houden. Keith Gills wist hier een wilde gok te wagen, waardoor andere in eenzelfde situatie hem nadeden. De film toont goed hoe mensen moesten leven tijdens de Coronapandemie en bijvoorbeeld overal mondkapjes moesten dragen. Ondanks deze mindere, duistere tijden weet de film toch ook positief kanten te tonen van hoe zo’n pandemie mensen op financiële succesvolle ideeën bracht. Ze tonen ook goed beide kanten van de aandelenmarkt, waar beginnende beleggers succesvol proberen te worden. Bij signalen van financiële successen werden ze ook weer door corrupte miljardairs de kop ingedrukt, zodat deze zelf niet te veel verliezen, of moeten delen. De film wordt op een mozaïek vertelwijze verteld, want naast Keith Gills zijn verhaal volgt de film ook verhalen van andere personen, die dankzij hem zijn gaan belegging in de aandelen van GameStop. Het verhaal is geschreven door schrijvers voor wie dit beide pas hun eerste geschreven filmscript is. Dit valt soms helaas wel aan de uiteindelijke film terug te zien, want niet alle verhalen van de andere personages die ook aandelen hebben gekocht zijn even interessant om te volgen. Het hoofdverhaal van Keith Gills was eigenlijk zelfstandig goed genoeg voor een verfilming, alleen te kort om de film helemaal zelf mee op te vullen. Hierdoor heeft de film soms zo zijn langdradige momenten. Paul Dano weet de hoofdrol goed en passend neer te zetten, maar door het mozaïek vertelwijze moet hij soms wel wat onnodig zijn tijd delen met andere acteurs. Sommige hiervan, zoals America Ferrera, die een verpleegster speelt tijdens de Coronapandemie, brengen boeiende aspecten met zich mee. Als de film zich meer bij zulke verhaallijnen had gehouden, zou de film interessanter en meer gefocust over kunnen zijn gekomen. k geef de film als cijfer een:

Expend4bles

Expend4bles is het vierde deel van de Expendables filmserie. Dit vierde deel is geregisseerd door Scott Waugh, regisseur van Act of Valor en Need for Speed, Wanneer crimineel Rahmat (Iko Uwais) met dreiging komt, ontstaan er kansen voor een mogelijke, nucleaire Derde Wereldoorlog. Barney Ross (Sylvester Stallone) en zijn team moeten dit proberen dit te stoppen.

Door omstandigheden wordt het reddingsteam alleen anders ingedeeld met nieuwe, jonge rekruten, die andere vaardigheden met zich meebrengen. Sylvester Stallone had samen met Dave Callaham met de eerste Expendables film het idee, om oude actie acteurs terug te brengen in een gezamenlijk team. Dit idee ging al wat verloren met het derde deel toen ze meer jongere acteurs gingen casten. Ditzelfde gebeurt nu helaas weer met dit vierde deel. Stallone heeft plannen wanneer deze film succesvol uitpakt, om een nieuwe trilogie beginnen, alleen zonder zijn personage Barney. Zijn personage zit zo ook al weinig in dit vierde deel. Jason Statham en Dolph Lundgren zijn eigenlijk de enige terugkerende acteurs van de serie. De rest van de terugkerende castleden spelen eigenlijk meer cameo’s of andere, korte rollen. Het team van nieuwe en jongere castleden wordt zo geleid door Megan Fox haar personage. De film heeft verder ook een zwak verhaal met verhaallijnen die rommelig door elkaar heen lopen. De groep jonge Expendables begaat zo meer fouten, waardoor ze door anderen weer geholpen moeten worden. Hierdoor eindigt het verhaal meer in een langdradig iets wat ook onnodig te lang door gaat. De actie scenes zijn verder ook ongeloofwaardig, want de meeste zijn te bewegelijk of ingezoomd gefilmd, waardoor je niet precies kunt volgen wat er allemaal gebeurd. De visuele effecten komen ook ongeloofwaardig over en lijken soms meer op scenes uit een oude videogames voor een ouder gameplatform. Sommige van de effecten zijn zo ongeloofwaardig dat ze eerder lachwekkend over komen dan nog vermakelijk. Bij de explosies kun je ook duidelijk terugzien dat ze met CGI in de film zijn geplaatst. Ditzelfde gebeurt, ook wanneer personages elkaar bevechten en zo nep bloed plekken of sporen achter laten. Vaak kun je ook wel terugzien dat de acteurs gewoon voor een green screen staan, wat zorgt voor aparte momenten wanneer de achtergrond ineens nep overkomt vergeleken de acteurs die ervoor staan te acteren. Ik geef de flm als cijfer een:

Retribution

Retribution is een nieuwe actiethriller geregisseerd door Nimród Antal, regisseur van Predators en Vacancy. Zakenman Matt Turner (Liam Neeson) krijgt wanneer hij zijn kinderen naar school brengt een telefoontje van een onbekend nummer. Als hij opneemt, hoort hij een mysterieuze stem, die hem verteld dat er een verborgen bom onder zijn autostoel zit.

Als Matt niet precies doet wat de stem van hem vraagt, dreigt de persoon de bom te laten ontploffen. Om zijn kinderen te beschermen, doet Matt hierom wat er van hem gevraagd wordt. Sinds de film Predators van alweer 13 jaar geleden heeft Nimród Antal niet echt meer een actie film geregisseerd. Verder moet hij ook zien te werken met een scenario geschreven door beginnende schrijver Christopher Salmanour. Dat deze scenario schrijver nog aan de beginnende kant is, valt helaas wel terug te zien aan de uiteindelijke film. Het lijkt soms wel alsof hij nog gedurende het filmen verder aan het schrijven was aan zijn scenario. Er komen namelijk vele onduidelijke keuzes en beslissingen voor, die de crimineel en zijn slachtoffer Matt maken. Zo gebeuren er veel ondoordachte acties waar de details niet altijd van zien te kloppen of slechts ontbreken. Daarnaast vallen momenten ook vaak in herhaling. De visuele effecten van bijvoorbeeld explosies komen ook niet zo geloofwaardig over. Hierdoor verkiest de film ook wat van zijn spanningsniveau. Liam Neeson probeert goed acteerwerk neer te zetten als de hoofdrol van de film, maar dankzij het mindere scenario krijgt hij hier verder weinig kansen voor. Hij lijkt ook soms wat onzeker over wat zijn personages verder moet gaan doen, omdat het scenario op dat moment nog lijkt te zijn geschreven. Jack Champion en Lilly Aspell, die zijn zoon en dochter in de film spelen, hebben in hun beginnende acteercarrières wel in betere films geacteerd. Jack heeft zo in Avatar: The Way of Water een betere rol gehad. Lilly Aspell heeft verder de jonge versie van Wonder Woman gespeeld in de Patty Jenkins Wonder Woman films. Hopelijk worden ze in hun toekomstige acteercarrières in betere films gecast. Ik geef de film als cijfer een:

A Haunting in Venice

A Haunting in Venice is een derde film uit de boekverfilmingen over de verhalen van Hercule Poirot van schrijfster Agatha Christie. Deze film is net als de twee voorgaande verfilmingen weer geregisseerd door Kenneth Branagh, die zelf ook weer de rol van Hercule Poirot speelt. In het jaar 1947, na de Tweede Wereldoorlog, heeft detective Hercule Poirot (Kenneth Branagh) zich wat teruggetrokken en is nu meer met pensioen gegaan in Venetië. Wanner zijn oude vriendin, misdaadschrijfster Ariadne Oliver (Tina Fey) hem dan tijdens Halloween komt bezoeken met een voorstel, probeert ze hem weer terug te krijgen als detective.

Ariadne verdenkt namelijk dat medium Mrs. Joyce Reynolds (Michelle Yeoh) een oplichter is en probeert dit met Poirot zijn detectivevaardigheden te bewijzen. Hiervoor gaan ze naar een spookachtig palazzo, waar Mrs. Reynolds een seance houdt en met geesten in contact probeert te komen. Als er hier dan iemand wordt vermoord, probeert Poirot te onderzoeken wie de dader is. Hiervoor moet hij zijn detectivevaardigheden weer zien op te pakken, maar ook proberen te bewijzen dat de duistere, acties van de avond niet iets boven natuurlijks zijn geweest. Met deze derde detective moordmysterie over Hercule Poirot, heeft Kenneth Branagh ervoor gekozen de film iets meer van het thrillergenre te geven. Zo kan deze film iets enger overkomen dan de twee voorgaande films, want deze film bevat wat jump scares. Zo kan het wel leuk zijn om Poirot zien te proberen, om sommige van deze boven natuurlijke activiteiten, die gebeurd zijn, zien te verklaren. Zo lijkt de film soms net op goochelaars ontmaskerd. Kenneth Branagh weet de film wel weer goed in beeld te brengen. In tegenstelling van zijn tweede Hercule Poirot film heeft hij deze film gelukkig weer op locatie kunnen opnemen. Zo toont hij mooie beelden van bekende plaatsen in Venetië, die ook in andere film voorkomen die hier afspelen. Passend lijkt hij een soort filter te hebben gebruikt en verder een creatieve manier van filmen, waardoor de film echt lijkt af te spelen in tijden na de Tweede Wereldoorlog. Verder heeft hij ook wat duistere horror inspiratie te hebben gebruikt voor een verhaal dat zich afspeelt tijdens Halloween. Verder dragen de castleden ook passende kostuums, die ook uit deze oudere tijd komen. De film kan wat overkomen als een lichte horrorversie van het spel Cluedo. Alleen blijft het einde wel wat onduidelijk, omdat sommige dingen wat onverklaard blijven. Dat Kenneth Branagh het leuk vindt om verhalen van Hercule Poirot te verfilmen vat wel aan hem terug te zien aan de manier waarop hijzelf het personage bijvoorbeeld speelt. De meeste van de verdere filmcast zetten ook goed acteerwerk neer. Om hun echte reacties geloofwaardig in beeld te krijgen, heeft Kenneth Branagh samen met de technische afdeling de castleden zonder waarschuwing verrast met horror aspecten. Zo gingen lichten ineens uit, of sloegen duren hard dicht. Zo heeft hij hun natuurlijke reacties goed en geloofwaardig weten vast te leggen. Helaas valt bij sommige toch wel wat terug te zien dat ze schuldig of onschuldig proberen te acteren tijdens scenes waarin ze door Poirot worden verhoord. Zo valt wel wat te voorspellen wie de uiteindelijke dader is geweest. De jonge Jude Hill heeft eerder met Kenneth Branagh samengewerkt in de Oscar winnende film Belfast. In deze film toont hij opnieuw wat voor een goede, jonge acteur hij is. Voor Tina Fey is deze film ook een meer unieke ervaring, want ze heeft verder meer in komediefilms gespeeld. Om haar nu eens in een meer duistere detective thriller te zien spellen is weer eens iets unieks. Op wat momenten na weet ze deze genres toch goed eigen te maken. Michelle Yeoh, die dit jaar de Oscar won voor beste actrice, laat je als kijker net als Poirot ook vaak goed twijfelen over wat er echt is, of meer boven natuurlijk. Ik geef de film als cijfer een:

After Everything

After Everything is het vijfde en laatste deel van de After filmserie. De film is weer geregisseerd en geschreven door Castille Landon, die ook twee eerdere films uit de serie heeft geregisseerd. Nadat zijn relatie is beëindigd, loopt Hardin Scott (Hero Fiennes Tiffin) tegen een schrijversblok aan. Zo weet hij geen tweede boek meer te schrijven. Hierdoor eindigt hij als een verloren alcoholist.

Om uit dit leven te ontsnappen, reist hij naar Lissabon, om zijn oude geliefde Nathalie (Mimi Keene) te bezoeken. Zo hoopt hij te leren hoe hij zijn fouten weer recht kan zetten, om weer een kans te maken met zijn verloren geliefde Tessa Young (Josephine Langfort). Deze film is de eerste film uit de filmserie, die niet direct gebaseerd is op een echt boek uit de After boekenserie. In plaats daarvan hebben ze deze film meer gebaseerd op ongebruikte verhaallijnen en kon Castille Landon zelf wat inspireren voor het verhaal. Dat deze film niet echt gebaseerd is op een boek en meer uit pure inspiratie komt, valt wel aan de rommeligheid van de uiteindelijke film terug te zien. Zo valt wel terug te zien dat ze deze boekserie onnodig over te veel films hebben verspreid, wat uiteindelijk wat onnodig is geweest. Het personage van Hardin is het grotendeel van deze film ook meer op een soort vakantie in Lissabon. Zo lijkt het wel alsof ze de opbrengsten van de voorgaande films hebben opgespaard, om zo met de filmcast en crew naar Lissabon te kunnen gaan. Op Lissabon zelf gebeurt er namelijk weinig bijzonders, behalve dat Hardin van de fouten uit zijn verleden probeert te leren. Hiervoor pakt hij wel weer een oude relatie op met een nieuwe personage die in de voorgaande films niet voorkwam, of verder genoemd was. Josephine Langford, haar personage, komt zo nauwelijks in deze laatste film voor en is meer terug te zien in flashbacks van oude scenes van de voorgaande films. Hierdoor komt het verder niet zo geloofwaardig over dat de twee van elkaar gescheiden geliefden in deze laatste film hun relatie echt weer probeerde op te pakken of verbeteren. Na vijf films is het acteerwerk ook niet echt beter geworden. Hopelijk weet Hero Fiennes Tiffin na deze filmserie betere films en filmseries te vinden, waarin hij in de toekomst kan in acteren. Omdat Josephine Langford nauwelijks in deze film zit, heeft ze verder ook weinig hoeven doen. Hopelijk weet ze ook betere toekomstige films te vinden, om in te acteren. De rest van de terugkerende en nieuwe castleden krijgen verder ook weinig bijzonder te doen in deze laatste film. Sommige komen wat apart over, omdat ze na vier voorgaande films ineens uit het niets belangrijke rollen moeten zien te spelen in deze film. De meeste van deze personages hebben zo alleen weinig tot geen achtergrond, om er als kijker echt om te geven. Ik geef de film als cijfer een:

The Nun II

The Nun II is de tweede Nun en verder nieuwste film in de Conjuring filmserie. Deze tweede Nun film is geregisseerd door Michael Chaves, die ook The Curse of La Llorona en The Conjuring: The Devil Made Me Do It, eerdere films uit de Conjuring filmserie heeft geregisseerd. Met deze film heeft Michael Chaves momenteel de meeste geregisseerde film uit deze filmserie onder zijn naam. De film speelt zich af in 1956 vier jaar later na de acties van zuster Irene (Taissa Farmiga), die in Roemenië de demon Valak (Bonnie Aarons) wist te stoppen.

Wanneer er dan in Frankrijk een priester is vermoord op een gelijke manier waarop dit in Roemenië gebeurde, wordt zuster Irene door de kerk gevraagd deze moord te onderzoeken. Tijdens haar onderzoek leert ze dat Valak terug is en probeert erachter te komen wat ze keer probeert te doen voor er meer slachtoffers vallen. Op wat andere plaatsen en nieuwe personages na brengt deze tweede Nun film verder weinig nieuws. De Nun heeft dit keer alleen andere, duistere plannen. Zo kan de film al snel wat herhaaldelijk overkomen en blijft verder ook wel aan een voorspelbare kant. Als kijker kun je zo op het verhaal vooruit blijven lopen. Helemaal als je de eerste Nun film hebt gezien. De meeste horror momenten blijven ook wat aan een herkenbare, of voorspelbare kant. Zo maken ze vaak gebruik van simpele jump scares, maar de meeste hiervan kun je wel zien aankomen. Er zitten wel wat creatieve jump scares in de film, maar de meeste hiervan zijn al in de trailers te zien, waardoor je wel ongeveer weet wanneer en wat er gaat komen als je de film bekijkt. Verder begaan de meeste personages ook de standaard horror clichés, zoals alleen mysterieuze dingen onderzoeken of op vreemde geluiden afgaan. Wanneer ze dan in een lege, duistere ruimte zijn, roepen ze hallo, of vragen ze of er iemand is. De schrijvers van deze tweede Nun film hebben ook voor twee meer losstaande verhaallijnen gekozen, die uiteindelijk wel weer samenkomen. Toch voelen deze losstaande verhaallijnen grotendeels losstaand van elkaar aan, waardoor het soms voelt alsof je naar twee verschillende films zit te kijken. De Demon weet alleen steeds weer op te duiken zonder echte verdere uitleg. Door deze voorspelbare en onduidelijke kanten heeft de film zo wel zijn langdradige momenten. Taissa Farmiga weet wel weer goed acteerwerk neer te zetten, maar had uiteindelijk wel een beter verhaal en uiteindelijke film verdient. Dit geldt ook wel voor de rest van de terugkerende castleden. Bonnie Aarosn, die de Nun speelt, krijgt helaas wel wat minder tijd in deze film. De gedaante veranderende demon kiest er namelijk onnodig voor, om andere vormen aan te nemen. Deze vormen werken alleen niet zo angstaanjagend als de Nun zelf. Sommige van de jongere acteurs in de film zijn nog aan de beginnende kant van hun acteercarrière, wat helaas wel aan hun acteerwerk in deze film valt terug te zien. Ik geef de film als cijfer een:

My Big Fat Greek Wedding 3

My Big Fat Greek Wedding 3 is de derde en hoogstwaarschijnlijk laatste film in de filmserie. Dit derde deel is geregisseerd, geschreven en deels geproduceerd door Nia Vardalos. Verder speelt ze zelf ook weer de hoofdrol in deze film. Na het overlijden van haar vader reist Toula (Nia Vardalos) voor zijn laatste wens naar het dorp waar hij is opgegroeid. Hier probeert ze een familiereünie te houden, maar wordt tijdens deze reis vergezeld door een aantal familieleden.

Met deze film spelen ze net als de twee voorgaande films weer goed in op de Griekse cultuur, maar deze keer meer vanuit een andere hoek. In tegenstelling tot de voorgaande twee films gaat deze film namelijk niet echt meer over een trouwerij en de Griekse culturen en gebruiken die daarbij komen kijken. Helaas valt de film verder wel wat in herhaling en mist zo originaliteit. Nia Vardalos heeft waarschijnlijk te veel zelf proberen te doen, waardoor ze zelf en de film hun focus wat verliezen. Naast de My Big Fat Greek Wedding films heeft ze verder wel geprobeerd om aan andere films te werken, maar deze pakte net als de tweede My Big Fat Greek Wedding toch ook minder succesvol uit. De mix van genres werkt ook niet altijd even goed, want ze probeert deze film wel meer over het drama genre te laten gaan met het verlies van haar vader in de film. Dit hebben ze gedaan ter nagedachtenis van Michael Constantine, die de vader in de eerste twee film speelde, maar wie in 2021 kwam te overlijden. Zijn personage speelde wel een belangrijke rol in de voorgaande films en wordt in deze film wel gemist. Het dramagenre wordt later ook meer overspoeld door het komediegenre, waardoor de drama kanten wat verloren gaan. De meeste van deze komedie momenten werken helaas niet altijd, want deze blijven vaak meer aan voorspelbare of flauwe kanten. Ditzelfde gebeurt helaas ook met het romantische genre. Door de hoeveelheid aan personages verliest Nia Vardalos verder ook wat de focus of het gebruik van al deze personages. Zo heeft ze voor sommige wel wat te doen in de film, maar voor anderen juist weer niet. Deze komen dan meer over als onnodige extra’s in de film. Dat ze niet alles onder controle had, valt bijvoorbeeld ook wel terug te zien, wanneer je sommige personages in de filmcamera zien kijken in plaats van dat ze naar hun tegenspelers kijken. Voor haar toekomstige filmprojecten kan Nia Vardalos zelf beter minder verschillende dingen tegelijkertijd proberen doen, om haar focus niet weer te verliezen. Ik geef de film als cijfer een:

The Equalizer 3

The Equalizer 3 Is de derde film Equalizer film van de serie en is ook weer geregisseerd door Antoine Fuqua, die de twee voorgaande films ook heeft geregisseerd. Tijdens zijn laatste missie is Robert McCall (Denzel Washington) gewond geraakt en verzorgd door de Italiaanse dokter Enzo Arisio (Remo Girone). Sindsdien is hij herstellende gebleven in het dorpje Altamonte in Sicilië. Zo heeft hij intussen een band opgebouwd met de mensen van het dorp.

Robert leert later dat sommige inwoners onderdrukt worden door de maffia. Om de inwoners te bedanken voor de hulp die ze hem gegeven hebben, probeert hij ze het tegen deze maffiafiguren te beschermen. Met deze derde Equalizer film keren Antoine Fuqua en Denzel Washington voor een waarschijnlijk laatste keer terug in deze filmserie. De tweede Equalizer film was wat onduidelijk dankzij het mindere verhaal, want er zaten meerdere, losstaande verhaallijnen in die film. De Equalizer probeerde zo ook verschillende mensen te helpen, met verschillende dingen. Deze derde Equalizer heeft gelukkig een beter gefocust verhaal. Omdat de Equalizer meer aan de herstellende hand is, heeft deze film wel een trager verhaal. Zo doet Robert bijvoorbeeld meer onderzoek naar de maffiazaken dan dat hij ze echt direct al probeert tegen te gaan. Dit gebeurt meer aan het eind van de film, maar dan neemt het tempo ineens snel toe. Ondanks een meer gefocust verhaal heeft deze derde film, toch een minder tempo. Zo heeft de film zijn langdradige momenten. Robert verzamelt ook meer informatie voor de CIA en geeft deze dan door aan CIA-agent Emma Collins (Dakota Fanning). Hun samenwerking komt alleen niet echt sterk naar voren alsof ze ook echt een onderling team zijn. De CIA lijkt na dat Robert de aanwijzingen doorspeelt de criminelen alleen meer op te pakken of hun acties meer openbaar te maken voor de wereld. De losstaande CIA-scenes komen zo wel wat onnodig over. De relaties die Robert met de verschillende inwoners van Altamore heeft opgebouwd komen helaas ook niet allemaal even sterk naar voren. Hierdoor kunnen sommige van deze relaties en personages je wel wat minder interesseren gedurende de film. Denzel Washington zet de rol van de Equalizer gelukkig wel weer goed en charismatisch neer, alleen is hij net als het personage meer aan de oudere en herstellende hand. Verder tonen ze wel mooi de Italiaanse omgevingen en cultuur. Vele Italiaanse personages worden dan ook meer door Italiaanse acteurs gespeeld, die ook meer Italiaans blijven spreken. Ik geef de flm als cijfer een:

Greatest Days

Greatest Days is een nieuwe muziek, drama, komedie geregisseerd door Coky Giedroyc. Ze heeft verder meer verschillende tv-afleveringen van tv-serie en miniseries en tv-films geregisseerd. Vijf vriendinnen hadden vroeger de beste avond van hun leven, toen ze samen naar het concert van hun favoriete Boyband gingen. Met de jaren zijn de vijf echter het contact met elkaar wat verloren, waardoor hun onderlinge band minder is geworden.

Wanneer een van hen kaarten wint voor het reünieconcert van hun vroegere, favoriete Boyband probeert ze de vijf weer samen te krijgen, om het beste moment uit hun verleden met dit concert te herleven. De mensen achter deze film probeerde ze voor deze film productie te krijgen van een grote filmstudio, waardoor ze dan vervolgens ook bekende acteurs zouden kunnen casten. Helaas toonde geen enkele grote filmstudio interesse in het project. Zo moesten de mensen achter dit filmproject de financiële zaken meer zelf zien te regelen, waardoor ze sommige dingen simpeler moesten doen en andere ideeën moesten laten vallen. De Boyband Take That waar het in de film bijvoorbeeld overgaat en de bandleden worden zo niet bij naam genoemd, om kosten en juridische problemen te besparen. Toch kan de film wel als een bekend iets overkomen voor fans van Take That of andere bands of zangers. De film speelt zo goed in op hoe Boyband of andere artiestengroepen vroeger en nu nog steeds fans weten te trekken met hun muziek en stijlen. Fan van vroegere of moderne artiestengroepen kunnen zich zo wel terugvinden in hoe de filmpersonages zich gedragen door hun fandom die ze hebben met de bepaalde Boyband in de film. De castleden van deze film zijn dankzij het mindere budget ook meer tv-acteurs, maar gelukkig komen ze toch geloofwaardig over als vrienden en fans van dezelfde Boyband. De film begint alleen meer in het verleden, waar de personages nog jong waren. Als ze later in de film ineens een tijdsprong maken na het nu, waar dezelfde personage opeens ouder zijn, kan toch even wennen zijn door hoe de personages zijn veranderd. Ik geef de film als cijfer een: