Indiana Jones and the Dial of Destiny

Indiana Jones and the Dial of Destiny is de nieuwste, vijfde film in de Indiana Jones filmserie. Deze nieuwe film is geregisseerd en deels geschreven door James Mangold, regisseur van Le Mans ’66 en Logan. Archeoloog Indiana Jones (Harrison Ford) is inmiddels met pensioen, maar kan slechts kort van zijn rust genieten. Zijn peetdochter Helena (Phoebe Waller-Bridge) probeert met een van zijn laatst gevonden artefact geld te verdienen, maar door deze openbaar te maken, trekt dit oude nazi schurken aan. Zo probeert Dr. Voller (Mads Mikkelson) dit artefact in handen te krijgen en het mysterie erachter op te lossen. Indy en zijn peetdochter moeten ditzelfde nu proberen te doen voor de verkeerde mensen het mysterie op lossen en de wereld zo in gevaar kunnen brengen.

Nadat Walt Disney de rechten van LucasArts kocht konden ze met deze rechten nieuwe films maken. Zo maakte ze nieuwe, maar toch andere Star Wars films, die niet allemaal even goed ontvangen werden. Ditzelfde proberen ze nu ook nog een keer met Indiana Jones in de hoop het wat beter te doen vergeleken met hoe ze de Star Wars films hebben afgehandeld. Net als met Star Wars hebben ze oude castleden teruggebracht voor de nieuwe film. Harrison Ford was zelf niet de grootste fan van zijn Star Wars rol en kwam niet echt met veel plezier terug als zijn Star Wars personage Han Solo. Indiana Jones is gelukkig een personage waar hij zich meer mee verbonden voelt. Zo heeft hij zich rond zijn tachtigste weer getraind om Indiana Jones op een oudere, maar toch nog bekende manier neer te zetten. Disney heeft wel overwogen de rol te hercasten, maar Harrison Ford was het hier niet meer eens en zei dat het personage van Indiana Jones samen met hem moet verdwijnen wanneer zijn tijd ervoor gekomen is. De effecten waarmee ze hem in het begin hebben verjongd komen goed over, maar niet altijd even geloofwaardig. Het verjongen van acteurs is inmiddels ook zo vaak eerder gedaan, waardoor deze effecten hun speciale kwaliteit wat verliezen. Indy moet zich verder ook aanpassen aan de veranderingen in tijd. Mensen waren rond de jaren 60 meer geïnteresseerd in ruimtereizen en maanlandingen dan archeologische opgravingen van oude artefacten. Naast wat bekende cameo’s bestaat de verdere filmcast wel uit allemaal nieuwe personages. Het personage van Toby Jones, de vader van Helena, komt in de verdere filmserie niet voor, of wordt er over hem gesproken. Toch is Indiana ineens de peetvader van zijn dochter, wat een beetje uit het niets komt. Harrison Ford en Phoebe Waller-Bridge hebben in de film verder ook niet echt een band. Ze zijn elkaar eerder nodig, om zelf verder te komen dan dat ze echt om elkaar lijken te geven. Mads Mikkelson weet wel weer passend een schurk te spelen, die met zijn eigen duistere plannen bezig is. De filmsets en kleding van de castleden komen wel passend over voor de tijd van begin jaren 60 waar het verhaal zich in afspeelt. Steven Spielberg heeft de vier voorgaande Indiana Jones films geregisseerd en wist een eigen draait en stijl mee te geven aan deze films, ondanks dat de vierde minder uitpakte. James Mangold probeert dit lichtjes te kopiëren zodat de film wel bekend aanvoelt voor de fans, maar toch probeert hij het ook wat eigen te maken. Hierdoor kan de film soms wel wat anders aanvoelen of overkomen voor fans van de andere films. Met de laagste act begaat hij ook wat keuzes, die de film wat apart kunnen doen aanvoelen. Door deze keuzes doet de films wel wat denken aan Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull. Verder blijven de schrijvers het ook veilig spelen door met te veel toevalligheden te voor te zorgen dat de personages verder kunnen gaan zonder echte moeite. Daarnaast schieten de nazi’s vaak mensen neer behalve de echte filmpersonages. Hierdoor verliest de film na de zoveelste schietpartij ook wat van zijn spanning. Door het vaak veilig te spelen kan de film op een moment ook eerder langdradiger overkomen dan opwindend. Ook probeert de film vaak te grappig te zijn, net zoals vele andere Disneyfilms van de laatste tijd. Sommige komedie-elementen werken, maar genoeg voelen ook geforceerd aan. Wat wel weer werkt, is de soundtrack van composer John Williams, die een van de beste composers in de filmwereld blijft. Hij zet met deze soundtrack weer herkenbare, maar ook nieuwe muziek neer. Ik geef de film als cijfer een:

Hypnotic

Hypnotic Is een nieuwe actiethriller geregisseerd, deels geschreven en geproduceerd door Robert Rodriguez, regisseur van Machete en Sin City. Detective Danny Rourke (Ben Affleck) probeert zijn vermiste dochter te vinde Tijdens zijn zoektocht, leert hij over de mysterieuze Dellrayne (Wiliam Fichtner), die over special krachten beschikt waarmee hij mensen hun geest en gedachten kan overnemen. Om hem te stoppen en zijn dochter boven water te krijgen, wekt Danny samen de waarzegster Diana Cruz (Alice Braga), die over gelijke krachten heeft.

Robert Rodriguez had een eerste scenario voor deze film al in 2002 geschreven, maar zo’n twintig jaar later pas echt een uiteindelijke film gemaakt voor het scenario. Rodriguez had de film beter eerder kunnen afronden, want in de twintig jaar dat hij aan het idee van deze film heeft gewerkt, zijn erin tussen vele gelijke films met een gelijk verhaal uitgekomen. Zo komt deze uiteindelijke film over als een mix en kopie van andere films. De film komt voor de gemiddelde filmkenner zo ook al snel bekend en later voorspelbaar over. Naast aan de bekende kant te blijven, mist de film voor een actiethriller verder ook een geloofwaardige vorm van spanning. Meestal blijven ze alles veilig spelen. Verder worden de speciale krachten die de verschillende personages hebben ook niet echt duidelijk uitgelegd. De krachten die de personages weten ze ook steeds weer op herhaaldelijke manieren redden. Door deze mix van vertrouwde veiligheid blijft de uiteindelijke film ook meer langdradig. De visuele effecten komen verder ook wat gekopieerd over uit andere films, die bepaalde, gelijke dingen beter en meer geloofwaardig in beeld wisten te brengen. Door verdere gebrek aan personage opbouw of uitwerking komen de acteurs verder ook niet bijzonder over. Ben Affleck komt bijna over als hij tegen zijn zin in, in deze film heeft geacteerd William Fichtner lijkt wel plezier te hebben bij het spelen van de schurk. I geef de film als cijfer een:

No Hard Feelings

No Hard Feelings is een nieuwe komedie geregisseerd en deels geschreven door Gene Stupnitsky. Na de film Good Boys is dit pas de tweede film die hij heeft geregisseerd. Hij heeft deze film gebaseerd op een echte advertentie die op Craigslist heeft gestaan.

Maddie Barker (Jennifer Lawrence) staat op het punt haar familiehuis te verliezen, omdat ze haar schulden en andere kosten niet meer kan betalen. Hierom reageert ze op de advertentie die ze op Craigslist ziet staan. In de advertentie vragen Percy Becker (Andrew Barth Feldman) zijn ouders of iemand hun zoon kan helpen ouder te worden en meer zelfvertrouwen te geven. Dit moet gebeuren voor hij naar de universiteit gaat, zodat hij meer kan omgaan met deze meer volwassen wereld. Ondanks dat dit pas de tweede film is die Gene Stupnitsky heeft geregisseerd, heeft hij hiervoor wel andere filmscripts geschreven. Vele van zijn eerder geschreven verhalen hebben een gelijk soort kernverhaal als deze film. Hierdoor kan deze film wel wat herhaaldelijk overkomen voor mensen die bekend zijn met zijn eerder geschreven films zoals Bad Teacher. Medeschrijver John Phillips valt als schrijver ook wat in herhaling vergeleken zijn ander geschreven filmscript van Dirty Grandpa. Door deze herhalingen blijft de komedie uit deze film ook wat aan de bekende kant, waardoor er niet meer veel om te lachen valt. De verdere komedie lijkt ook meer uit volwassen cartoons te komen. Daarnaast zijn de beslissingen die de personage maken ook niet realistisch, waardoor de geloofwaardigheid wat verloren gaat en het eerder wat dom overkomt in plaats van komisch. De personages begaan gedurende de film ook niet echt veel veranderingen tijdens het verhaal. Jennifer Lawrence, haar personage, blijft iemand die alleen meer op geld uit lijkt te zijn om haar huis en schulden te kunnen betalen. Door gebrek aan een goed en duidelijk achtergrondverhaal over haar familiehuis en familiegeschiedenis interesseert dit je als kijker ook niet echt. De hulp die ze Percy probeert te geven om meer volwassen te worden, krijgt hij later ook wel vanuit andere hoeken. Hierdoor lijkt haar personage, ondanks hem in de juist richten te hebben gedreven, verder wat onnodig. Andrew Barth Feldman komt wel goed en geloofwaardig over als een meer verlegen iemand, die wat meer zelfvertrouwen kan gebruiken. Andere personages worden alleen gebruikt voor meer losstaande komedie scènes en verdwijnen dan na deze scènes haast weer uit de verdere film. Hierdoor gaat de geloofwaardigheid ook wat verlorenen en lijkt de film ook meer op een cartoon. Ik geef de film als cijfer een:

Asteroid City

Asteroid City Is een nieuwe komedie, drama geregisseerd, deels geschreven en geproduceerd door Wes Anderson, regisseur van Fantastic Mr. Fox en The Grand Budapest Hotel. Schrijver Conrad Earp (Edward Norton) probeert zijn fictieve toneelstuk waar te maken. Zijn toneelstuk Asteroid City gaat over een rouwende vader Augie Steenbeck (Jason Schwartzman). Hij probeert zijn kinderen te vertellen over het verlies van hun moeder, maar heeft hier moeite mee. Haar vader Stanley Zak (Tom Hanks) vindt ook dat hij dit nieuws snel met zijn kinderen moet delen. Verder praat hierover met zijn mede spelster Midge Campbell (Scarlett Johansson), om een juiste manier te vinden dit nieuws te delen.

Met deze film probeert Wes Anderson een meer meta film te maken waarin een toneelstuk wordt uitgewerkt, maar ook de scènes achter de scènes in zijn te zien. Op deze nieuwe manier van verhaalvertelling na valt hij verder wel wat in herhaling vergeleken zijn andere films. Zo brengt hij scènes op gelijke manieren weer in beeld zoals hij eerder in zijn andere films ook heeft gedaan. Zo verliest deze film wat van zijn unieke kanten. Net als in zijn andere films bevat deze film ook weer een grote filmcast van verschillende, bekende acteurs. Zo vallen vele van deze acteurs wel te herkennen, maar door de hoeveelheid aan acteurs krijgt niet iedereen even veel tijd in deze film. Jason Schwartzman en Scarlett Johansson krijgen de meeste tijd in deze film, om wat met hun rollen te doen. Naast het hoofdverhaal spelen er ook veel bij verhalen af rond het hoofdverhaal, die dankzij de hoeveelheid niet altijd even goed te volgen blijven, waardoor de film uiteindelijk wat onduidelijk kan overkomen. Voor fans en kenners van Wes Anderson kan de film wel wat vermakelijker en bekender zijn. Ook spreekt zijn komediestijl deze fans wat meer aan. Voor mensen die verder niet zo bekend met zijn komediestijl zijn, kan het wel wat apart overkomen. Ik geef de film als cijfer een:

The Flash

The Flash is de nieuwste film in de DC-filmserie. De film is geregisseerd door Andy Muschietti, regisseur van Mamma en It Chapter One & Two. In een poging zijn moeder te redden, gebruikt Barry Allen (Ezra Miller) zijn snelheidskrachten om terug in de tijd te gaan. Zo maakt hij aanpassingen die zijn moeder in leven houden, maar hierdoor is zijn bekende tijdlijn verandert. Zo zijn bepaalde dingen anders of helemaal niet gebeurd. Om de tijdlijn te herstellen, probeert Barry weer andere wijzigingen te maken. Ook moet hij ook de wereld zien te beschermen van de dreiging van generaal Zod (Michael Shannon), maar om die te verslaan is Barry de hulp nodig van een oudere Batman (Michael Keaton) en een Kryptoniaan (Sasha Calle).

Met deze film speelt DC speels in op hun eigen filmgeschiedenis waar ze sinds 2013 met de film Man of Steel zelf ook een eigen filmserie probeerde te maken. Deze planning is vanwege vele, verschillende omstandigheden niet zo succesvol geworden voor de DC-films, filmstudio en DC-fans. Met deze film proberen ze het haast als het gelijke evenement in de stripboeken: Flashpoint hun fouten wat recht te zetten en dit verder met wat zelfspot belachelijk te maken. De film is zo vermakelijk en herkenbaar voor zowel oude als jonge fans van de DC-films en stripboeken. Ondanks dat het leuk is wat bekende dingen terug te zien in een moderner jasje kan de film wel wat herhaaldelijk overkomen, maar dan met wat lichte variaties. Het idee van tijdreizen en alternatieve tijdlijnen is verder ook iets wat al eerder in andere films naar voren is gekomen zoals in The Back to the Future filmserie. Zelfs de tv-serie van The Flash heeft dit concept al eens gebruikt. Omdat er veel met deze film gerommeld is om het uiteindelijk af te krijgen, valt soms wel te zien dat ze sommige dingen wat hebben afgeraffeld. De visuele effecten zien er zo bijvoorbeeld de ene keer geloofwaardigere uit dan de ander. Soms lijken de effecten ook meer uit een oudere film te komen. Hierdoor verliest de films af en toe wel zijn geloofwaardige kanten. De verhaalvertelling kan dankzij alle verschillende tijdlijnen soms ook wat te gehaast of onduidelijk overkomen. Het verhaal is verder ook niet echt een oorsprongsverhaal van The Flash. Ze gaan hier wat omheen en tonen lichtjes wat er met het personage gebeurd is en hoe hij aan zijn snelheidskrachten is gekomen. Ondanks dat hij slecht in het nieuws is gekomen, weet Ezra Miller zijn rol als de Flash toch nog passend op een eigen manier neer te zetten. Hij speelt zelfs een dubbelrol in deze film dankzij de verschillende tijdlijnen. Andere personages uit the Flash stripboeken krijgen helaas wel wat minder tijd. Deze personages zijn in de stripboeken zelf of de tv-serie toch wat beter opgebouwd. Als je bekend bent met de tv-serie kan het ook wel even wennen zijn om na negen seizoenen, gelijke personages ineens als andere acteurs terug te zien. Voor fans van DC is de film verder ook gevuld met vermakelijke cameo’s. Michael Keaton krijgt zo ook weer de kans om een oudere Batman versie te spelen. Na ongeveer 31 jaar weet hij de rol gelukkig nog steeds goed, geloofwaardig en op zijn eigen manier neer te zetten. Door zijn terugkomst in deze rol overschaduwt hij zelf bijna Ezra Miller als het titelpersonage van de film. Ik geef de film als cijfer een:

To Catch a Killer

To Catch a Killer Is een nieuwe misdaadthriller geregisseerd en deels geschreven door Damián Szifron. Dit is de eerste internationale film die hij heeft geregisseerd. Hiervoor heeft hij meer lokale Spaanse films geregisseerd. Nadat er in Baltimore terroristische aanvallen zijn geweest, wordt politieagent Eleanor (Shailene Woodley) door FBI-agent Lammark (Ben Mendelsohn) gerekruteerd. Hij hoopt dat ze hem en zijn afdeling weet te helpen, om de dader te ontmaskeren, op te sporen en hopelijk te arresteren.

Met deze film concentreren ze meer op het politiewerk dat agenten van verschillende afdelingen doen, om daders te analyseren, opsporen en vervolgens proberen op te pakken. Zo toont deze film meer de kanten van het politiewerk waar agenten onderzoek doen en dit verder achter hun bureaus uitwerken om meer antwoorden te krijgen. Door de film meer over deze kanten van het politievak te laten gaan, kan de film interessant, maar ook wat langdradig overkomen. Deze film heeft zo wel mindere, spannende actiemomenten op wat gebeurtenissen na waar de crimineel weer een nieuwe aanslag pleegt. Verder tonen ze ook hoe ondanks dat de verschillende politieafdelingen proberen samen te werken ze toch als eerste de antwoorden boven water weten te krijgen zodat ze de criminelen als eerste op kunnen pakken. Omdat de regisseur en de medeschrijver nog aan de beginnende kanten zijn van hun carriers weten ze helaas weinig bijzonders van de film te maken, waardoor het wel wat over kan komen als een standaard misdaadthriller. Shailene Woodley zet aardig acteerwerk neer, maar doet verder niet veel unieks voor deze rol. In The Mauritanian speelde ze een assistent van een advocaat strafrechten en moest ook helpen informatie te bemachtigen over een vermoedelijke crimineel. In die film kwam ze ondanks dat ze een kleinere rol had wel wat sterker over. Ben Mendelsohn zet verder ook passend acteerwerk neer, maar doet ook weinig bijzonders vergeleken andere rollen die hij in zijn verdere acteercarrière heeft gespeeld. Ik geef de film als cijfer een:

Transformers: Rise of the Beasts

Transformers: Rise of the Beasts Is een nieuwe film uit de Transformers filmserie. Deze film is geregisseerd door Steven Caple Jr. Regisseur van Creed II. In 1994 probeert Noah Diaz (Anthony Ramos) geld te verdienen om de kosten van zijn zieke broertje te kunnen betalen. Als hij een auto probeert te stelen, steelt hij de Transformer Mirage (stem van Pete Davidson) en leert hij over de verborgen Transformers, die zich op aarde schuilhouden. Ook leert hij over de dreiging van Unicron een wezen dat zich voedt met planeten.

Samen met Elena Wallace (Dominique Fishback) probeert hij de Transformers te helpen in de strijd tegen Unicron zijn dienaars, die worden geleid door Scourge (stem van Peter Dinklage). Hierbij krijgen de Transformers hulp van de Maximals. Dit is de zevende live-action Transformers film in de filmserie. De film speelt zich af na de Transformers spin-off film Bumblebee uit 2018 en voor de Michael Bay Transformers films. Als deze film een succesvol eindresultaat krijgt, zal dit het begin worden van een nieuwe trilogie. Na het regisseren van Creed II probeert Steven Caple Jr. de Transformers films nu eigen te maken. Met Creed II wist hij de Rocky en Creed films goed te combineren. De bokswedstrijden wist hij verder ook goed in beeld te brengen. Met deze film weet hij ook wanneer verschillende robots tegen elkaar vechten dit duidelijk over te brengen. Dit doet hij duidelijker dan de laatste Michael Bay films. Alleen wanneer er tegelijkertijd meerdere gevechten plaats vinden, verliest de film wat van zijn focus. Steven Caple Jr. weet de verschillende robots realistisch naast de mensen neer te zetten. Helaas valt vaak wel terug te zien wanneer de personages voor een green screen staan. Hierdoor kunnen de beelden soms wat apart overkomen. Zo komen de explosies ook niet zo realistisch over. Ondanks dat Michael Bay in zijn Transformers films te veel gebruik maakte van onnodige explosies kwamen deze wel meer realistischer over dan de explosies uit deze film. De actiescènes zijn op momenten ook wat te overdreven, waardoor het wat overkomt als actie uit de latere Fast & Furious films. Andere scenes lijken dan weer op een mindere Iron Man film. Vijf verschillende schrijvers hebben verder aan het script van deze film gewerkt. Helaas lijkt het wel alsof deze vijf schrijvers niet volledig samen hebben gewerkt, want het verhaal komt soms nog wat rommelig over. Verder blijft het verhaal aan de voorspelbare kant, waardoor er weinig spanning overblijft. Ook zitten er vele elementen in de film die al eens eerder op gelijke manieren in andere Transformers film voorkwamen. Hierdoor komt deze film soms wat herhaaldelijk over. De komedie is ook niet zo sterk. Meestal is het wel beter dan de meer aparte komedie uit Michael Bay zijn Transformers films. Jammer genoeg is het toch niet zo komisch als het probeert te zijn. Anthony Ramos en Dominique Fishback zetten aardig acteerwerk neer in de film. Zo weten ze de film wel te dragen als de menselijke personages. Toch missen ze een duidelijk achtergrondverhaal en dankzij het rommelige script geef je als kijker ook niet echt om ze. Hun personages krijgen dankzij het script ook veel toevalligheden met zich mee, waardoor ze moeiteloos uit situaties weten te komen, of gemakkelijk verder weten te gaan. Het stem acteerwerk wordt goed gedaan. Peter Cullen spreekt Optimus Prime weer op zijn klassieke, herkenbare manier in. Alleen is hij in deze film meer wantrouwend tegenover mensen. Pete Davidson probeert met zijn stem acteerwerk Mirage ook eigen te maken, maar dit werk de ene keer beter dan de ander. Peter Dinklage weet verder zijn schurk op een passende duistere manier in te spreken. Verder krijgen de andere acteurs, die de andere robots inspreken helaas weinig tijd of kansen om wat bijzonders met hun rollen te doen. Ik geef de film als cijfer een:

Allelujah

Allelujah Is een nieuwe drama komedie geregisseerd door Richard Eyre regisseur van Notes on a Scandal. Als De Beth een klein Engels ziekenhuis het risico loopt te moeten sluiten, proberen het personeel, de patiënten en de vrijwilligers dit te voorkomen. Hierom proberen ze vast te leggen wat er allemaal in hun ziekenhuis gebeurt, zodat de wereld een beeld krijgt van het belang van De Beth en dat deze moet blijven bestaan. Zo hopen ze de huidige en nieuwe toekomstige patiënten te kunnen helpen.

Deze film is gebaseerd op een toneelstuk van Alan Bennett. Met dit toneelstuk probeert hij net als de filmcrew van deze film te tonen hoe belangrijk de ouderen zorg is en dat hier niet op bezuinigd moet gaan worden. De meeste oudere mensen kampen namelijk steeds meer met problemen na mate ze ouder worden en zijn dan ook meer zorg nodig. In de film proberen ze verschillende personages naar voren te brengen van zowel de verplegende, patiënte en vrijwillige kanten. Zo proberen ze goed het belang van alle kanten te laten zien en hoe deze gebundeld elkaar verder weten te helpen. Ondanks dat dit een belangrijk verhaal is, wordt het op een gegeven moment helaas toch wat te rommelig overgebracht. Hierdoor raakt het belang van het bericht wat verloren. Als er met wat meer zorg en na controle na het uiteindelijke verhaal gekeken was, hadden ze dit kunnen zijn voorkomen. Zo komt het belangrijke bericht van de film helaas niet meer zo sterk en duidelijk over. Ondanks dat er best bekende acteurs deel uit maken van de filmcast zoals Paul Butterworth, David Bradley en Judi Dench weten ze verder helaas ook niet veel bijzonders van hun rollen te maken dankzij het rommelige, mindere script. Met een beter script hadden ze waarschijnlijk wel wat beters van deze film kunnen hebben gemaakt. Het simpele acteerwerk kan ook komen, omdat deze film nog tijdens de Coronapandemie is vastgelegd en de acteurs zich aan verschillende Corona veiligheid maatregelingen moesten houden tijdens het filmen. Ik geef de film als cijfer een:

The Boogeyman

The Boogeyman Is een nieuwe horror thriller geregisseerd door Rob Savage, regisseur van Host. De film is verder gebaseerd op een kortverhaal van Stephen King. De familie Harper moet nog steeds bijkomen van het tragische verlies van hun moeder. Tienerdochter Sadie (Sophie Thatcher) probeert haar jongere zusje Sawyer (Vivien Lyra Blair) te steunen tijdens deze zware tijden. Hun vader Will (Chris Messina) heeft zich namelijk meer teruggetrokken in zijn werk als psychiater en is er zo weinig voor zijn dochters.

Door al hun ellende trekken ze de sadistisch entiteit van the Boogeyman aan, een wezen dat zich voedt met de ellende van zijn slachtoffers tot het hun levens ontneemt. Met de afwezigheid van hun vader probeert Sadie haarzelf en haar zusje te beschermen tegen deze entiteit voordat hij zich met hen weet te voeden. De regisseur wist tijdens de Covid pandemie de eenvoudige, maar werkende horrorfilm Host te maken. Bij deze film hield hij het wel simpel en goedkoop door het bijvoorbeeld als gevonden beelden manier te tonen. Met deze film krijgt hij meer de kans om een echte film te maken. Hij lijkt zo wel een goede visie voor horrorfilm te hebben, maar mist nog een eigen stijl, want bij deze film lijkt hij te veel geïnspireerd te zijn geweest door andere bekende horrorfilms. Zo doet hij vele elementen uit deze film meer na als een kopie dan dat hij het echt eigen maakt. Zo is hij meer geëindigd met horrorfilm gevuld met clichés. Horror kenners kunnen veel van deze momenten wel terug herkennen en vergelijken met de film die het eerder en soms beter heeft gedaan. In het begin weet hij de spanning goed op te bouwen door the Boogeyman meer in de duistere schaduwen te houden en meer met alleen enge geluiden te werken. Wanneer hij the Boogeyman later meer in beeld brengt, verliest de film zijn mysterieuze kanten en komt wat minder eng over. Omdat het wezen door de mindere kwaliteit ook niet meer zo geloofwaardig overkomt, verliest de film ook meer van zijn spannende en onzekere kanten. Hierdoor kan de film op momenten meer voorspelbaar of langdradig overkomen. Behalve dat de schrijvers van de film wel aan betere film zoals A Quiet Place hebben gewerkt, hebben ze samen zonder hulp ook alleen meer mindere films geschreven zoals Haunt en 65 van eerder dit jaar. Door het mindere script krijgen de castleden verder ook weinig kansen om wat met hun rollen te doen. Sophie Thatcher en Vivien Lyra Blair zijn nog aan de beginnende kant van hun acteercarrière. Ondanks dat ze in verschilde Star Wars series aardig acteerwerk leverde, blijft het in deze film meer aan een standaard kant. Dankzij het standaard script begaan ze ook meer de horror clichés zoals in een duistere kamer hallo roepen en vragen of er iemand is wanneer ze vreemde geluiden horen. Ik geef de film als cijfer een:

Spider-Man: Across the Spider-verse

Spider-Man: Across the Spider-verse Is het vervolg van Spider-Man: Into te Spider-verse. Het is geregisseerd door een nieuw team regisseurs waaronder zowel meer ervaren als beginnende regisseurs zoals Joaquinm Dos Santos en Justin K. Thompson. Miles Morales (stem van Shameik Moore) beschermd New York nog steeds tegen alle schurken die de stad en zijn bewoners kwaad willen doen. Door deze drukte lukt het hem niet om zijn normale leven goed op te en mist hij Gwen (stem van Hailee Steinfeld) nog steeds.

Wanneer Spot (stem van Jason Schwatzman) opduikt en met zijn teleporterende gaten voor chaos weet te zorgen, probeert Miles hem te stoppen. Tijdens deze missie keert Gwen terug om hem te helpen. Ondanks deze hulp weet Spot te ontsnappen in andere universums. Hierom moeten Miles, Gwen en andere nieuwe Spider-Man uit andere verschillende universums hem zien te stoppen voor hij alle universums uit balans weet te halen. Ondanks de wisseling van regisseurs zijn dezelfde schrijvers Phil Lord en Christopher Miller wel bij dit vervolg gebleven. Samen met een nieuwe derde schrijver Dave Callaham kunnen ze zo door met hun eerste verhaal. Hun eerste Spider-Verse film speelde leuk met wat verschillende variaties die er van het Spider-Man personages zijn in de stripboeken. Dit concept hebben ze met dit vervolg uitgebreid en halen het personage nu uit nog meer verschillende bronnen waar het personages ook in voorkomt. Zo is deze film naast voor fans van de verschillende stripboeken nu ook gevuld met plekken waar Spider-Man fans dit personage ook kunnen zijn teruggekomen. Zo is de film gevuld met wel 240 karakters en speelt het zich af in zes verschillende universums. De film zit zo vol met vermakelijke, herkenbare cameo’s. Door dit grotere verhaal zijn ze ook geëindigd met een filmcrew bestaande uit ongeveer 1000 mensen die aan de film hebben gewerkt. Hierdoor hebben ze tot nu toen de grootste filmcrew die samen aan een animatiefilm hebben gewerkt. Ook hebben ze nu de langste Amerikaanse animatiefilm gemaakt die 2 uur en 40 minuten duurt. De animatieafdeling bestaat ongeveer uit 108 verschillende animatoren, die de animatiebeelden van de film hebben verzorgd. Ze hebben deze animatiebeelden goed verzorgd en voor genoeg variatie gezorgd. Zo heeft elke Spider-Man wereld zijn eigen animatiestijl. Wanneer de personages dan reizen tussen de verschillende universums behouden ze elk hun eigen animatiestijl, maar krijgen wel steeds andere achtergronden afhankelijk van het universum waar ze naartoe reizen. Zo hebben ze voor mooie overlappingen gezorgd van deze verschillende animatie soorten. Het lijkt hierdoor alsof je verschillende stripboeken naast elkaar hebt liggen en deze door elkaar heen leest, terwijl de personages van universum wisselen. Omdat deze film over een meer serieus verhaal gaat, is het wel wat minder gevuld met komedie-elementen zoals in het eerste deel. Zo kan de film wel iets minder vermakelijk zijn voor jongere kijkers en de langere speeltijd kan ook een minpunt voor ze zijn. Door alle verschillende gebeurtenissen die soms tegelijkertijd gebeuren kan de film voor zowel jong als oud ook wat te druk overkomen. Ondanks dat deze film vele nieuwe Spider-personages introduceert, blijft dit toch Miles zijn film waarin hij de hoofdrol blijft spelen. Shameik Moore krijgt zo meer kansen om zijn personage op nieuwe, maar ook bekende manieren in te spreken. Hailee Steinfeld haar personage krijgt in deze film ook meer te doen en de film speelt verder ook wat meer in op haar achtergrondverhaal. Naast de terugkeer van deze twee personages uit de eerste film is er ook genoeg ruimte voor de vele verschillende, nieuwe personages. Vele bekende acteurs zoals Oscar Isaac, Andy Samberg en Daniel Kaluuya krijgen hiermee de kans om een van deze personages in te spreken en eigen te maken. Ik geef deze film als cijfer een: