Alice, Darling

Alice, Darling is een nieuwe drama thriller geregisseerd door Mary Nighy. Dit is de eerste film die ze heeft geregisseerd en heeft hiervoor alleen wat afleveringen geregisseerd van verschillende tv-series. In de film gaat Alice (Anna Kendrick) met haar vriendinnen Sophie (Wunmi Mosaku) en Tess (Kaniehtiio Horn) weg voor Tess haar verjaardag. Hierover liegt ze tegen haar partner Simon (Charlie Carrick). Met Simon heeft ze een ongemakkelijke relatie, waarin Simon altijd dominant de beslissingen voor hen maakt.

Door deze leugen verandert de tijd die Alice met haar vriendinnen heeft van een gezellige meidentrip in een onzekere situatie. Zo begint Alice zich af te vragen of ze haar problemen openbaar moet maken tegenover met haar vriendinnen. Dit kan alleen wel de gezelligheid volledig verpesten. Naast dat dit pas de eerste film is die Mary Nighy heeft geregisseerd is dit ook pas de tweede film waarvoor schrijvers Alanna Francis en Mark Van de Ven het verhaal hebben geschreven. Door de beginnende kanten van hen beide houden ze deze film wat aan de eenvoudige kant. Het bericht over iemand die in een ongemakkelijke relatie zit met een partner die al de keuzes maakt, komt hierdoor helaas niet zo sterk naar voren. Met deze film nemen ze ook hun tijd om je als kijker duidelijk te maken waar deze film precies overgaat. Zo moet je in het begin eerst zelf proberen te raden wat voor een film je te zien gaat krijgen. De verhaalvertelling van de film is helaas wat aan de gehaaste kant, hierdoor springt de film soms snel van scène naar scène, om even wat verschillende momenten te tonen. Hierdoor kan het verhaal soms wel wat lastig te volgen blijven en wordt de film soms gevuld met wat onnodige scenes, die voor het uiteindelijke einde geen tot weinig waarde hebben. Het duurt ook even voor je duidelijk leert wat de verschillende relaties tussen alle personages zijn. Hierdoor komt het acteerwerk in het begin van de film helaas ook eerst niet zo goed over. Gelukkig verandert dit later in de film en weten de meeste acteurs beter en duidelijker te acteren. Je blijft alleen wel een duidelijker geschiedenis van de personages missen, om ze echt goed te kunnen begrijpen. Door het gebrek aan achtergrondinformatie en verder wat gemis van andere details komt de film soms te gehaast of simpel over. Als kijker kun je je hierdoor afvragen waarom de personages niet gewoon als vrienden over elkaars problemen kunnen praten met elkaar. Anna Kendrick komt goed over in de hoofdrol, maar dit is niet haar beste acteerwerk. In haar andere films heeft ze wel eens beter acteerwerk neergezet. Kaniehtiio is verder meer een tv-actrice en weet aardig acteerwerk neer te zetten, maar doet verder ook weinig bijzonders met haar rol. Wunmi Mosaku speelt meer de ruggengraat van de vriendinnengroep en probeert alles tussen iedereen in balans te houden. Charlie Carrick komt helaas wel wat te overdreven naar voren in zijn rol, waardoor de film wat van zijn geloofwaardigheid verliest. Ik geef de film als cijfer een:

Babylon

Babylon is een nieuwe historische drama komedie geregisseerd en geschreven door Damien Chazelle, regisseur van La La Land en Whiplash. De film begint in 1920 in Los Angeles, een tijd en plaats waar vroeger vele mensen feesten en verder alles probeerde om bekend mee te worden in de wereld. Zo probeert ook Neillie LaRoy (Margot Robbie) door te breken en met de hulp van Manny Torres (Diego Calva) weet ze in de aandacht te komen bij mensen in de filmwereld. Zo hoopt ze door te kunnen breken tot een wereldberoemde actrice zoals de populaire acteur Jack Conrad (Brad Pitt). Alleen leert ze gedurende haar tijd in deze wereld dat er ook een duistere kant kan zit aan het succes en de beroemdheid.

Met deze film lijkt Damien Chazelle een ode te willen maken voor zijn passie voor films en de filmwereld. Ook lijkt hij met deze film te proberen aan te tonen hoe met alweer honderd jaar deze wereld is veranderd. Zo is dit ook een leuke en vermakelijke film voor mensen, die zelf ook fan zijn van films en de filmwereld. Oudere filmfans kunnen zelf ook herkenbaar terugzien in deze film hoe de filmwereld inderdaad is veranderd. Al deze veranderingen zijn dan wel nodig geweest, om beter en meer in te spelen op de actualiteit van de wereld. Dit is helaas niet altijd ten goede voor de filmwereld zelf geweest. Damien Chazelle weet daze film ook op verschillende, maar toch ook weer passende en creatieve manieren in beeld te brengen. Uiteindelijk weet hij met de filmtechnieken en de editor van deze film alles ook fatsoenlijk naast elkaar te zetten. Verder weet hij met de componist Justin Hurwitz ook weer voor een passende soundtrack te zorgen voorin de uiteindelijke film. Helaas lijkt Damien Chazelle deze keer wel wat zijn focus te zijn verloren voor de uiteindelijke film. Hij heeft deze film namelijk wat te groot gemaakt met een te lange speeltijd van iets meer dan drie uur. In deze tijd vult hij de film met wat verschillende personages, die ook elk hun eigen verhaallijnen hebben. Al deze verhaallijnen hebben niet altijd iets met elkaar te maken en worden verder ook niet altijd door elkaar beïnvloed. Zo kan de film soms wel wat lastig te volgen blijven om te volgen waar alle personages nu precies mee bezig zijn en waarom ze hieraan werken. Met een kortere speeltijd en wat minder personages had de film waarschijnlijk wat duidelijker over kunnen zijn gekomen. Het acteerwerk wordt door de meeste van de filmcast gelukkig wel goed neergezet, alleen door de grootte van de cast krijgt helaas niet iedere acteur even veel tijd in de film. Brad Pitt zet weer goed acteerwerk neer als een bekende acteur, die dankzij zijn succes wel aan de duister kant van zijn succes is beland als alcoholist. Margot Robbie doet het ook goed als iemand die van alles probeert om door te breken. Zo komt ze soms wel wat gek over en deze gekke manier van acteren kan wel wat doen denken aan haar bekende rol uit de DC-films als Harley Quinn. Diego Calva weet voor een nog meer onbekend acteur wel meer het spotlicht te stelen met iemand die ook alles probeert om bekend te worden in de filmwereld. Verder bevat deze film wat korte, maar vermakelijke cameo’s van acteurs zoals Olivia Wilde en Tobey Maguire. Ik geef de film als cijfer een:

House Party

House Party is een remake van de gelijknamige film uit 1990. Deze remake is geregisseerd door Calmatic, die zelf meer bekend is van het regisseren van muziekclips van verschillende muziekartiesten.

De film gaat over Damon (Tosin Cole), die er financieel niet sterk voor staat. Hij staat er financieel zelfs zo slecht voor dat hij bijna zijn huis niet meer kan betalen. Samen met zijn vriend Kevin (Jacob Latimore) probeerde ze geld te verdienen met het schoonmaken van huizen. Wanneer ze deze baan ook verliezen besluiten ze een huisfeest te geven in het laatste huis waar ze hebben schoongemaakt: het huis van LeBron James. Wetende dat LeBron niet thuis zal komen, organiseren de twee vrienden een groot feest in zijn huis en proberen hiermee geld te verdienen. Het huisfeest lijkt eerst een financieel succes te worden, maar wanneer het uit de hand begint te lopen, veranderen de zaken voor de twee vrienden. Naast het beginnende regiewerk van de meer muzikale videoclip regisseur is deze remake ook meer geschreven door muzikale schrijvers. De schrijvers hebben namelijk meer schrijfwerk gedaan voor een korte muzikale tv-film en een serie. Hun muzikale kennis weten ze goed en passend in deze remake te verwerken met komedie die hierop inspeelt. Verdere komedie komt helaas wat minder over en hier valt soms wel terug te zien dat deze remake het werk is van beginnende mensen in de filmwereld. Hierdoor lijkt het er soms meer op alsof je ineens naar beelden uit een animatiefilm of serie zit te kijken zoals Family Guy. Met wat meer ervaren schrijfwerk en een betere komedie achtergrond had deze film beter en meer komischer kunnen zijn geweest. Tosin Cole en Jacob Latimore proberen de film te dragen als de hoofdrollen, maar vanwege het minder geschreven script komen hun personages niet altijd zo leuk naar voren om echt te volgen als de hoofdrollen. Hierdoor geef je ook niet altijd om hun personages wanneer ze zich weer in een nieuw probleem bevinden. Ze weten de film verder wel te vullen met vermakelijke cameo’s van beroemde mensen en dan vooral mensen uit de muziekwereld. De meeste van deze mensen krijgen met hun tijd in de film alleen weinig te doen naast het zorgen voor wat extra komedie. Ik geef de film als cijfer een:

M3gan

M3gan is een nieuwe sciencefictionthriller geregisseerd door Gerard Johnstone. Dit is na de film Housebound uit 2014 pas de tweede film die hij heeft geregisseerd. De film gaat over Gemma (Allison Williams), een speelgoed Roboticus van een modern, technisch speelgoedbedrijf. Hier worden steeds modernere creaties gemaakt, om kinderen leerzaam mee te vermaken. Na een tragisch ongeval krijgt Gemma de zorg op zich voor haar achtjarige nichtje Cady (Violet McGraw). Ondanks dat Gemma speelgoed ontwerpt, is ze verder niet goed in de zorg voor kinderen. Zo besluit Gemma Cady te gebruiken als testpersoon voor haar nieuwe speelgoed ontwerp, de kunstmatige intelligentie, levensechte pop M3gan.

Nadat Cady en M3gan zich aan elkaar koppelen, lijkt Cady een nieuwe beste vriendin te hebben. M3gan is alleen te beschermend over Cady en brengt zo mensen die een gevaar lijken te vormen voor Cady zelf ernstig in gevaar. Dit is een vermakelijke thriller, alleen doet de film al snel denken aan de reboot van Child’s Play uit 2019, waar Mark Hamill de stem van de Chucky pop inspreekt. De film heeft gelukkig zelfspot en maakt zo belachelijk hoe verschillende speelgoedbedrijven elkaar ook kopiëren, door elkaars creaties verbeterd na te maken. Dit is iets wat de film zelf ook probeert te doen. Beide films spelen ook goed in op de actualiteit over hoe speelgoed en technologie steeds moderner worden. Hierdoor hoeven mensen zelf steeds minder te doen, want door technologieën als robotstofzuigers en smartphones kunnen ze taken steeds makkelijker laten doen door de technologieën. Voor een thriller is deze film zelf verder niet echt spannend of eng. Bij de meeste spannende momenten kun je wel ongeveer voorspellen wat er gaat gebeuren. Als oudere kijker heeft deze film zo weinig momenten waarbij je nog echt schrikt. Bij de meeste scenes komen de brute acties niet zo duidelijk in beeld Gelukkig weet de film wel vermakelijk te blijven met de gebeurtenissen die in het verhaal zelf voorkomen. Naast het verhaal en idee van de Child’s Play reboot, lijkt deze film ook het idee van dezelfde effecten te gebruiken. De M3gan pop wordt gespeeld door actrice Arnie Donald, die een masker draagt in de film. Dit masker lijkt dan weer op het gezicht van actrice Jenna Davis, die de stem van M3gan inspreekt. Later zijn met visuele effecten en met motion capture de verschillende emoties van M3gan uitgebeeld. De twee actrices weten samen de M3gan pop goed en geloofwaardig over te brengen in e film, waardoor het net lijkt alsof de pop echt is. Allison Williams levert verder ook goed acteerwerk in de film als een tante die meer met haar baan heeft dan echt met kinderen. Violet McGraw levert ook goed acteerwerk als een jong meisje die een tragische gebeurtenis heeft meegemaakt. Voor een jonge actrice die net ouder dan tien jaar is, heeft ze in verschillende tv-series al goed acteerwerk neergezet en verder heeft ze wat kleine rollen in films gespeeld. Met deze grotere rol laat ze wel goed haar acteertalenten zien. Andere acteurs, die bijvoorbeeld ook voor het speelgoedbedrijf werken, komen wel wat minder serieus over. Sommige van deze acteurs lijken meer te acteren alsof ze in een animatiefilm spelen. Ik geef de film als cijfer een:

Poker Face

Poker face is een nieuwe misdaadthriller geregisseerd en deels geschreven door Russel Crowe. Dit is na The Water Diviner pas de tweede film die hij heeft geregisseerd. Verder speelt hijzelf ook de hoofdrol in deze film. In de film organiseert Tech-miljardair en gokker Jake Foley (Russel Crowe) een pokeravond, waarvoor hij zijn oude vrienden heeft uitgenodigd. Tijdens dit pokerspel kan de winnaar rijkelijk beloond worden.

Om de hoofdprijs te winnen, moeten alle deelnemers wel steeds meer van hun verborgen geheimen blootstellen aan de rest. Deze geheimen kunnen de relaties tussen de vrienden wel flink veranderen, waardoor ze voor de vraag komen te staan wat belangrijker is: vriendschap of geld. Ondanks dat Russel Crowe een bekende acteur is in de filmwereld en hij met zijn eerste regiewerk een mooie film wist neer te zetten. `Voor hem is dit pas de eerste film waar hij ook deels het scenario voor heeft geschreven. Zo lijkt hij met deze film wat te veel zelf gedaan te hebben, waardoor hij zijn focus op de film wat heeft verloren. Russel Crowe heeft samen met Stephen M. Coates aan het verhaal van de film gewerkt, maar beide hebben verder nog weinig ervaring met het schrijven van een filmscenario. Deze film heeft zo een onduidelijk verhaal dat lastig te volgen is. Naast het Pokerspel gebeuren er verder ook andere dingen in de film. Deze dingen hebben haast niets overeen met het uiteindelijke pokerverhaal. Zo komen scenes die niet over het pokerspel gaan haast over alsof ze uit een andere film komen. Door al deze onduidelijkheid kun je als kijker je interesse wel wat verliezen in de film en het verder alleen nog maar langdradig over. Het pokerspel zelf wordt ook niet echt duidelijk in beeld gebracht, waardoor je het haast niet kunt volgen. Je krijgt nauwelijks de kaarten te zien die de spelers in hun handen hebben. Hierdoor snap je als kijker ook niet echt de acties die de spelers ondergaan tijdens het spel. Dit kan een tegenvaller zijn voor fans van Poker die graag naar pokerwedstrijden kijken. Rond het eind van de film zit er ook een actiescène tussen de vriendengroep die het opnemen tegen criminelen, die de boel proberen te stelen. Deze scenes is helaas te duister in beeld gebracht, waardoor je niet goed kunt volgen wat er allemaal gebeurt in de scene. Wanneer de lichten dan weer aangaan, krijg je alleen te zien wie de scenes heeft gewonnen, maar veder weet je niet precies hoe dit gebeurd is. Russel Crowe levert aardig acteerwerk als in de hoofdrol van de film, maar er valt wel aan zijn acteerwerk terug te zien dat hij ook met andere dingen bezig was. Hij moest naast acteren deze film ook regisseren en verder ervoor zorgen dat het verhaal goed naar voren kwam. De verdere acteurs van de filmcast zijn wel acteurs waar Russel Crowe in zijn carrière eerder mee heeft samengewerkt. De meeste van hun spelen alleen personages, die verder niet echt duidelijk worden uitgewerkt in de film. Als kijker geef je zo weinig om deze personages. Tijdens de film leer je ze wel een beetje beter kennen, maar niet genoeg om echt om ze te geven wanneer ze het bijvoorbeeld tegen de gewapende criminelen opnemen, interesseert het je weinig als er iemand gewond raakt. Beginnende actrice Molly Grace speelt de dochter van Russel Crowe zijn personage, maar dat ze nog aan de beginnende kant van haar acteercarrière is, valt helaas nog wel aan haar acteerwerk terug te zien. Ze acteert namelijk vaak wat te overdreven, waardoor je duidelijk terugziet dat ze gewoon loopt te acteren. Met een meer ervaren regisseur had ze misschien wat beter acteerwerk kunnen leveren en zich zo beter hebben kunnen ontwikkelen als actrice. Ik geef de film als cijfer een:

Operation Fortune: Ruse de guerreIs

Operation Fortune: Ruse de guerreIs een nieuwe spionagethriller geregisseerd, deels geschreven en geproduceerd door Guy Ritchie, regisseur van Snatch en de live-action Aladdin film. In de film wordt MI6-agent Orson Fortune (Jason Statham) gerekruteerd door de internationale inlichtingen diens Five Eyes. Samen met CIA-agent Sarah Fidel (Aubrey Plaza) moeten ze Hollywoodster Danny Francesco (Josh Hartnett) overhalen om ze te helpen met het infiltreren in het netwerk van de wapenhandelaar Greg Simmonds (Hugh Grant). Greg is namelijk bezig met het verkopen van nieuwe, dodelijke wapentechnologieën, waarmee de koper de wereldorde kan verstoren.

Guy Ritchie weet me deze film weer een vermakelijke spionage thriller te maken, die hij verder vult met lichte komedie momenten. Verschillende spionage groepen proberen in de film dezelfde eindmissie te behalen en maken elkaar tijdens deze missie speels belachelijk. Zo bevat de film vermakelijke spionage zelfspot komedie. Guy Ritchie probeert het verhaal samen met de medeschrijvers van de film met wendingen verder ook interessant te houden. Uiteindelijk heeft het verhaal wel wat te veel personages en wendingen om het verhaal duidelijk tot op het eind te kunnen blijven volgen. Als de film wat korter was geweest, zou het een begrijpelijker eind kunnen hebben gehad. Problemen voor de personages om verder te kunnen gaan met hun missies worden soms ook te simpel opgelost. Sommige van deze problemen worden ook op gelijke manier opgelost, waardoor het soms wat te flauw en simpel kan overkomen. Guy Ritchie weet de film wel mooi en realistisch in beeld te brengen en toont goed wat van de verschillende plaatsen waar de film zich afspeelt. De meeste van de filmcast weten ook voor goed en passend acteerwerk te zorgen. Dit is de vijfde film waar Guy Ritchie in samenwerkt met Jason Statham. Zo zorgen ze samen weer voor vermakelijke actiescènes, waarin Jason Statham goed naar voren komt als de hoofdrol van de film. Samen met Aubrey Plaza als zijn technische rechterhand weten de twee ook voor vermakelijke momenten te zorgen waar de twee tegenstrijdig in proberen samen te werken. Aubrey Plaza weet ook weer passend haar eigen ongemakkelijke en sarcastische vorm van komedie in de film te gebruiken. Hugh Grant komt verder ook leuk over als een corrupte wapenhandelaar, die ook zijn eigen manieren van humor heeft. Deze film zou eerst al in 2022 worden uitgebracht in de bioscopen, maar vanwege de actualiteit hebben ze de film uitgesteld. Sommige schurken in het verhaal zijn namelijk Oekraïens en vanwege de oorlog tussen Oekraïne en Rusland is de film hierom uitgesteld. Zo komt Oekraïne tijdens deze duistere en zware tijdens wat minder in een slecht daglicht te staan. Ik geef de film als cijfer een: