What’s Love Got to Do with It?

What’s Love Got to Do with It? Is een nieuwe romantische komedie geregisseerd door Shekhar Kapur, regisseur van Elizabeth en Bandit Queen. Jeugdvrienden Zoe (Lily James) en Kazim (Shazad Latif) hebben beide weinig geluk in de liefde. Kazim zijn ouders proberen een gearrangeerd huwelijk voor hem te regelen. Zoe vraagt Kazim of ze hier een documentaire over mag maken voor haar werk. Met Kazim zijn toestemming volgt Zoe hem nu met haar camera.

Tijdens de opnames merkt Zoe dat Kazim moeite heeft de culturele tradities te volgen, omdat hij misschien toch liever zelfstandig op moderne manieren zijn eigen liefdesleven wil regelen. Ze probeert hem te helpen, maar is zelf ook op digitale manieren bezig om liefde te vinden. Met deze film spelen ze goed in op de moderne multiculturele liefdeswereld. In de Aziatische cultuur en religie worden kinderen soms nog steeds uitgehuwd door hun ouders en familie zonder zelf wat in te mogen brengen. Zo eindigen ze soms met een partner waar ze zelf romantisch of persoonlijk weinig mee hebben. Tegenwoordig is dit voor de moderne generatie meer vrijer geworden, maar toch ook door de westerse landen wat overgenomen met programma’s zoals Married at First Sight. De film brengt leerzaam over hoe in de Aziatische cultuur en religies een gearrangeerd huwelijk te werk gaat. Helaas is het soms nog wel wat gedateerd. Het verhaal gaat vaak ook langs de grens van romantische clichés en steekt deze grens helaas soms ook over, waardoor de kwaliteit van de film wat achteruitgaat. Dit kan komen omdat het verhaal geschreven is door Jamima Khan, voor wie dit pas haar eerste schrijfwerk is. Hierdoor heeft ze het soms wat onnodig rommelige voor haarzelf gemaakt. Verder zorgt ze voor wat komische momenten in haar verhaal, maar helaas zitten er ook wat flauwe grappen tussen. De film is goed in beeld gebracht en maakt een goede wisseling tussen de verschillende culturen wanneer het verhaal van het westen naar het oosten overgaat. Zo tonen ze wat van beide culturen en landschappen, waar helaas soms wel wat clichés in voorkomen. Lily James en Shazad Latif komen goed over als vrienden die ondanks dat ze van verschillende culturen komen het toch goed samen met elkaar kunnen vinden. Zo proberen ze elkaar te helpen met oplossingen en gewoontes vanuit hun culturen. De acteurs die de Pakistaanse familieleden en vrienden spelen, helpen ook goed met het overbrengen van de cultuur en gewoontes van de Aziatische cultuur, maar kunnen dankzij het verhaal soms wel wat cliché of gedateerd overkomen. Als de film dan meer over Zoe haar liefdesleven gaat, verliest de film wel wat van zijn focus over de Aziatische cultuur. Haar romantische momenten komen meer geforceerd over. Haar moeder, gespeeld door Emma Thompson, is bang dat ze te lang single blijft en zo niet gelukkig zal zijn in haar latere leven. Emma Thompson speelt haar rol goed en weet voor wat komische momenten te zorgen als een bezorgde moeder, die van haar verouderde levensstijl ook steeds meer multicultureel probeert te worden. Ik geef de film als cijfer een:

Cocaine Bear

Cocaine Bear is een nieuwe komedie thriller geregisseerd door Elizabeth Banks, regisseur van Pitch Perfect 2 en de Charlie’s Angels reboot uit 2019. In 1985 verongelukt het vliegtuig van een drugskoerier, waardoor zijn drugslading van cocaïne verspreid raak over een bos in Georgia. Verschillende mensen die in het bos aanwezig zijn, zoals andere drugscriminelen, politie die achter hen aanzit, boswachters en toeristen worden zo geconfronteerd door een wilde, zwarte beer, die wat van de cocaïne heeft opgegeten. De onder invloed van cocaïne beer is hierdoor verward en verwildert geraakt en valt zo iedereen aan die hij tegenkomt.

Deze film is gedeeltelijk geïnspireerd op een waargebeurd verhaal waar in een nationaal bos een zwarte beer echt verkeerd gesmokkelde cocaïne heeft opgegeten. In het echt is deze beer naar de hoeveelheid opgegeten cocaïne binnen enkele minuten al overleden. Toch heeft deze gebeurtenis geleid tot het maken van deze film. Elizabeth Banks heeft de film goed in beeld gebracht, waardoor het overkomt alsof het echt afspeelt in de jaren tachtig. Dit doet ze met de kleding en haarstijlen van de castleden en verder door muziek uit de jaren tachtig in de soundtrack te gebruiken. Ondanks dat de film is opgenomen in Ierland, komt de omgeving toch geloofwaardig over alsof het echt afspeelt in een nationaal bos van Amerika. Het verhaal is alleen rommelig geschreven, waardoor de gehele film lastig te volgen blijft. Het verhaal is zelfstandig geschreven door Jimmy Warden voor wie dit pas zijn eerste alleenstaande schrijfwerk is. Voor deze film had hij verder alleen nog maar samen met andere schrijvers aan het verhaal van The Babysitter: Killer Queen gewerkt. Bij Cocaine Bear wordt het verhaal verteld vanuit de oogpunten van de vele verschillende personages die in het bos aanwezig zijn. Vele van deze personages hebben hun eigen verhaallijnen die soms even kruisen met de verhaallijnen van andere personages, maar verder blijven de verschillende verhalen tot aan het eind wel los van elkaar staan. De meeste personages zijn ook niet interessant genoeg om belangstellend te blijven volgen en dankzij domme keuzes die sommigen maken, geef je als kijker ook niet echt om de meeste personages. Zo maakt het weinig uit wanneer ze met de cocaine bear in aanraking komen. De meeste acteurs die deze personages spelen hebben zo weinig om mee te werken. Keri Russel komt het best naar voren als een moeder, de haar vermiste dochter in het bos probeert terug te vinden. Deze film is jammer genoeg ook de laatste film waarin Ray Liotta valt terug te zien, nadat hij in 2022 is overleden. Toch weet hij na films zoals Goodfellas zijn filmcarrière passend af te sluiten als een drugs gangster in deze film. De genres van komedie en thriller werken ook niet altijd goed naast elkaar. Ondanks dat het idee van de film wel klink als een komisch idee, komt de meeste komedie toch flauw of geforceerd over. De beer zorgt ook niet voor echte spanning en zorgt alleen voor wat bloederige momenten nadat hij iemand heeft aangevallen. De beer komt grotendeels wel geloofwaardig over, maar soms vallen de visuele effecten waarmee de beer in de film is geplaatst wel terug te zien. Het meeste bloed of de dode lichamen komen vaak ook niet zo geloofwaardig over. Zo kan het voor fans van horror of thriller films toch wat tegenvallen. Ik geef de film als cijfer een:

Bed Rest

Bed Rest is een nieuwe drama horror geregisseerd, geschreven en deels geproduceerd door Lori Evans Taylor. Dit is haar eerste regiewerk en hiervoor heeft ze alleen meer afleveringen van verschillende tv-series geschreven. Julie Rivers (Melissa Barrera) en haar echtgenoot Daniel (Guy Burnet) zijn tijdens Julie haar zwangerschap verhuist. Wanneer Julie dan last krijgt van complicaties, moet ze het rustig aan doen voor haar eigen gezondheid en die van haar baby.

Julie eindigt zo op bed, maar tijdens deze periode begint ze steeds meer vreemde dingen te zien. Zo begint ze zichzelf af te vragen of haar nieuwe huis behekst is, of ze langzamerhand haar verstand begint te verliezen. Dat deze film Lori Evans Taylor haar eerste filmwerk is, valt helaas wel aan de kwaliteit van de film terug te zien. Naast haar eigen idee voor de film eindigt ze toch al snel met vele horror clichés, die doen denken aan gelijke films waarin ongeveer hetzelfde gebeurt zoals Insidious of Rosemary’s Baby. De film houdt het verder simpel, waardoor het aan de voorspelbare kant blijft. De meeste schrik momenten of spanningsopbouw blijven zo naast wat flauwe jump scares aan de voorspelbare kant. Het verhaal kan door deze voorspelbare kanten en verdere clichés eerder langdradig overkomen dan dat het nog echt spannend is. Melissa Barrera doet haar best de film te dragen als de hoofdrol. Vanwege de krappe positie waarin haar personage wordt gedreven, krijgt ze hier helaas alleen niet veel kansen voor. Ze moet veel tijd op een bed doorbrengen, zonder dat er verder echt andere personage in de film voorkomen om haar te helpen of steunen. Ze weet wel goed wat verschillende emoties te tonen tijdens deze scenes, maar heeft verder weinig te doen. De rest van de filmcast krijgt verder ook weinig te doen in de film naast het hoofdpersonages soms even te helpen. Ik geef de film als cijfer een:

Winnie the Pooh: Blood and Honey

Winnie the Pooh: Blood and Honey Is een nieuwe horrorfilm geregisseerd, deels geschreven en geproduceerd door Rhys Frake-Waterfield, regisseur van Firenado. Maria (Maria Taylor) gaat na een traumatische ervaring, waarin ze gestalkt werd nu samen met vriendinnen weg om deze ervaring te verwerken. De vriendinnen hebben alleen de verkeerde plaats gekozen om te verblijven, want het Honderd Bunderbos wordt bewoond door Winnie de Poeh (Craig David Dowsett) en Knorretje (Chris Cordell). Sinds ze verlaten zijn door Jannaman Robinson (Nikolai Leon) zijn ze meer bloeddorstiger geworden, zodat ze zelfstandig kunnen overleven.

Het maken van deze film werd mogelijk nadat de auteursrechten van Winnie de Poeh wat meer openbaar werden. Toch mochten de personages in deze film niet lijken op de klassieke Disney-versies. Zo hebben ze het aangepast en zijn met het idee gekomen, om er een horrorfilm van te maken. Ze hebben deze film snel in zowat tien dagen opgenomen en later verder in elkaar gezet. Dit gehaaste tempo valt wel aan de uiteindelijke film terug te zien. Veel scenes zijn zo helaas slecht en onduidelijk in beeld gebracht, waardoor vaak niet goed te volgen valt wat er allemaal precies gebeurt. Vele scenes zijn namelijk te bewegelijk of donker in beeld gebracht. De meeste moorden die door Winnie en Knorretje worden gepleegd, zijn hierdoor onduidelijk geworden. Hierdoor blijft het onduidelijk te volgen wie van de vriendinnen er slachtoffer is geworden van de twee. Het idee om van Winnie de Poeh een brute moordenaar te maken, klinkt als een leuk idee voor een horrorkomedie film zoals een Scary Movie. Door het vlotte tempo is er helaas weinig ruimte overgebleven voor spannende horror of echt komische momenten. Dat het lastig te volgen is wie van de groep vermoord wordt, komt ook door de slechte opbouw van de personages en het mindere acteerwerk van de castleden die de personages spelen. Door deze slechte kanten, blijft het moeilijk om de personages uit elkaar te houden, waardoor het ook niet boeit wanneer er iemand vermoord wordt. De meeste acteren vaak ook te overdreven of te simpel, waardoor het soms niet zo geloofwaardig overkomt. Voor vele acteurs van de filmcast was deze film ook meer een van hun eerste filmrollen. Naast onduidelijkheid gebeuren de moorden ook op ongeloofwaardige manieren, want bij het bloed in de film valt duidelijk terug te zien dat het nep filmbloed is. Het meeste bloed is namelijk te dik of te donkere van kleur of soms zelfs ongeloofwaardige CGI. Door deze onrealistische kanten is de film ook niet echt meer zo vermakelijk voor fans van slasher films. Door de vele horror clichés of gekopieerde momenten uit betere horrorfilms verliest de film zelfs ook wat van zijn originaliteit. Ik geef de film als cijfer een:

Ant-Man and the Wasp: Quantumania

Ant-Man and the Wasp: Quantumania Is de derde Ant-Man film en is weer geregisseerd door Peyton Reed, die ook de vorige twee Ant-Man films heeft geregisseerd. Scott Lang (Paul Rudd) geniet van zijn toegenomen populariteit na het redden van de wereld samen met de andere Avengers. Scott zijn dochter Cassie (Kathryn Newton) leeft haar vader na met criminele activiteiten, maar doet verder ook onderzoek naar de Quantum Realm. Wanneer ze per ongeluk een portaal opent, wordt ze samen met haar vader, zijn vriendin Hope (Evangeline Lilly) en haar grootouders Janet (Michelle Pfeiffer) en Hank (Michael Douglas) de Quantum Realm ingezogen.

Om weer thuis te komen volgen ze Janet haar adviezen, na hier jarenlang vast te hebben gezeten. In de Quantum Realm komen ze vele verschillende wezens tegen, waarvan sommige vijandig zijn. Scott ontmoet hier de mysterieuze Kang (Jonathan Majors), die hem beloofd hem te kunnen helpen om weer thuis te komen, maar of hij Kang kan vertrouwen blijft de vraag. Met deze film begint de Marvel-serie aan hun vijfde fase. Hierdoor blijft er helaas weinig ruimte over, om zelf een eigen verhaal te kunnen neer te zetten. Deze film dient zo haast grotendeels alleen als voorbereidingen voor toekomstige films in de Marvel-serie. Vele dingen en nieuwe personages lijken zo verder weinig van belang te hebben. Het verhaal van deze film kan hierdoor wat rommelig overkomen en is soms lastig te volgen. Voor Peyton Reed is het wel een bijzondere taak, want hij mag de eerste film van de vijfde fase beginnen. Verder krijgt hij de kans om belangrijke dingen voor deze fase te introduceren in de Marvel-serie. Voor deze film hebben ze verder meer gebruik gemaakt van LED-technologie. Deze techniek wordt steeds meer gebruikt in de filmwereld om green of blue screen technologieën te vervangen en meer realistische achtergronden voorin film te zorgen. Deze nieuwe filmtechniek werd populair bij het gebruik ervan in de Star Wars tv-serie The Mandalorian. Peyton Reed heeft twee afleveringen van deze show geregisseerd. Hij neemt deze technieken, sfeer en beelden mee naar zijn derde Ant-Man film, waardoor de film soms wat overkomt als een goedkopere Star Wars film. Deze effecten werken nog wel beter voorop het kleine scherm van tv’s dan van het grote scherm van bioscopen. Dit kan verder ook liggen aan de kwaliteiten en talenten van de regisseur. Bij deze film valt tijdens sommige scenes wel terug te zien dat de achtergrond nep is. Bij sommige CGI-personages valt dit ook terug te zien. Voor het personage MODOK probeerde ze CGI en motion capture te combineren, maar zijn met een apart en ongeloofwaardig personage geëindigd. Dit personage valt zo moeilijk serieus te nemen en doet terugdenken aan oudere films uit de jaren 90 waar ze CGI voor het eerst in de filmwereld introduceerde.

Het acteerwerk wordt door de meeste van de filmcast wel goed gedaan, alleen krijgt iedereen door de hoeveelheid verschillende personages en het rommelige verhaal niet evenveel tijd om wat bijzonders van hun rollen te maken. Paul Rudd weet voor passende komedie momenten te zorgen. De komedie is gelukkig ook niet te sterk aanwezig. Michelle Pfeiffer krijgt in deze Marvel film meer kansen om goed naar voren te komen. Zelfs heeft ze wat actiemomenten, die doen terugdenken aan haar van Catwoman. Michael Douglas krijgt wat minder speeltijd, maar heeft wel wat sarcastische komedie. Naast dat Evangeline Lilly eindelijk een superhelden kostuum mag dragen, krijgt ze helaas verder weinig te doen. Kathryn Newton vervangt Emma Fuhrmann in de rol van Cassie Lang. Ondanks dat Emma de rol alleen een korte tijd gespeeld heeft, kan het wennen zijn om een nieuw gezicht bij het personage te zien. Kathryn Newton zet de rol gelukkig goed op een eigen en energieke manier neer. Jonathan Majors keert ook weert terug in de Marvel-serie, alleen speelt hij nu een variant van Kang, een gelijk personage die hij eerder heeft gespeeld in de Marvel tv-serie Loki. Hier krijgt hij de kans zijn personage op andere manieren neer te zetten, die ook meer inspelen op de toekomstige filmplannen van Marvel. Ik geef de film als cijfer een:

Missing

Missing is een soort vervolg van de film Searching uit 2018. Missing is geregisseerd en deels geschreven door Nicholas D. Johnson en Will Merrick. Hun waren de editors van Searching. De film speelt met kleine verwijzingen naar Searching wel wat in op de voorgaande film, maar staat verder los van deze film. Beide films spelen wel af in eenzelfde wereld. In de film gaat June (Storm Reid) haar moeder Grace (Nia Long) samen met haar nieuwe vriend Kevin (Len Leung) op vakantie naar Colombia. June gaat akkoord om ze op te halen van het vliegveld als ze weer terugkomen. Verder gebruikt June haar tijd alleen thuis, om met vrienden te feesten.

Wanneer de vakantie voorbij is, staat June klaar om haar moeder en vriend op te halen. Ze melden ze zich niet bij June. June geeft haar probleem aan bij de politie, maar wordt weinig verder geholpen. June gaat zo met alle technologie en kennis binnen haar handbereik zelf op zoek naar antwoorden. Deze film is op een gelijke manier in beeld gebracht zoals de film Searching. Alles in beeld zijn schermopnames van laptops, telefoon of andere camera’s. Zo hebben de editors van Searching en nu regisseurs van Missing deze film op bekende, maar verder toch ook creatieve manieren in beeld gebracht. Ze hebben deze film zelfs wat bijgewerkt en nieuwe of meer populair geworden apps en social media in deze film verwerkt zoals TikTok. Beide films gaan over eenzelfde probleem waar het hoofdpersonage een geliefde ineens spoorloos kwijtraakt. Toch zijn beide films wel verschillende. In Searching is een volwassen man zijn dochter kwijt en probeert haar weer terug te vinden. Een ouder volwassen man kan wel wat minder technisch zijn, maar heeft wel volwassen rechten en vaardigheden. In Missing raakt een tienerdochter haar moeder spoorloos kwijt, maar ze heeft genoeg technische vaardigheden om zelf wat sporen en hints te vinden. Vanwege haar jongere leeftijd heeft ze alleen minder rechten, waardoor ze bijvoorbeeld niet alles van bijvoorbeeld de politie kan krijgen of vragen. Zo lopen de hoofdpersonages van beide films met eenzelfde probleem toch tegen andere situaties en problemen aan. Zo hebben beide films genoeg variaties, om verschillende over te komen. Het mysterie van Missing ligt wel wat meer aan de voorspelbare kant vergeleken met Searching. Tijdens het kijken kun je zelf als je ouder bent dan een tiener de problemen waar het hoofdpersonage tegen aanloopt zelf op een meer volwassen manier proberen op te lossen. Andere dingen kunnen je zelf eerder opvallen, waardoor sommige wendingen toch wat afgezaagd blijven. Verder mist Missing wel wat oog voor detail en kun je jezelf afvragen hoe sommige beelden zijn vastgelegd. Storm Reid weet de film gelukkig goed te dragen, want het wordt grotendeels alleen vanuit haar perspectief verteld. Zo toont ze goed de verschillende wijsheden die haar personage heeft en weet verder goed verschillende emoties te tonen. Door dat je ziet wat ze typt, of wil gaan typen kun je haar gedachtegang ook wat beter begrijpen. De reacties die ze van anderen krijgt, komen ook op een geloofwaardige manier en tijd binnen, waardoor het lijkt alsof de anderen zelf ook even nadenken over hun reacties. Ik geef de film als cijfer een:

A Man Called Otto

A Man Called Otto is een remake van de gelijke Zweedse film A Man Called Ove uit 2015. Deze remake is geregisseerd door Marc Forster, regisseur van Christopher Robin en World War Z. In de film weet Otto (Tom Hanks) na het verlies van zijn vrouw niet meer wat hij moet doen met de rest van zijn leven. Zo is hij nu meer een chagrijnige buurtbewoner, die snel een hekel aan dingen krijgt wanneer ze niet op bepaalde vaste manieren gebeuren.

Als er dan een nieuw buitenlands gezin tegenover hem komt wonen, irriteert hij zich al snel aan de manieren waarop ze leven. Toch weet hij ze soms tegen zijn zin in te helpen met problemen waar ze tegen aanlopen. Het nieuwe gezin en andere buurtbewoners zien zo dat er toch nog een goed mens in Otto zit. Ondanks dat deze film al een remake is van een Zweedse film, is het verhaal over een ouder chagrijnig personage, die zich snel aan dingen kan irriteren, verder niet echt iets nieuws. In films zoals As Good as It Gets, Gran Torino en The Angriest Man in Brooklyn gaan de verhalen ook meer over andere norse personages, die door bepaalde levensgebeurtenissen zich in deze staat vinden. Tijdens de film ontmoet het personage dan andere personages, waardoor hun levenssituatie meer ten goede verandert. Naast acteur zoals Clint Eastwood en Jack Nicholson is het wel een verandering om Tom Hanks eens zo’n rol te zien spelen. Tom Hanks staat in de filmwereld juist meer bekend als een aardige en behulpzame man, die vaak ook van zulk soort personages speelt in zijn films. Ondanks de bekende kanten van de film blijft het toch een mooie film om te zien voor zowel jong als oude kijkers. Oudere kijkers kunnen zich wat terugvinden in hoe Otto soms naar de veranderende wereld kijkt en hoe anders dit is vergeleken het leven van vroeger. Jongere kijkers kunnen zo leren hoe moeilijk, maar nodig al deze moderne veranderingen kunnen zijn voor mensen uit een oudere generatie. De film probeert zo te vertellen dat jong en oud elkaar beter kunnen helpen in het leven dan dat ze steeds weer tegen elkaar in vliegen, om te bewijzen wie er gelijk heeft. De balans tussen de komedie en drama kanten werkt helaas niet altijd gelijk, want soms weet het ene genre het andere toch wat te overschaduwen. Naast Tom Hanks zetten de rest van de castleden hun rollen ook goed neer in de film, maar er gebeuren soms wat te veel verschillende gebeurtenissen met verschillende personages. Hierdoor kan de film soms ook wat van zijn focus verliezen. Dit kan het dan soms weer wat lastig maken de film volledig te volgen. Naast Tom Hanks weet Marianna Treviño ook het spotlicht te stelen in de film als zijn nieuwe, positieve buurvrouw, die Otto ook steeds positiever probeert te maken. Voorin flashbacks van Otto zijn jongere jaren hebben ze Tom Hanks soms digitaal verjongd. Verder hebben ze ook slim voor gekozen om Tom Hanks zijn echte zoon Truman Hanks in vele van deze flashbacks te gebruiken als de jonge Otto. Truman Hanks lijkt gelukkig veel op zijn vader, waardoor deze flashbacks goed en geloofwaardig overkomen. Ik geef de film als cjfer een:

Magic Mike’s Last Dance

Magic Mike’s Last Dance is de derde film in de Magic Mike filmserie. Deze derde film is geregisseerd door Steven Soderbergh, die ook de eerste Magic Mike film heeft geregisseerd uit 2012. Na een mislukte zakendeal werkt Mike Lane (Channing Tatum) nu als barman in Florida. Hier ontmoet hij de rijke Maxandra Mendoza (Salma Hayek), die hem inhuurt voor een privédans. Na Mike zijn danstalenten te hebben gezien, nodigt ze hem uit om met haar naar Londen te komen. Hier is ze zijn hulp nodig met het verbeteren en moderniseren van een theatervoorstelling. Als ze samen een succes van de theatervoorstelling weten te maken, kan Maxandra haar ex op nieuwe manieren voor de voeten lopen. Haar ex werkt de twee alleen tegen en probeert er alles aan te doen om de theatervoorstelling te verpesten.

Voor deze derde en laatste Magic Mike film is Steven Soderbergh teruggekeerd als regisseur. Bij de tweede film heeft hij zich teruggetrokken en had de filmserie verlaten. Met zijn terugkomst als regisseur mist hij helaas het succes van de eerste Magic Mike. Hij verandert nu de stijl van de filmserie. In de twee voorgaande film ging het over mannelijke strippers in stripclubs, maar bij deze nieuwe film gaat het meer over dansers in een theatershow. Tijdens deze show wordt er wel gestript, alleen is dit niet echt meer het hoogtepunt. Deze aanpassing kan wel even wennen zijn voor fans van de filmserie, of het kan er juist voor zorgen dat deze nieuwe film tegenvalt. Fans krijgen namelijk niet echt meer te zien wat ze van de serie gewend zijn. Zo kan het meer overkomen als een Step Up film dan nog echt een vervolg van Magic Mike. Het verhaal is verder ook wat rommelig geschrevenen. Er worden kleine verhaallijnen naar boven gehaald om de film verder alleen mee te vullen, maar niet al deze extra verhaallijnen hebben verder een echte duidelijke functie voor de uiteindelijk film zelf. De komedie die verder in de film naar voren komt, komt ook meer flauw over dan nog echt komisch. Channing Tatum levert wel weer goed acteer, strip en danswerk in deze derde film, maar heeft nu een ander soort rol gekregen. In plaats van zelf echt te strippen en dansen, moet hij nu meer de gekozen dansers die in de theatershow spelen op de juiste manier zien te trainen. Thandiwe Newton was oorspronkelijk gecast als zijn tegenspeler, maar vanwege familieredenen moest ze stoppen met het acteren in deze film. Salma Hayek heeft zo de rol later van haar overgenomen en de eerdere gefilmde scenes opnieuw neergezet. Channing en Salma komen goed over in de film als partners, die samen de theatershow zo goed mogelijk proberen neer te zetten, maar een echte romantisch chemie mist wel tussen de twee. Met deze derde Magic Mike film begaan ze ook weer dezelfde fout, die ze met de tweede film maakte. De meeste bekende personages, die je in de voorgaande films hebt leren kennen, worden weer aan de kant geschoven voor nieuwe personages. De meeste nieuwe personages uit dit derde deel leer je als kijker verder haast niet echt kennen. Hierdoor heb je naast hun uiterlijk verder weinig om echt om te geven, waardoor de meeste je verder ook niet echt interesseren gedurende de film. Wel weten alle castleden met hun danschoreografie voor passende dansmoves te zorgen, zodat er uiteindelijk nog wel een mooie voorstelling te zien is in de film. Ik gef de film als cijfer een:

Knock at the Cabin

Knock at the Cabin is een nieuwe mysterie thriller geregisseerd, deels geschreven en geproduceerd door M. Night Shymalan, regisseur van Signs en Split. In de film zijn Eric (Jonathan Groff) en Andrew (Ben Aldridge) samen met hun dochter Wen (Kristen Cui) op vakantie in een afgelegen hut. Wanneer hun vakantie wordt verstoord door vier gewapende vreemden. Deze vier eisen van het gezin dat ze een ondenkbare keuze moet maken, om de Apocalyps van de wereld te voorkomen.

Shymalan heeft deze film gebaseerd op het boek The Cabin at the end of the World geschreven door Paul Tremblay. Shymalan heeft samen het de andere scenarioschrijvers het verhaal verder wat aangepast, om het meer eigen te maken. Hierdoor kan de film wat anders overkomen voor mensen die bekend zijn met dit boek. Shymalan en de fotografie directeur van deze film Jarin Blaschke hebben de film verder opgenomen op 35mm-film. Verder hebben ze de film met lenzen uit de jaren 90 opgenomen, om de film een oudere sfeer te geven. Shymalan weet de film verder op passende manieren in beeld te brengen. De film heeft een simpel, maar wat apart verhaal en dankzij het trage tempo kan de film soms wel wat langdradig overkomen. Hierdoor kun je op momenten wel watt van je interesse in de film verliezen. De visuele effecten van de film komen helaas ook niet altijd zo geloofwaardig over wanneer je beelden krijgt te zien als mogelijke geloven van de komende Apocalyps. Bij deze beelden valt vaak wel te zien dat de rampen die hier gebeuren met CGI in de film zijn geplaatst. Hierdoor kan de film ook wat van zijn geloofwaardigheid verliezen. Wat deze film het meest weet te dragen is het acteerwerk van de filmcast. Jonathan Groff en Ben Aldridge komen goed over als een koppel, die om elkaar geven, maar een onmogelijke keuze wordt voorgelegd. Voor de jonge Kristen Cui is dit pas haar tweede acteerwerk, maar gelukkig weet ze haar rol goed neer te zetten, waardoor je niet zou zeggen dat dit pas de tweede film is waarin ze acteert. Van de vier vreemden dit de hut van het gezin binnendringen zet Dave Bautista het beste acteerwerk neer. Het is goed om te zien hoe hij sinds de tijd waarin hij als worstelaar naar acteur is overgestapt, hij steeds beter lijkt te worden met acteren. Verder is het ook leuk om Rupert Grint weer eens terug te zien in een film. Sinds zijn het spelen van de rol als Ron Weasley in de Harry Potter films, heeft hij sinds het eind van die filmserie meer in verschillende tv-serie geacteerd. Ik geef de film als cijfer eenL

Plane

Plane is een nieuwe actiethriller geregisseerd door Jean-François Richet, regisseur van Blood Father. In de film weet piloot Brodie Torrance (Gerard Butler) zijn passagiers te redden na een blikseminslag en het vliegtuig te landen. Hij heeft het vliegtuig alleen geland in een oorlogsgebied in de Filipijnen.

Zijn passagiers eindigen zo toch nog in gevaar als de gijzelaars van de rebellen die de macht proberen over te nemen in het land. Brodie moet zijn passagiers nu zien te redden met alleen de hulp van de beschuldigde moordenaar Louis Gaspare (Mike Colter), die door de FBI werd mee vervoerd. Jean-François Richet heeft met deze film een simpele, maar gelukkig toch vermakelijke actiethriller gemaakt. Samen met de schrijvers laten ze de film overkomen alsof het een oudere film is in de stijl van actiefilms uit de jaren 90. Helaas mist de film wel een gelijk spanningsniveau die actiefilms uit de jaren 90 hadden. Bij vele spannende momenten kun je door de manier waarop ze verteld worden en verder in beeld gebracht zijn wel ongeveer verwachten wat er gaat gebeuren en hoe problemen worden opgelost. Verder verliest de film wat van zijn tempo wanneer het om scenes gaan buiten de piloot en passagiers. Deze scenes gaan dan meer om mensen van de vliegvereniging en verzekeringen, die eerder de kosten van het vliegbedrijf laag proberen te houden dan dat ze echt bezig zijn met een reddingsplan voor de verongelukte. De effecten lijken helaas ook uit de jaren 90 te komen, want bij de beginnende scenes buiten het vliegtuig valt wel terug te zien dat de lucht buiten het vliegtuig op een green screen wordt geprojecteerd. Hierdoor verliest de film op momenten soms wel wat van zijn geloofwaardigheid. Dankzij de simpele kanten van de film weet Gerard Butler goed en geloofwaardig acteerwerk neer te zetten in de hoofdrol van de film. Hij komt goed over als een piloot die ervoor probeert te zorgen dat zijn passagiers ongedeerd blijven tijdens en na de noodlanding. Naast Gerard Butler zet Mike Colter ook goed acteerwerk neer als een veroordeelde crimineel, maar helaas krijg je verder weinig achtergrond over zijn personage. Ditzelfde probleem heb je ook met de rest van de filmcast die de rest van het luchtvaartpersoneel, passagiers of rebellen spelen. Van de meeste weet je ongeveer wat voor type mensen ze spelen, maar je weet verder te weinig om echt om ze te geven. Wanneer sommige dan door de rebellen bedreigd worden, maakt het je als kijker niet veel uit of ze wel ongedeerd blijven. Je hoopt eigenlijk alleen meer dat Gerard Butler ze op tijd weet te redden uit de handen van de rebelse troepen. Ik geef de film als cijfer een: