Five Nights at Freddy’s

Five Nights at Freddy’s is een nieuwe horrorfilm geregisseerd en deels geschreven door Emma Tammi, regisseur van The Wind. De films is gebaseerd op de gelijknamige horrorspel. Mike Schmidt (Josh Hutcherson) werkt als nachtbewaking bij de plaatselijk pizzeria Freddy Fazbear. Hier moet hij vijf nachten werken, maar tijdens deze nachten, ontdekt hij dat er iets mis is met de animatronische kostuums van de pizzeria. Zo begint hij te leren over een duister geheim.

Deze game verfilming werkt beter voor mensen die bekend zijn met het horrorspel, want voor hen zitten er leuke verwijzingen en andere easter eggs in die terug linken naar het spel. Mensen die het spel verder niet kennen, zullen deze dingen niet echt begrijpen. Voor een spel dat bekend staat om zijn jump scares, om de spelers mee bang te maken en verder te laten schrikken, heeft de film vreemd genoeg haast geen van deze horror momenten. Zo lijkt deze film soms meer bedoelt voor jongere kijkers van net zestien. Voor oudere kijkers is de film namelijk niet eng en als ze dan niets van het spel weten, kan de film meer onduidelijk, of apart overkomen. De locatie van de bekende pizzeria uit het spel komt wel geloofwaardig over, helemaal voor mensen die hier bekend mee zijn. In tegenstelling tot de meeste filmstudio’s hebben ze voor deze film geen CGI gebruikt, om de animatronische kostuums van de Fazbear crew mee in de film te brengen. De Jim Henson’s creature shop was verantwoordelijk voor de Fazbear crew. Zo zijn ze uitgevoerd door poppenspelers en stunt artiesten. Hierdoor komen ze wel realistischer over. Het verhaal van de film kan alleen wel een probleem zijn voor kijkers van de film. Naast het verhaal rond om de pizzeria vertelt het ook nog het verhaal van het hoofdpersonage. Hij heeft naast een duister verleden ook een strijd, om de rechten voor de opvoeding van zijn jongere zusje te behouden. Deze verhaallijnen komen niet altijd even goed met elkaar overeen, waardoor de film soms wat onduidelijk en daardoor wat langdradig kan overkomen. Door dit mindere script wordt het de acteurs soms wel lastig gemaakt, om goed over te komen. Josh Hutcherson blijft zo soms wat vaag. Wel komt hij goed over als een oudere broer die goed voor zijn zusje probeert te zorgen. Zijn zusje wordt gespeeld door Piper Rubio, die voor een beginnende actrice aardig acteerwerk weet neer te zetten. De broer en zus acteurs hebben samen wel een geloofwaardige band. Matthew Lillard speelt ook een kleine rol in de film, die hij passend neerzet. Na zijn eerdere acteerwerk in Scream en Scooby-Doo is het ook leuk om hem in deze horrorfilm terug te zien. Ik geef de film als cijfer een:

Killers of the Flower Moon

Killers of the Flower Moon is een nieuw historisch misdaaddrama geregisseerd, deels geschreven en geproduceerd door Martin Scorsese, regisseur van Goodfellas en Taxi Driver. Als er in de jaren twintig olie wordt ontdekt in Oklahoma in het land van de Osage stam, krijgt hun volk de olierechten. William Hale (Robert De Niro) probeert de Osage stam te helpen en adviseren met hun rijke vondst. Zo probeert hij zijn neefje Ernest Burkhart (Leonardo DiCaprio) erbij te betrekken. Hierdoor ontmoet Ernest Mollie (Lily Gladstone) van de Osage stam en worden ze verliefd op elkaar en trouwen ze samen.

Wanneer er dan steeds meer mensen van Osage stam vermoord worden, komt de beginnende FBI erbij, om de moorden te onderzoeken. Dit onderzoek wordt geleid door Tom White (Jesse Plemons), die een verdachte link denkt te hebben ontdekt. Deze film is gebaseerd op het gelijknamige boek van schrijver David Grann. Nadat Martin Scorsese dit boek had gelezen, wilde hij het graag verfilmen. Hiervoor heeft hij samen met Chief Standing Bear van de Osage stam uren lang overleg gehad, om hem te helpen met het maken van deze film. Zo probeert hij de geschiedenis en culturen van de Osage stam op de juiste, respectvolle manieren in zijn film te verwerken. Zo kan deze film wat overkomen als een historische documentaire over de Osage stam. Martin Scorsese weet samen met de andere Scenario schrijver Eric Roth weten het verhaal zo interessant over te brengen. De film verteld namelijk een verhaal over waargebeurde geschiedenis dat verdient meer openbaar eb besproken te worden, zodat het niet vergeten wordt door de komende generaties. Samen met fotografie directeur Rodrigo Priesto brengt hij de film ook op een passende, respectvolle wijze over. Zo komt het haast net over alsof ze je als kijker meenemen in een tijdmachine de geschiedenis in, om je het verhaal rond de Osage moorden zelf te laten ervaren. Naast overleg met Chief Standing Bear, om het verhaal van de Osage stam te verfilmen, krijgt Scorsese verder ook hup van de Osage stam, die zelf ook rollen in de film spelen. Actrice Lily Gladstone komt zo ook van een gelijke achtergrond. Zo weet ze voor geloofwaardig en passend acteerwerk te zorgen. Ze acteert goed, zelf zonder veel woorden te gebruiken en alleen met gezichtsuitdrukkingen te tonen wat er ongeveer door haar personage heen gaat. Leonardo DiCaprio zorgt ook voor passend acteerwerk, als een personage dat tussen twee verschillende werelden lijkt in te staan. Zo probeert hij trouw te blijven aan zijn oom, maar later ook aan zijn vrouw. Beide zijn soms alleen wat het tegenovergesteld van elkaar, waardoor hij een manier moet zien te vinden om beide kanten gebalanceerd in evenwicht te houden. Robert De Niro speelt eigenlijk meer een wolf in schaapskleren in deze film. Zo probeert hij als een vriend van de Osage stam over te komen, maar probeert stiekem ook de olierechten van hun volk te bemachtigen. Ik geef de film als cijfer een:

Saw X

Saw X is de tiende film uit de Saw filmserie. Dit tiende deel is geregisseerd door Kevin Greutert, die eerder Saw films heeft geregisseerd, zoals Saw VI en Saw 3D. De zieke, wanhopige John Kramer (Tobin Bell) reist af naar Mexico. Hier heeft hij namelijk gehoord dat hij een riskante operatie kan ondergaan, om zijn kanker te bestrijden. Na deze operatie gelooft John dat hij genezen is.

Wanneer hij leert dat de mensen die hem “geholpen” hebben oplichters zijn, is hij uit voor wraak. John neemt zo zijn alter ego van de Jigsaw moordenaar weer aan, om de mensen van de operatie te testen met dodelijke vallen. De slachtoffers hoeven alleen zijn sadistische regels te volgen, om de vallen te overleven, alleen moeten ze hier wel pijnlijke bloederige acties voor ondergaan. Deze tiende Saw film speelt zich af tussen de eerste en tweede Saw film. Hierdoor hebben ze de kans gekregen om het personage van John Kramer meer te gebruiken. Sinds dit personages na de derde Saw film mee een achtergrond personage werd, nam de kwaliteit en het verhaal van de volgende Saw film wel iets af. Oplichterijen zoals in deze film gebeuren, gebeuren helaas ook in het echte leven waar mensen voor geld mensen oplichtten en ze “helpen” met hun gezondheid of andere problemen. Omdat de oplichters van de operatie praktijk verkeerde mensen zijn, worden ze met terechte redenen getest door Jigsaw. Zo kun je als kijker meer begrijpen waarom ze getest worden, alleen geef je door hun foute acties niet zoveel om de meeste slachtoffers. De Saw filmserie verloor wat van zijn richting toen het Jon Kramer personage meer op de achtergrond belande. Hierdoor werd de filmserie toch iets minder. Met deze nieuwe film proberen ze dit personage meer terug te brengen. Zo is deze film wat vermakelijker voor fans van de beginnende Saw film. Verder heeft de film ook leuke, herkenbare verwijzingen en verdere easter eggs naar de filmserie. Het is leuk om Tobin Bell weer terug te zien in de rol als de Jigsaw moordenaar. Ondanks dat hij als moordenaar wordt omschreven, geeft hij zijn slachtoffers toch nog eerlijke kansen, om te overleven. De verdere castleden spelen hun rollen ook goed als oplichtende mensen, die later voor hun verkeerde acties getest worden. Ik geef deze film als cijfer een:

The Dive

The Dive is een remake van de survival thriller Breaking Surface. Deze remake is geregisseerd en deels geschreven door Maximilian Erlenwein, regisseur van Stereo en Schwerkraft. De twee zussen May (Louisa Krause) en Drew (Sophie Lowe) besluiten, om te gaan diepzeeduiken op een afgelegen locatie. Wanneer May dan dankzij een aardverschuiving vast komt te zitten, moet Drew een manier zien te vinden haar te bevrijden.

Tijdens Drew haar zoektocht naar een manier May te redden, moet May zelf in leven zien te blijven. Ondanks dat de film een remake is, brengt het verder zelf helaas ook weinig nieuws met zich mee. Zo doet de film al snel denken aan andere survival thrillers, alleen wisten deze het beter te doen. De film doet bijvoorbeeld al snel denken aan films zoals: Sanctum of the Shallows, waar personages het ook in, of rond om water moeten zien te overleven. Naast het gebrek aan originaliteit mist deze film dankzij zijn korte speeltijd ook een goede opbouw van de twee personages, want naast de twee zussen komt er niet echt een ander personage in de film voor. Door het gebrek aan personage ontwikkeling geeft je als kijker ook niet zoveel om de twee zussen en hun onderlinge band. De twee actrices van de film proberen de film samen wel te dragen, maar dankzij het mindere, bekende script wordt ze dit helaas niet echt gemakkelijk gemaakt. De personages maken namelijk vaak domme beslissingen, waardoor de film wel wat minder realistisch overkomt. Na hun zoveelste aparte of domme beslissing begin je ook wel steeds minder om de zussen te geven. Als ze bijvoorbeeld tijdens sommige situaties hun verstand meer hadden gebruikt, hadden ze het zichzelf makkelijker kunnen hebben gemaakt. Voor een meer beginnende regisseur weet Maximilian Erlenwein de film gelukkig wel geloofwaardig over te brengen met de duistere dieptes van de zee waarin de zussen zich bevinden. Hopelijk weet hij voor zijn volgende regiewerk een meer origineler film te vinden om te regisseren. Ik geef de film als cijfer een:

Sound of Freedom

Sound of Freedom is een nieuwe misdaad drama geregisseerd en deels geschreven door Alejandro Monteverde, regisseur van Little Boy. CIA-agent Jim Ballard (Jim Caviezel) heeft een 8-jarige jongen gered uit de kinderhandel wereld in Colombia. Als de jonge vertelt dat zijn zus zich in een gelijke situatie bevindt in deze duistere wereld Jim probeert zo alles op alles te zetten om haar en verder zo veel mogelijk andere kinderen uit deze wereld te redden. Hiervoor moet hij alleen zien te infiltreren in deze wereld.

Tijdens zijn missie ontdekt hij de verborgen, duistere uithoeken van kinderhandel in Colombia. Hij probeert hier zoveel mogelijk kinderen te redden en deze duistere wereld meer openbaar te maken, zodat de wereld meer van deze duistere zaken meekrijgt en hier dan hopelijk een einde aan kan gaan maken. Deze film gaat over een waargebeurd verhaal waar CIA-agent Jim Ballard een duistere wereld en de verschrikkelijke acties die hierin gebeurden probeert te beëindigen. Dit deed hij om zoveel mogelijk kinderlevens te redden uit de handen van verkeerde mensen. Deze verkeerde figuren proberen namelijk jonge kinderen te verkopen aan bijvoorbeeld smerige pedofielen. De film dealt zo met een heftig onderwerp en bevat beelden van hoe zulke werelden eruit zien. Gelukkig hebben ze er wel voor gekozen de meeste dingen te censureren en de verdere acties meer achter de schermen te houden. Als kijker kun je deze verkeerde beelden en gebeurtenissen zelf wel wat invullen, ook al doe je dit liever niet. Zo blijft deze film wel wat veiliger voor mensen, om het te bekijken. Jim Caviezel, die in de film The Passion of the Christ de rol van Jezus heeft gespeeld, komt met deze rol weer passend over als iemand die zijn eigen leven durft te riskeren, om zo het leven van anderen, in dit geval onschuldige kinderen te redden. Hij weet goed passende emoties te tonen tijdens de film, maar wanneer hij undercover is, weet hij deze goed verborgen te houden. Ondanks het minder onderwerp is het wel belangrijk deze en gelijke film zoals deze te steunen, zodat het verhaal over deze foute gebeurtenissen duidelijker en meer openbaar wordt, zodat de gehele wereld er gezamenlijk een eind aan kan maken. Helaas hebben ze het verhaal wat onnodig uitgebreid, want op een moment waar de missie voorbij lijkt te zijn, kiezen ze ervoor om door te gaan en wat meer details van de kinderen handelaars naar voren te brengen. Als ze hier niet voor gekozen hadden, zouden ze een korter en meer gefocuste film hebben gehad. Afgezien van het feit dat sommige producers geld in deze film hebben gestopt, om het bericht van de film meer openbaar te maken, hebben sommige van deze producenten helaas ook zelf kinderen in gevaar gebracht. Gelukkig zijn deze producenten na de ontdekking hiervan gearresteerd en vervolgd voor hun daden. Ik geef de film als cijfer een:

Trolls Band Together

Trolls Band Together is de derde film uit de Trolls animatieserie. Dit derde deel is geregisseerd door Walt Dohrn, die ook het tweede deel heeft geregisseerd en coregisseur van het eerste deel was. Tim Heitz is bij dit derde deel ook een coregisseur. Na hun lange vriendschap zijn Poppy (stem van Anna Kendrick) en Branch (stem van Justin Timberlake) nu eindelijk een stelletje. Als stelletje leert Poppy alleen meer over Branch zijn verleden. Zo ontdekt ze dat hij vroeger lid was van een jongensband, waar ze zelf fan van is geweest.

Deze band bestond uit Branch en zijn broers, maar ze zijn door meningsverschillen uit elkaar gegaan. Poppy probeert de broers weer bij elkaar te brengen voor een band reünie, alleen is een van de broers ontvoerd. Samen met Branch probeert ze deze broer te redden, om uiteindelijk de band weer samen te kunnen brengen. Deze film speelt leuk in op de vroegere jongensband hype met hoe Branch vroeger deel uitmaakte van zo’n band. Justin Timberlake, die zijn stem inspreekt namelijk, vroeger zelf ook lid van de jongensband Backstreet Boys. Dit bepaalde concept en verwijzingen hiernaar was alleen wel meer iets uit de jaren 90 waar moderne kinderen waarschijnlijk niet echt een meer een idee van hebben. Voor modernere verwijzingen hadden ze het bijvoorbeeld beter over een jongensband als One Direction kunnen laten gaan, waar dan Harry Styles later alleen op eigen kracht mee is verder gegaan en wist door te breken. Harry Styles heeft alleen niets met de Trolls films te maken zoals Justin Timberlake die al vanaf het eerste deel een stem hiervoor insprak. De film probeert verder in te spelen op hoe broers ondanks hun verschillen en andere interesses vaak toch samen moeten leren te werken als familie. Dit concept wordt alleen wat te groot gemaakt in deze film, want naast Branch zijn verloren broers lijkt Poppy ook ineens een verloren zus te hebben. Ondanks dat deze beide op hetzelfde proberen in te spelen wordt dit alleen wel wat te groots en rommelig gedaan, waardoor jongere kijkers hun interesse wel wat kunnen verliezen in deze film. Ik geef de film als cijfer een:

The Exorcist: Believer

The Exorcist: Believer is een vervolg van de originele The Exorcist film uit 1973. Dit vervolg negeert de andere vervolgen en probeert zo een nieuwe verhaallijn te beginnen. De film is geregisseerd, deels geschreven en geproduceerd door David Gordon Green. Hij heeft ditzelfde ook gedaan met de Halloween filmserie, waar hij in 2018 ook een nieuwe verhaallijn mee begon. Alleenstaande vader Victor Fielding (Leslie Odorn Jr.) zorgt sinds het verlies van zijn vrouw zelfstandig voor zijn dertienjarige dochter Angela (Lidya Jewett). Wanneer Angela samen met haar vriendin Katherine (Olivia O’Neill) plotseling spoorloos verdwijnt, doen Victor en Katherine haar ouders doen alles wat ze kunnen om hun dochter terug te vinden.

Wanneer de dochter dan drie dagen later weer gevonden worden, weten ze zelf niet wat er met ze is gebeurd, of waar ze waren. Tijdens verschillende onderzoeken, kan niemand verklaren wat er precies met de meisjes is gebeurd. Toch leren de ouders dat er iets mis is met hun dochters, die zich steeds vreemder beginnen te gedragen. Als de ouders leren dat hun dochter demonische bezeten zijn door een duistere kracht, schakelt Victor de hulp van Chris MacNeil (Ellen Burstyn) in, die een vergelijkbare situatie zelf heeft meegemaakt met haar eigen dochter vijftig jaar geleden. Met dit vervolg van de klassieke Exorcist film lijken David Gordon Green en de rest van de schrijver en productiecrew niet echt een duidelijk idee te hebben gehad. In tegenstelling van wat ze met hun eerste Halloween vervolg deden, want hier lijken ze al onzeker over te komen bij hun eerste film. Deze film komt zo al snel onduidelijk over dankzij het gebrek aan details en verdere uitleg. Verder ijken ze simpelweg ook vele dingen van de originele film op licht gevarieerde, maar toch wel erg gekopieerde manieren na te doen. Hoe de twee meiden bijvoorbeeld precies bezeten zijn geraakt, of wat er met ze is gebeurd toen ze verdwenen waren, wordt zo niet duidelijk uitgelegd in deze film. Van de twee bezeten meisjes krijg je als kijker ook alleen het achtergrondverhaal van een van de twee over hoe ze alleen met haar vader is opgegroeid na het overlijden van haar moeder. Van het tweede meisje en haar familie krijg je te weinig informatie om er als kijker echt om hun te geven. Deze missende informatie zal misschien in een andere film naar voren kunnen komen. David Gordon Green en de productie crew hadden namelijk hetzelfde idee om. net zoals ze met hun Halloween films deden, om hier ook een trilogie van te maken. Na de mindere kwaliteit van deze eerste film hoop je alleen niet dat er nog twee andere films gaan komen. De film probeert ook meer als een modernere film over te komen vergeleken met de al vijftig jaar oude originele film. In deze vijftig jaar is hoe mensen naar het geloof en dingen als exorcisme kijken wel wat verandert en aangepast. Zo proberen verschillende mensen hun eigen manier van geloof en rituelen toe te passen om de meisjes te redden van de duistere kracht die ze bezeten heeft. Dit doen de personages soms alleen tegelijk door elkaar heen, waardoor het alleen maar lastiger wordt de film goed te kunnen blijven volgen. Na al deze rommelige en onduidelijke kanten komt de uiteindelijke film ook niet echt meer eng of spannend meer over en eindigt het zo meer langdradig. Leslie Odorn Jr. doet zijn best de film te dragen als het enige echt uitgewerkte personage, maar door de verdere, onduidelijke kanten van de film wordt dit hem soms best lastig gemaakt. Lidya Jewett en Olivia O’Neill zetten wel geloofwaardig acteerwerk neer als de bezeten meisjes. Door de hoeveelheid aan films over bezeten personen komt het helaas verder niet zo bijzonder over. Ditzelfde geldt ook voor de make-up effecten die voor hun demonische vormen worden gebruikt. Andere visuele effecten komen daarnaast ook niet altijd zo geloofwaardig over. Als het enige terugkerende personage uit de originele Exorcist film zorgt Ellen Burstyn helaas naast wat uitleg verder ook niet voor veel bijzonders, wat de film veel beter maakt. Ze had het terugkeren naar de filmserie al meerdere keren afgewezen, maar ging uiteindelijk toch akkoord. Hiervoor heeft ze een dubbel salaris gekregen, maar heeft dit geld weer gedoneerd aan acteerstudio’s zodat deze meer mensen kunnen helpen met het vinden en ontwikkelen van een carrière in de acteerwereld. Ik gef de film als cijfer een: