Freelance

Freelance is een nieuwe actiekomedie geregisseerd door Pierre Morel, regisseur van Peppermint en Taken. Voormalige special force-agent Mason Pettits (John Cena) heeft het leger verlaten, om een gezin te kunnen beginnen. Hierdoor is hij met een saaie bureaubaan geëindigd. Omdat hij de actie mist, begint hij als freelance beveiliger. Zo moet hij journaliste Claire Wellington (Alison Brie) beschermen, wanneer ze de beruchte dictator Venegas (Juan Pablo Raba) gaat interviewen.

Tijdens dit interview vindt er een staatsgreep plaats, waardoor de drie onverwacht moeten vluchten en het samen in de jungle moeten zien te overleven. Pierre Morel heeft sinds Taken geen gelijk actie film meer in beeld weten te brengen. Bij Taken had hij het geluk te kunnen werken met verhalen geschreven door actie kenners zoals Luc Besson. Met Freelance moet hij helaas zien te werken met een script dat is geschreven door Jacob Lentz, voor wie dit pas zijn eerst film verhaal is. Verder heeft hij meer geschreven voor prat programma’s zoals die van Jimmy Kimmel. Het komedie niveau blijft zo meer op het niveau van komedie uit zulke talkshows hangen. Zo blijft de komedie op een laag niveau en verder wat aan de voorspelbare, of herhaaldelijke kant. Zo valt er helaas weinig om deze film te lachen. De meeste actiescènes komen ook meer bekend voor en doen denken aan andere actie films zoals bijvoorbeeld The Lost City van vorig jaar. De film probeert wel als een betere actiefilm in de jungle over te komen zoals First Blood, of Predator, maar blijft deze actie kwaliteit missen. Door de mindere actie en komedie kwaliteiten krijgt John Cena helaas weinig kansen om wat bijzonders van deze rol te maken. Ditzelfde geldt helaas ook voor de rest van de castleden. Alison Brie en Juan Pablo Raba zijn de laatste tijd van hun acteercarrières meer bekend van tv-series. Met deze film proberen ze wel weer door te breken met het acteren in films, maar dit lukt ze helaas niet zo succesvol met films van deze kwaliteit. Ik geef de film als cijfer een:

Napoleon

Napoleon is een nieuwe historische film over de Franse keizer Napoleon. Deze film is geregisseerd door Ridley Scott, regisseur van Alien, Blade Runner en Gladiator. De film toont hoe Napoleon Bonaparte (Joaquin Phoenix) tijdens de veranderingen in Frankrijk aan de macht kwam en het land bestuurde. Tijdens deze tijd werd hij verliefd op Josephine (Vanessa Kirby). Naast het regeren van zijn land dat hij probeerde uit het breiden, probeert hij ook zijn relatie met Josephine te onderhouden.

In plaats van een echte duidelijke biografie, komt deze film meer over als een documentaire over wat hoogte en diepte punten uit Napoleon zijn leven. Zo tonen ze strategische oorlog, momenten waar hij bekend mee is geworden, maar ook zijn egoïstische blunders waardoor hij fouten maakte. Naast deze geschiedenis toont de film ook hoe zijn relatie verliep met Josephine, twee geliefden die elkaar de ene keer voor hun liefde gebruikte, maar de andere keer ook weer voor andere redenen. Door het gespring van moment naar moment mist de film een duidelijke rode draad, om er echt een verhaallijn van te maken. Hierdoor kan de film voor sommige wel als wat langdradig overkomen. Voor mensen die een passie hebben voor geschiedenis kan het een vermakelijke film zijn, maar kunnen ook wel bekend zijn met de momenten die in deze film naar voren komen. Niet alle moment kloppen helaas ook met de echte geschiedenis. Regisseur Ridley Scott had hier geen problemen mee en wilde na de 61 dagen van het maken van de film geen onnodige dingen opnieuw filmen. Gelukkig heeft hij de film wel mooi in beeld weten te brengen, waardoor het soms wel aanvoelt alsof je als kijker zelf bij sommige van deze momenten uit Napoleon zijn leven aanwezig bent. De filmset en de kostuums van de film castleden helpen hier goed bij. Het acteerwerk wordt goed gedaan door de filmcast. Joaquin Phoenix zet de rol van Napoleon goed neer, maar maakt er alleen helaas weinig bijzonders van. Samen met Vanessa Kirby heeft hij een goede chemie als mensen die van elkaar proberen te houden, maar aan de andere kant ook gebruik van elkaar proberen te maken. Ik geef de film als cijfer een:

Genie

Genie is een remake van de tv-film Bernard and the Genie uit 1991. Deze remake is, geregisseerd door Sam Boyd. Dit is na de film In a Relationship, pas de tweede film, die hij heeft geregisseerd. Bernard Bottle (Paapa Essiedu) heeft het druk met zijn werk en relatie verplichtingen, waardoor hij moeite heeft de twee met elkaar te combineren. Wanneer zijn baan en relatie op het spel komt te staan, neemt deze druk alleen maar toe.

Als hij dan een oude juwelenkist afstoft, bevrijdt hij per ongeluk een magische geest genaamd Flora (Melissa McCarty). Deze geest biedt hem oneindige magische wensen aan om hem te helpen met zijn problemen. Deze film is een vermakelijke film, voor fans van Melissa McCarty en haar eigen soort komedie. Verder bevat de film wat zelfspot en meta humor, waar deze worden meer overschaduwd door Melissa McCarty haar humor. Omdat de hoofdrolspeler oneindig aantal wensen krijgt, mist de film verder echte spanning of verhaal. Alle problemen kunnen namelijk vaak met simpele wensmagie weer verholpen worden. Als de film duidelijker regels had gehad waren er meer spanning mogelijkheden geweest. Nu laten ze Melissa McCarty meer wat zelf inspireren, wat helaas niet bij iedere acteur altijd even zo succesvol verloopt. Wel valt terug te zien dat ze plezier heeft gehad met het spelen van deze rol, alleen had de schrijver haar wat meer richtingen kunnen hebben gegeven. De visuele effecten komen wel wat minder geloofwaardig over, want de CGI en green screen vallen wel vaak duidelijke terug te zien. Ik geef de film als cijfer een:

Wish

Wish is een nieuwe animatie film geregisseerd en deels geschreven door Chris Buck en Fawn Veerasunthorn. Chris Buck heeft eerdere animaties geregisseerd zoals Frozen. Voor Fawn Veerasunthorn is dit pas haar eerste regiewerk, maar heeft wel ervaring als schrijfster. Asha (stem van Ariana DeBosa) leeft in het koninkrijk van Magnifico (stem van Chris Pine). Als leider van zijn rijk verzamelt hij de dromen en wensen van de mensen en beloofd dat hij een van deze uit kan laten komen.

Als Asha zelf een wens maakt als ze een vallende ster ziet, zorgt deze ster dat haar wens uitkomt. Met deze ster aan haar zijde probeert ze de rest van het volk te tonen dat Magnifico geen eerlijke leider is. Zijn magische krachten, die hij gebruikt om hun wensen mee te vervullen, is niet de juiste en enige manier zijn om wensen mee uit te laten komen. Met deze film probeert Disney-animatie te vieren dat ze honderd jaar bestaan en werken aan animatie films. Ondanks deze reden hebben ze helaas niet voor een bijzondere, of unieke animatie film gezorgd. Deze film doet namelijk al snel aan vele andere films denken, die Disney-animatie in deze honderd jaar eerder gemaakt heeft. Zo krijgt deze film zelf weinig uniek mee. De film kan zo leuk zijn voor een jonger publiek die nog niet zo bekends zijn met Disney-animatiefilms, maar oudere kijkers die dan met ze mee zouden gaan, kunnen wel wat minder plezier aan deze film beleven. De animatiestijl probeert ook over te komen alsof het uit oudere animatie komt, om het honderd jaar bestaan te vieren. Op wat creatieve animatie na voelt het verder helaas niet zo bijzonder. Zo kan de film wat standaard of zelfs saai overkomen. De meeste personages komen ook wat standaard over tot zelf wat levenloos. Door de grote groep personages krijgen de meeste ook weinig kansen om echt op te vallen in de film. Het personage van Asha komt het meest naar voren, omdat ze het hoofdpersonage van de film is. Verder weet Magnifico de show te stelen als de meer corrupte leider, want Chris Pine weet voor goed stem acteerwerk te zorgen. Alan Tudyk weet voor wat komische momenten te zorgen als een pratende geit, maar niet genoeg, om er echt wat bijzonders van te maken. In andere animatie of andere films weet hij voor meer komische stem acteerwerk te zorgen. Ik geef de film als cijfer een:

The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes

The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes is een prequel in de Hunger Games filmserie. Deze film is geregisseerd door Francis Lawrence, die ook de laatste drie Hunger Games films heeft geregisseerd. De jonge Coriolanus (Tom Blyth) wordt aangewezen als de mentor van tribuut Lucy Gray Beard (Rachel Zegler) uit het arme district 12. Coriolanus moet haar zien voor te bereiden voor de populaire Hunger Games.

Tijdens deze trainingen leert Coriolanus over de duistere kant van de Capitool en wat voor een gevaar de tributen eigenlijk ondergaan tijdens de Hunger Games. Zo probeert hij Lucy Gray zoveel mogelijk te helpen, maar dit kan hem zelf wel eens in de problemen brengen. Deze prequel kan vermakelijk zijn voor fans van de Hunger Games filmserie. Die kunnen door deze film wat meer over de geschiedenis van de wereld en het jongere leven van president Snow. Ze tonen zo goed hoe deze oudere wereld werkte en hoe de technologieën er toen uitzagen en te werk gingen. Hiernaast komt de prequel toch wel wat onnodig over, want naast de extra lessen die je als fan kunt leren, brengt de film verder weinig nieuws of bijzonders met zich mee. De film blijft verder ook aan en bekende kant en brengt verder weinig nieuws met zich mee op wat lichte geschiedenislessen na. Hierdoor kan de film op een moment wel wat langdradig overkomen. Helemaal door de onnodige, lange speeltijd van de film. De visuele effecten komen ook wat minder realistisch over vergeleken de betere films uit de filmserie. Later in de film valt wel meer op dat de acteurs voor een green screen staan te acteren, dit kan je soms even uit de film halen. De CGI valt verder ook wel wat terug te zien. Verder komen de meeste wapens in de film ook niet altijd even zo geloofwaardig over. Zo brengen ze minder spanning naar voren wanneer de personages elkaar hiermee bevechten. Tom Blyth komt goed over als een jongere president Snow, maar is nog wel wat aan de beginnende kant van zijn acteercarrière. Vergeleken met Donald Sutherland probeert hij wat lichter en vriendelijker over te komen als dit personage. Wetende hoe dit personage uiteindelijk zo geworden is, brengt helaas ook niet veel boeiende info met zich mee. Rachel Zegler levert helaas ook meer standaard acteerwerk. Helemaal wanneer je haar begint te vergelijken met Jennifer Lawrence. Jennifer Lawrence wist dankzij haar acteerwerk in de oude Hunger Game films echt door te breken als actrice. Bijrollen Peter Dinklage en Viola Davis weten voor het beste acteerwerk te zorgen. Bij Viola Davis valt ook wel terug te zien dat ze plezier heeft gehad met het acteren in deze film. In het derde, mindere hoofdstuk van de film weet Burn Gorman voor het betere acteerwerk te zorgen als een leger commandant van district 12. Ik geef de film als cijfer een:

The Miracle Club

The Miracle Club Is een nieuw komedie drama geregisseerd door Thaddeus O’Sullivan, regisseur van December Bride. Lily Fox (Maggie Smith), Eileen Dunne (Kathy Bates) en Dolly Hennessy (Agnes O’Casey) zijn goede vriendinnen van elkaar. Ze wensen om eens in hun levens de wereld te verkennen. Als ze een pelgrimstocht winnen, krijgen ze de kans om naar de heilige stad Lourdes te reizen. Dit is een plaats waar volgens de verhalen wonderen zijn gebeurd.

Voor de drie echter op reis kunnen gaan, keert hun oude vriendin Chrissy (Laura Lenney) terug in hun levens voor een minder positieve rede. Hierrdoor ze de stemming van de andere ook wat naar beneden brengt en ze confronteert met hun verleden. Deze film vertelt, een verhaal over oudere vrouwen rond het eind van de jaren 60. De vrouwen die op hun oudere dagen toch nog proberen van het leven te genieten, gaan zo gezamenlijk op reis om een droom bestemming te bezoeken. Ondanks dat ze vrouwen goede, onderlinge banden hebben met elkaar, worden ze toch met hun verleden geconfronteerd wat de reis en bestemming wat minder plezierig kan maken. Ondanks dat oudere mensen zichzelf wel terug kunnen herkennen in de personages, die hun eigen verlangen proberen te voltooien, wordt dit toch wat onderdrukt door onbeëdigde dingen uit het verleden. Verder heeft de film helaas ook zijn rommelige, flauwe kanten, omdat er wat te veel gebeurd voorin een van anderhalf uur. Afgezien van dat de rollen worden gespeeld door goede actrices, was de film misschien wel wat beter geweest als ze het meer op een van de drie hadden gefocust. Een andere slim idee was anders dat ze van dit verhaal een korte serie hadden kunnen maken. Dan hadden ze meer tijd gehad om de personages en hun achtergronden te ontwikkelen en naar terug te linken. De drie actrices weten wel goed hun personages elk een eigen karakter en lichte achtergrond te geven, maar met wat meer tijd had je als kijker je wat mee betrokken met de personages en hun reis naar Lourdes gevoeld. De mix tussen drama en komedie is ook wat ongebalanceerd. Sommige lichte komedie momenten werken even, maar de film gaat verder meer om de drama aspecten. Ook al zorgen de komedie momenten even voor een wat lichtere sfeer, de drama kanten blijven de verdere film toch meer overschaduwen. Dit is nog iets wat ze betere in een serie hadden kunnen balanceren. De pelgrimstocht naar Lourdes gaat ook wat te snel, waardoor de personages de toch al snel afleggen en de bestemming snel bereiken. Dit is nog iets wat ze in een serie betere hadden kunnen hebben uitgewerkt. Ik geef de film als cijfer een:

The Marvels

The Marvels is het vervolg van Captain Marvel. Dit vervolg is geregisseerd en deels geschreven door Nia DaCosta, regisseur van Little Woods en het Candyman vervolg uit 2021. Na de laatste acties van Captain Marvel (Brie Larson) met de Kree empire probeert de tirannieke Kree Dar-Benn (Zawe Ashton) op haar eigen manier de Kree empire weer terug naar hun oude glorie te brengen. Door deze acties lopen andere werelden gevaar.

Captain Marvel probeert Dar-Benn te stoppen, alleen zijn haar krachten verstrikte geraakt met die van Monica Rambeau (Teyonah Parris) en Kamala Khan (Iman Vellani). Wanneer een van hen hun krachten gebruikt wisselen ze van positie met elkaar. De drie moeten zo samen zien te werken tijdens deze krachten verstrikking, om Dar-Benn te stoppen. Deze nieuwe film uit de Marvel filmserie komt eigenlijk met wat huiswerk voor de kijkers. Om alles in deze film duidelijk te begrijpen, verwachten ze eigenlijk dat je bekend bent met de eerste Captain Marvel film en de Marvel Disney+ serie WandaVision en Ms. Marvel. Zonder deze kennis is er een kans dat je niet alles duidelijk kunt begrijpen wat er allemaal precies in deze film gebeurd. Met gebrek aan deze informatie kan deze film alleen maar onduidelijker overkomen. Verder lijkt de film soms ook wat gehaast en rommelig in elkaar te zijn gezet. Dit kan ook komen, omdat de drie schrijvers van de film nog aan de beginnende kant zijn. Voor Nia DaCosta is dit pas haar derde schrijfwerk. De twee andere schrijvers hebben verder alleen nog maar verhalen geschreven van tv-series. Ondanks dat sommige ven deze series ook deel uitmaken van Marvel heeft dit helaas verder niet voor veel verdere ervaring gezorgd. Wanneer de personages hun krachten gebruiken en van plek wisselen, maakt het de gebeurtenissen in het begin van de film alleen maar extra onduidelijk. Helemaal wanneer ze niet elke keer van plaats te lijken wisselen wanneer ze hun krachten gebruiken, iets wat in de film ook niet echt precies wordt uitgelegd. Het wisselen van superkrachten is ook al iets wat eerder in superheldenfilms is gebruikt zoals bijvoorbeeld in Fantastic 4: Rise of the Silver Surfer. Ondanks dat deze film ook zo zijn rommelige kanten had, wisten ze er zo nu en dan nog wel iets komisch van te maken. Door het gehaaste tempo en de rommelige kanten van deze film lijkt er weinig ruimte te zijn geweest voor wat lichte komedie momenten. De jonge Iman Vellani weet wel voor wat vrolijke momenten te zorgen, maar deze worden helaas al snel overschaduwd door de meer serieuze toon van de rest van de film en haar tegenspelers. Brie Larson en Teyonah Parris spelen personages, die wel een geschiedenis met elkaar hebben, maar in deze film krijgen ze weinig tijd en kansen om hier wat mee te doen. Voor Samuel L. Jackson is dit al zijn 15de Marvel filmproject, maar ook hij krijgt weinig kansen om wat bijzonders te doen in deze film en heeft net wat ruimte voor lichte komedie momenten. Zawe Ashton speelt ook meer een standaard schurk, waar je as kijker niet echt om geeft. Door de gehaaste kanten achter de film komen de visuele effecten ook niet altijd even geloofwaardig over. Wanneer er gebruikt is gemaakt van een green screen of verder CGI valt dit helaas wel terug te zien. Door de zichtbaarheid van deze visuele effecten word je soms wel even uit het verhaal gehaald. Ik geef de film als cijfer een: