No Hard Feelings

No Hard Feelings is een nieuwe komedie geregisseerd en deels geschreven door Gene Stupnitsky. Na de film Good Boys is dit pas de tweede film die hij heeft geregisseerd. Hij heeft deze film gebaseerd op een echte advertentie die op Craigslist heeft gestaan.

Maddie Barker (Jennifer Lawrence) staat op het punt haar familiehuis te verliezen, omdat ze haar schulden en andere kosten niet meer kan betalen. Hierom reageert ze op de advertentie die ze op Craigslist ziet staan. In de advertentie vragen Percy Becker (Andrew Barth Feldman) zijn ouders of iemand hun zoon kan helpen ouder te worden en meer zelfvertrouwen te geven. Dit moet gebeuren voor hij naar de universiteit gaat, zodat hij meer kan omgaan met deze meer volwassen wereld. Ondanks dat dit pas de tweede film is die Gene Stupnitsky heeft geregisseerd, heeft hij hiervoor wel andere filmscripts geschreven. Vele van zijn eerder geschreven verhalen hebben een gelijk soort kernverhaal als deze film. Hierdoor kan deze film wel wat herhaaldelijk overkomen voor mensen die bekend zijn met zijn eerder geschreven films zoals Bad Teacher. Medeschrijver John Phillips valt als schrijver ook wat in herhaling vergeleken zijn ander geschreven filmscript van Dirty Grandpa. Door deze herhalingen blijft de komedie uit deze film ook wat aan de bekende kant, waardoor er niet meer veel om te lachen valt. De verdere komedie lijkt ook meer uit volwassen cartoons te komen. Daarnaast zijn de beslissingen die de personage maken ook niet realistisch, waardoor de geloofwaardigheid wat verloren gaat en het eerder wat dom overkomt in plaats van komisch. De personages begaan gedurende de film ook niet echt veel veranderingen tijdens het verhaal. Jennifer Lawrence, haar personage, blijft iemand die alleen meer op geld uit lijkt te zijn om haar huis en schulden te kunnen betalen. Door gebrek aan een goed en duidelijk achtergrondverhaal over haar familiehuis en familiegeschiedenis interesseert dit je als kijker ook niet echt. De hulp die ze Percy probeert te geven om meer volwassen te worden, krijgt hij later ook wel vanuit andere hoeken. Hierdoor lijkt haar personage, ondanks hem in de juist richten te hebben gedreven, verder wat onnodig. Andrew Barth Feldman komt wel goed en geloofwaardig over als een meer verlegen iemand, die wat meer zelfvertrouwen kan gebruiken. Andere personages worden alleen gebruikt voor meer losstaande komedie scènes en verdwijnen dan na deze scènes haast weer uit de verdere film. Hierdoor gaat de geloofwaardigheid ook wat verlorenen en lijkt de film ook meer op een cartoon. Ik geef de film als cijfer een: