A Good Person

A Good Person is een nieuwe drama film geregisseerd en geschreven door Zach Braff, regisseur van Garden State en Going in Style. Alison (Florance Pugh) leeft het perfecte leven met een goede carrière, een liefhebbende verloofde en een goede vrienden en familiekring. Wanneer ze een tragisch ongeluk meemaakt, verandert dit haar gehele leven. Als gevolg van het ongeluk eindigt ze weer bij haar moeder thuis en raakt ze verslaafd aan pijn bestrijdende pillen.

Tijdens de strijd met haar depressie en verslavingen, krijgt ze een goede relatie met Daniel (Morgan Freeman), de man die voor het ongeval haar toekomstige schoonvader zou worden. Tijdens hun relatie leren ze dat ze beide met de tragische gevolgen van het ongeluk worstelen en proberen elkaar hier nu in te steunen en bij te helpen. Met deze nieuwe film probeert Zach Braff weer meer in te spelen op de drama kanten bij een film. Sinds de door hem geregisseerde film Garden State uit 2004, bleef hij met zijn andere geregisseerd films meer aan de komedie kant met slechts een vleugje drama. Bij deze film speelt hij nu beter in op de gevolgen, die mensen meemaken na het ervaren van tragische, dramatische gebeurtenissen. Dit is verder ook wel een onderwerp waar vele mensen zichzelf in kunnen vinden, waardoor de film eerder een persoonlijke snaar kan raken. Wat goed helpt om dit goed en geloofwaardig over te brengen, is het acteerwerk van de hoofdrolspelers. Florance Pugh komt goed over als een verslaafd iemand, die aan haar duistere verleden en fouten probeert te ontsnappen, maar dit alleen op een verkeerde manier doet. Met deze rol laat ze weer zien wat voor een goed acteerwerk ze weet neer te zetten in films ondanks, het genre. Naast haar zet Morgan Freeman ook weer goed acteerwerk neer. Hij speelt iemand ook met een traumatisch verleden, die ook de trauma’s uit zijn verleden en zijn nieuwe trauma’s de baas probeert te blijven. De film heeft helaas wel een te lange speeltijd, waardoor de film op momenten wat langdradig kan overkomen, of meer aan de voorspelbare kant blijft. Zach Braff had wat beter naar zijn eigen verhaal moeten kijken en wat onnodige dingen uit de film kunnen laten. Met een speeltijd van ongeveer anderhalf uur had de film beter en duidelijker kunnen zijn overgekomen. De dramatische kanten van de film zouden dan ook wat sterker zijn overgekomen. Ik geef de film als cijfer een:

Evil Dead Rise

Evil Dead Rise Is een nieuwe film uit de Evil Dead filmserie. De film is geregisseerd en geschreven door Lee Cronin, regisseur van The Hole in the Ground. Regisseur van de originele film Sam Raimi en hoofdrolspeler uit de oude films Bruce Campbell zijn teruggekomen als producers voor deze nieuwe film. Beth (Lily Sullivan) gaat langs bij haar zus Ellie (Alyssa Sutherland), die elkaar al tijden niet gezien of echt gesproken hebben. Wanneer de zussen hun band proberen op te pakken, wordt dit verstoord door sadistische vlees-bezettende demonen. De demonen nemen Ellie over, waardoor Beth nu samen met Ellie haar kinderen moet zien te overleven voordat de demonen hen ook weten over te nemen.

Met deze nieuwe Evil Dead film weet beginnende regisseur Lee Cronin een spannende en vermakelijke nieuwe horrorfilm te maken voorin de filmserie. De film bevat zo bekende, maar ook genoeg nieuwe creatieve momenten. Deze horrorfilm is vooral vermakelijk voor horrorfans, die houden van sadistische, brute en bloederige horrorelementen. Zo hebben ze bijvoorbeeld 6.500 liter aan nepbloed gebruikt voorin de film. Verder hebben ze zoveel mogelijk van dit nep bloed en verder geloofwaardige make-up effecten gebruikt om de vele wonden realistische over te brengen. Deze intense, bloederige momenten zijn ook de enige manieren waarop ze spanning opbouwen in de film. Zo bevat deze film bijna geen simpele horrortrucjes zoals jump scare, om voor extra of valse spanning te zorgen. Lee Cronin neemt genoeg inspiratie over van andere Evil Dead films, maar ondanks dat hij het verhaal op een goede, brute manier weet over te brengen, speelt hij het verder helaas nog wel wat veilig. Zo zit de film helaas niet op dezelfde kwaliteit als die Sam Raimi met de originele films, of Fede Alvarez met de remake had. Net als met de remake houdt Lee Cronin de film wel meer aan de serieuze kant. Het verhaal blijft verder wel aan een bekende kant waarbij je ongeveer kunt voorspellen wat er komen gaat. Zo valt ook wel te voorspellen wie er wel of geen slachtoffer wordt van de sadistische demonen. Toch blijft het voor fans van dit soort films wel vermakelijk te zien wat er met de slachtoffers gaat gebeuren. Wat ook goed helpt de film geloofwaardig over te brengen is het acteerwerk van een filmcast, die ook nog aardig aan de beginnende kanten van hun acteercarrière zijn. De meeste van hen hebben nog maar in een paar eerdere films geacteerd of verder meer in tv-series. Zo is dit voor Gabrielle Echols en de 11-jarige Nell Fisher pas de tweede film waarin ze acteren. Omdat er aardig wat heftige en angstaanjagende dingen in deze film naar voren komen, is het alleen maar meer bijzonder dat ze dit toch goed en geloofwaardig weten over te brengen. Wie de film helemaal weet te dragen is Alyssa Sutherland als het personage dat het meeste bezeten is tijdens de film. Ze komt lichamelijk geloofwaardig, maar ook angstaanjagende over als iemand die bezeten is door bloeddorstige demonen, die zowel zichzelf als anderen zoveel mogelijk proberen te verwonden. Ik geef de film als cijfer een:

Mafia Mamma

Mafia Mamma is een nieuwe misdaadkomedie geregisseerd door Catherine Hardwicke, regisseur van Miss You Already en de eerste Twilight verfilming. De Amerikaanse Kristin (Toni Collette) leeft een zwaar leven met een baan waar ze als een mindere werknemer wordt gezien en verder een werkloze man heeft, die vreemdgaat.

Wanneer Kristin bericht krijgt dat haar Italiaanse grootvader is overleden, krijgt ze een uitnodiging voor zijn begrafenis. In Italië leert ze dat haar grootvader een maffiabaas was en ze nu de rechten en leiding van zijn maffiafamilie erft. Samen met de hulp van haar grootvaders raadgever Bianca (Monica Bellucci) probeert ze de maffiafamilie nu te leiden en de strijd aan tegen tegenover andere, vijandige maffiafamilies. Deze film komt al snel over als een slecht geschreven, flauwe komedie. Voor scriptschrijvers J. Michael Feldman e Debbie Jhoon is dit dan ook pas het eerste filmscript dat ze beide geschreven hebben, want voor deze film hebben ze meer scripts geschreven voor korte films en verschillende tv-afleveringen. Dat dit pas hun eerste filmscript is, valt verder wel aan de uiteindelijke film terug te zien. De film komt namelijk erg rommelig over met situaties, die meer uit een cartoon lijken te komen. Sommige personages lijken ook meer uit een gelijke cartoons te komen, door de manieren waarop ze op verschillende dingen reageren of hier verder mee omgaan. De film verliest hierdoor snel zijn geloofwaardigheid. In de film tonen ze wel wat mooie en bekend plaatsen in Italië, maar doen hier verder weinig bijzonders mee. De komediestijl komt ook meer over als komedie uit een cartoon. De film is verder ook niet zo komische geschreven, waardoor er weinig om de film te lachen valt. Sommige komische momenten worden ook te veel herhaald, waardoor de komedie na de zoveelste keer alleen maar meer verloren gaat. Met het noemen van andere gelijke misdaadfilms, alleen in een poging deze wat belachelijk te maken zoals The Godfather films, maakt de film uiteindelijk zichzelf alleen maar extra belachelijk. Door zichzelf bijvoorbeeld met zulke echte films te vergelijken, komt deze film zelf alleen nog over als een slechte, flauwe grap. Op momenten is de film ook aan de voorspelbare kant, waardoor je al ongeveer kunt voorspellen wat er gebeuren gaat. Dit maakt de film zelf alleen maar minder komisch, waardoor het alleen nog maar langdradiger overkomt. Toni Collette leek met haar acteercarrière meer een serieuze kant op te gaan met rollen in films zoals Hereditary en Nightmare Alley, maar de afgelopen haar speelt ze helaas meer in mindere komedies zoals deze film en The Estate van vorig jaar. In deze film komt ze ook op een wat te overdreven manier over, waardoor ze ook eerder irritant dan nog echt komisch overkomt. Hopelijk weet ze in haar toekomstige acteercarrière in betere en meer serieuzer rollen te spelen. Net als Monica Bellucci bestaat de rest van de filmcast ook meer uit Italiaanse acteurs, maar dankzij het mindere script krijgen de andere castleden verder ook weinig kansen om veel bijzonders met hun rollen te doen. Ik geef de film als cjfer een:

Air

Air is een nieuw sport drama geregisseerd door Ben Affleck, regisseur van Argo en The Town. Schoenenverkoper Sonny Vaccaro (Matt Damon) probeert voor zijn baas Phil Knight (Ben Affleck) en merkbedrijf Nike een passende atleet te vinden, om hun schoenen mee te kunnen promoten. Zo komt hij met het idee om basketballer Michael Jordan te gebruiken als het sportmodel om hun schoenen mee te promoten. Michael Jordan promoot alleen al het merk van hun concurrent Adidas.

Sonny moet hierom Michael en zijn ouders zien over te halen om nu Nike te promoten. Michael, zijn moeder Deloris Jordan (Viola Davis) speelt hier een belangrijke rol bij, want ze probeert haar zoon te helpen met de keuzes die hij maakt voor wat hij het beste kan promoten. Deze film speelt in op een bekend verhaal, waarvan de meeste mensen vast wel de eindresultaten van weten. Hierdoor blijft er minder spanning over voor het verhaal zelf. Het verhaal speelt zo meer in op de ontwikkelingen en acties die nodig waren om Michael Jordan bij Nike te krijgen, om hun producten te promoten. Door de bekende kanten van het verhaal kan de film zelf soms wel als bekend en zowat langdradig overkomen. Het verhaal is geschreven door Alex Convery voor wie dit pas zijn eerste schrijfwerk was voor een filmscript. Ben Affleck en Matt Damon hebben het originele script later wel wat proberen aan te passen, maar vergeleken hun andere filmscripts komt deze toch wat minder over. Dat dit pas zijn eerste script is, valt wel terug te zien aan het uiteindelijke verhaal van de film. De film springt namelijk veel van moment naar moment, om het verhaal vooruit te helpen met bepaalde gebeurtenissen die nodig waren om Michael Jordan echt bij Nike te krijgen. Vele van deze scenes beginnen of eindigen ook met een kort stukje van een populair liedje uit de jaren 80, maar het komt soms wel over alsof ze op zoek zijn naar het juiste liedje op de radio. Naast de jaren 80 muziek helpen de passende filmsets, haarstijl en kostuums van de filmcast verder ook goed om te tonen rond welke tijd de film zich afspeelt. Michael Jordan zelf is verder ook niet direct betrokken bij de film. Ben Affleck heeft hem alleen naar wat details rond het verhaal gevraagd, om in de film te verwerken. Verder heeft hij wel wat van zijn verzoeken verwerkt voorin de film. Michael Jordan had namelijk gevraagd om Viola Davis te casten als zijn moeder en dat zijn vriend Howard White in de film genoemd zou worden. Het acteerwerk wordt verder ook goed en passend gedaan door de cast. Matt Damon en Viola Davis komen het best naar voren in de film, waarin ze beide hetzelfde doel proberen te behalen, alleen voor andere doeleinden. Ik geef de film als cijfer een:

The Pope’s Exorcist

The Pope’s Exorcist Is een nieuw horror drama geregisseerd door Julius Avery, regisseur van Overlord. De film is gebaseerd op het leven en verhalen van de Italiaanse priester Gabrielle Amorth, exorcist van het bisdom Rome. Vader Gabriel Amorth (Russell Crowe), hoofd exorcisme bij het Vaticaan, wordt tijdens een onderzoek naar de bezetten Henry (Peter DeSouza-Feighoney) geconfronteerd met zijn eigen verleden en het geheime verleden van het Vaticaan.

Om Henry te kunnen redden van de demon, die hem heeft overgenomen, met vader Amorth zijn eigen demonen uit zijn verleden aangaan en verder de verborgen geheimen van het Vaticaan aan het licht brengen. Dit is de eerste horrorfilm waar Russell Crowe een rol in speelt en zich verder wat met ideeën voorin de film heeft beziggehouden. Ondanks dat dit Russell Crowe zijn eerste horrorfilm is, is de film zelf verder wel een standaard horror exorcisme film. Voor kenners van zulke films kan de film zelf zo al snel als bekend of voor de hand liggende overkomen. De film is verder ook gevuld met horror clichés, waar domme personages op elk vreemd geluid afgaan en dan domweg vragen: Hallo, is daar iemand? Door zulke clichés is de film zelf verder ook niet echt meer eng of spannend. Russell Crowe komt voor zijn eerste horrorfilm verder ook wat gewoon over als een standaard priester, die kwaadaardige demonen probeert uit te drijven. Hij maakt alleen vaak gebruik van grappen en komische opmerkingen wat wel wat tegenstrijdig kan overkomen voorin een horrorfilm. De andere personages spelen verder ook meer standaard personages uit een horrorfilm, die dankzij hun vele cliché fouten verder moeilijk blijven echt serieus te nemen of om echt om te geven als kijker. Voor Peter DeSouza-Feighoney is dit pas zijn eerste acteerwerk in een film. Ondanks dat zijn bezeten personages wel wat als een stereotype overkomt, weet hij lichamelijk wel geloofwaardig over te komen als een bezeten iemand. De horror make-up ziet er goed en geloofwaardig uit in de film. Als ze later meer gebruik beginnen te maken van minder geloofwaardige visuele effecten, verliezen de filmeffecten hun gehele geloofwaardige kanten en komen ze meer als wat zwakjes over. Ik geef de film als cijfer een:

The Super Mario Bros. Movie

The Super Mario Bros. Movie is een nieuwe animatie verfilming van de bekende Super Mario videogames. De film is geregisseerd door Aaron Horvath en Michael Jelenic, die samen ook aan de animatie tv-serie Teen Titans Go! hebben gewerkt. De loodgieter broers Mario (stem van Chris Pratt) en Luigi (stem van Charlie Day) belanden vanuit Brooklyn gescheiden van elkaar in het Mushroom Kingdom. Hier moet Mario Princess Peach (stem van Anya Taylor-Joy) helpen in haar strijd tegen Bowser (stem van Jack Black), die Luigi gevangen heeft genomen.

Sinds de eerste live-action verfilming van de populaire Nintendo-videogame personages, die niet zo goed werd ontvangen, heeft Nintendo verdere officiële verfilmingen van hun personages achter hen gelaten. Na het succes van het verfilmen van andere videogames zoals de Sonic the Hedgehog films probeert Nintendo het nu toch weer opnieuw in een poging hun videogame personages ook succesvol te kunnen verfilmen. Samen met filmstudio’s Universal Pictures en de Illumination animatiefilm hebben ze nu toch een goede verfilming van de populaire videogame personages gemaakt. Ze hebben ze de film leuk gevuld met herkenbare verwijzingen naar elementen uit de videogames zoals bekende personages, omgevingen en geluiden uit de games. Zowel oudere als jongere kijkers kunnen vele van deze dingen terug herkennen. De herkenbare beelden zijn nu alleen wel in de stijl van hoe ook andere animatiefilms van Illumination eruitzien zoals de Minions films. Componist Brian Tyler heeft de film verder ook gevuld met een passende soundtrack gevuld met deuntjes uit de videogames. Het verhaal is verder wel wat aan de simpele kant gebleven, waardoor het verder niet bijzonder is voor oudere kijkers. De film is zo toch iets leuker voor jongere kijkers, die ook bekend zijn met de Nintendo-videogames personages. Wel zitten er een paar duistere momenten in de film, die wat eng kunnen overkomen voor te jonge kinderen. Op wat zelfspot na en verdere komedie door speels gebruik te maken van dingen uit de Nintendo game wereld is de film zelf verder niet zo komisch als het had kunnen zijn. De meeste komedie blijft toch ook meer bedoeld voor jongere kijkers. Het stem acteerwerk wordt door de filmcast op passende manieren ingesproken, maar de meeste doen verder helaas weinig bijzonders met hun rollen. Dat de Italiaanse Mario en Luigi ingesproken zijn door Amerikaanse acteurs meer in een New Yorkse stijl viel eerst ook niet goed bij fans, die Italiaanse accenten gewend zijn te horen bij de personages. Chris Pratt en Charlie Day weten gelukkig de stemmen van de personages goed eigen te maken. Wie wel veel tijd en energie in zijn stem acteren heeft gestoken, is Jack Black. Hij weet Bowser een passende zware stem te geven, maar weet verder ook leuk met de stem te spelen. Zelfs zoveel dat hij passend een liedje weet te verwerken in de film. k geef de film als cijfer een:

Beautiful Disaster

Beautiful Disaster Is een nieuw romantisch drama geregisseerd, geschreven en deels geproduceerd door Roger Kumble, regisseur van Cruel Intentios en After We Collided. Abby Abernathy (Virginia Gardner) probeert aan haar duistere verleden te ontsnappen en zich nu op haar nieuwe studieleven te concentreren. Ondanks dat ze nu een beter leven probeert te leiden, wordt ze toch weer met haar duistere verleden geconfronteerd, nadat ze de foute Travis Maddox (Dylan Sprouse) ontmoet. Travis is meer een bad boy die zijn geld verdient met gevechten tegen anderen.

Na hun ontmoeting leren ze over elkaars duistere verleden, waardoor ze zich tot elkaar aangetrokken voelen. Zo proberen ze elkaar wat tegen hun zin in te helpen met hun duistere geschiedenis. Deze film is weer een nieuwe verfilming van het gelijknamige tienerboek dat op hetzelfde niveau van de meeste tienerboek verfilmingen blijft hangen. Hierdoor is deze film al snel erg bekend, voorspelbaar en zit verder weer vol clichés uit andere verfilmingen van tienerboeken. De relaties blijven zo ook op een tiener niveau wat de film verder ook niet zo bijzonder maakt. De meeste relaties komen juist te gehaast en ongeloofwaardig over, om er als kijker echt om te geven. De relatie tussen de hoofdpersonages komt ook meer over als een soort knipperlicht relatie waar de personages steeds wisselen van het haten en houden van elkaar. Dankzij het standaardverhaal van een tienerboek verfilming en de rommelige kanten van de film zelf krijgen de castleden verder weinig kansen om wat bijzonders met hun rollen te doen. Actrice Amber Myers was eerst geïnteresseerd in het spelen van de hoofdrol, maar toch is de rol later naar Virginia Gardner gegaan. Virginia Gardner leek met haar acteercarrière een goede kant op te gaan met haar rollen in Halloween 2018 en Fall, maar met deze rol valt ze wat terug in haar oudere acteerwerk. Hopelijk weet ze in de toekomst beter film te krijgen om in te acteren, om haar acteercarrière op niveau te houden. Dylan Sprouse doet met deze rol ook weinig voor zijn carrière en speelt meer een standaard bad boy rol. Zijn personage heeft in deze film zelfs een gelijke naam zoals een eerder door hem gespeeld personage in de gelijke film After We Collided. Dit laat ook wel zien hoe simpel en gelijk de verfilmingen van tienerboeken eigenlijk ook zijn en blijven. Bij deze film wordt verder ook veel informatie van verschillende personages in een te korte tijd aan je uitgelegd als kijker. Hierdoor blijft de film al snel lastig te volgen en kun je niet altijd precies volgen wie welk personages nu precies speelt en wat hun onderlinge situaties met elkaar zijn. Hierdoor wordt het verhaal alleen maar lastiger om te volgen. Toch kun je dankzij de vele clichés wel ongeveer voorspellen wat er gaat gebeuren en waar het verdere verhaal naartoe gaat. Voor deze film gebruiken ze zelfs elementen uit andere gelijke tienerboek verfilmingen zoals After We Collided, die regisseur Roger Kumble zelf ook heeft geregisseerd. Ik geef de film als cijfer een: