The Exorcist: Believer

The Exorcist: Believer is een vervolg van de originele The Exorcist film uit 1973. Dit vervolg negeert de andere vervolgen en probeert zo een nieuwe verhaallijn te beginnen. De film is geregisseerd, deels geschreven en geproduceerd door David Gordon Green. Hij heeft ditzelfde ook gedaan met de Halloween filmserie, waar hij in 2018 ook een nieuwe verhaallijn mee begon. Alleenstaande vader Victor Fielding (Leslie Odorn Jr.) zorgt sinds het verlies van zijn vrouw zelfstandig voor zijn dertienjarige dochter Angela (Lidya Jewett). Wanneer Angela samen met haar vriendin Katherine (Olivia O’Neill) plotseling spoorloos verdwijnt, doen Victor en Katherine haar ouders doen alles wat ze kunnen om hun dochter terug te vinden.

Wanneer de dochter dan drie dagen later weer gevonden worden, weten ze zelf niet wat er met ze is gebeurd, of waar ze waren. Tijdens verschillende onderzoeken, kan niemand verklaren wat er precies met de meisjes is gebeurd. Toch leren de ouders dat er iets mis is met hun dochters, die zich steeds vreemder beginnen te gedragen. Als de ouders leren dat hun dochter demonische bezeten zijn door een duistere kracht, schakelt Victor de hulp van Chris MacNeil (Ellen Burstyn) in, die een vergelijkbare situatie zelf heeft meegemaakt met haar eigen dochter vijftig jaar geleden. Met dit vervolg van de klassieke Exorcist film lijken David Gordon Green en de rest van de schrijver en productiecrew niet echt een duidelijk idee te hebben gehad. In tegenstelling van wat ze met hun eerste Halloween vervolg deden, want hier lijken ze al onzeker over te komen bij hun eerste film. Deze film komt zo al snel onduidelijk over dankzij het gebrek aan details en verdere uitleg. Verder ijken ze simpelweg ook vele dingen van de originele film op licht gevarieerde, maar toch wel erg gekopieerde manieren na te doen. Hoe de twee meiden bijvoorbeeld precies bezeten zijn geraakt, of wat er met ze is gebeurd toen ze verdwenen waren, wordt zo niet duidelijk uitgelegd in deze film. Van de twee bezeten meisjes krijg je als kijker ook alleen het achtergrondverhaal van een van de twee over hoe ze alleen met haar vader is opgegroeid na het overlijden van haar moeder. Van het tweede meisje en haar familie krijg je te weinig informatie om er als kijker echt om hun te geven. Deze missende informatie zal misschien in een andere film naar voren kunnen komen. David Gordon Green en de productie crew hadden namelijk hetzelfde idee om. net zoals ze met hun Halloween films deden, om hier ook een trilogie van te maken. Na de mindere kwaliteit van deze eerste film hoop je alleen niet dat er nog twee andere films gaan komen. De film probeert ook meer als een modernere film over te komen vergeleken met de al vijftig jaar oude originele film. In deze vijftig jaar is hoe mensen naar het geloof en dingen als exorcisme kijken wel wat verandert en aangepast. Zo proberen verschillende mensen hun eigen manier van geloof en rituelen toe te passen om de meisjes te redden van de duistere kracht die ze bezeten heeft. Dit doen de personages soms alleen tegelijk door elkaar heen, waardoor het alleen maar lastiger wordt de film goed te kunnen blijven volgen. Na al deze rommelige en onduidelijke kanten komt de uiteindelijke film ook niet echt meer eng of spannend meer over en eindigt het zo meer langdradig. Leslie Odorn Jr. doet zijn best de film te dragen als het enige echt uitgewerkte personage, maar door de verdere, onduidelijke kanten van de film wordt dit hem soms best lastig gemaakt. Lidya Jewett en Olivia O’Neill zetten wel geloofwaardig acteerwerk neer als de bezeten meisjes. Door de hoeveelheid aan films over bezeten personen komt het helaas verder niet zo bijzonder over. Ditzelfde geldt ook voor de make-up effecten die voor hun demonische vormen worden gebruikt. Andere visuele effecten komen daarnaast ook niet altijd zo geloofwaardig over. Als het enige terugkerende personage uit de originele Exorcist film zorgt Ellen Burstyn helaas naast wat uitleg verder ook niet voor veel bijzonders, wat de film veel beter maakt. Ze had het terugkeren naar de filmserie al meerdere keren afgewezen, maar ging uiteindelijk toch akkoord. Hiervoor heeft ze een dubbel salaris gekregen, maar heeft dit geld weer gedoneerd aan acteerstudio’s zodat deze meer mensen kunnen helpen met het vinden en ontwikkelen van een carrière in de acteerwereld. Ik gef de film als cijfer een: