Sympathy for the Devil

Sympathy for the Devil Is een nieuwe thriller geregisseerd door Yuval Adler, regisseur van The Secrets We Keep. Als hij op zijn weg naar het ziekenhuis voor de bevalling van zijn vrouw is, wordt James (Joel Kinnaman) overvallen door een mysterieuze man (Nicols Cage). Deze man houdt hem onder schot en dwingt hem, hem naar een onbekende bestemming te brengen. James kan zich moeilijk verzetten tegen deze krankzinnige passagier, maar om in leven te blijven voor zijn vrouw en komende kind doet hij alles wat van hem gevraagd wordt.

Regisseur Yuval Adler is nog aan de beginnende kant van zijn regiecarrière. Ditzelfde geldt ook voor de schrijver van de film Luke Paradise, voor wie dit pas zijn eerste schrijfwerk is. Dat ze nog aan de beginnende kanten zijn van hun carrières valt terug te zien aan hoe bijvoorbeeld Nicolas Cage gewoon zelf zijn eigen ding bleef doen voor deze film. Dat het personage van de mysterieuze passagier bijvoorbeeld rood haar heeft, was gewoon aan Nicolas Cage zelf. Hij kwam namelijk gewoon met deze haarstijl en kleur op de filmset zonder verder overleg. Regisseurs en schrijvers met meer ervaring hadden de touwtjes wat meer in eigen handen gehouden. Nicolas Cage lijkt de gehele film ook gewoon wat naar eigen zinnen te doen. Zo komt hij wat over als zijn alter ego Nicky uit zijn film The Unbearable Weight of Massive Talent. In deze film speelde Nicolas Cage ook meer een alter ego van zichzelf en wist zichzelf op een respectvolle manier zowat belachelijk te maken. Cage werd later tijdens zijn acteercarrière juist wat bekend als een acteur, die meer op overdreven eigen manieren ging acteren en dan vaak in aparte films eindigde. Ondanks dat dit voor sommige wat ongewoon overkwam, heeft hij zo toch een eigen soort fanbase gekregen. Deze film kan zo vermakelijk zijn voor fans van Nicolas Cage en zijn overdreven acteerstijl. Voor een film met een beter verhaal kun je wel beter The Unbearable Weight of Massive Talent terugkijken. Joel Kinnaman speelt zijn rol verder wel goed, maar wordt wel meer overschaduwd door Nicolas Cage zijn aanwezigheid in de film. Ik geef de film als cijfer een:

Cobweb

Cobweb is een nieuwe horrorfilm geregisseerd door Samuel Bodin. Voor deze film heeft hij alleen korte films en aflevering geregisseerd van verschillende tv-serie. Zo maakt hij met deze film zijn regiedebuut. De achtjarige Peter (Woody Norman) denkt dat hij gekweld wordt door een mysterieus iets, want hij hoort steeds weer geklop op de muur van zijn slaapkamer. Peter, zijn vader Mark (Antony Stark) en moeder Carol (Lizzy Caplan) blijven volhouden dat het klopt slecht uit zijn verbeelding komt. Peter denkt dat er toch iets niet in orde is en gaat zo ondanks de reacties van zijn ouders zelf op onderzoek uit.

Naast dat dit pas Samuel Bodin zijn eerste regiewerk is, is het ook het tweede schrijfwerk van Chris Thomas Devlin. Hiervoor heeft hij namelijk alleen nog maar het scenario van de Netflix Texas Chainsaw Massache geschreven. Dat de regisseur en schrijver nog aan de beginnende kant van hun carrières zijn, valt helaas wel terug te zien aan de film. Deze film lijkt namelijk wel een web vol met kopieën en ideeën uit andere, bekende horrorfilms. Door het nadoen van deze andere horrorfilms komt deze film zelf al snel voorspelbaar over, omdat vele van de horrorelementen al eerder in andere horrorfilms zijn gebruikt. Verder lijken ze ook niet naar hun eigen details te hebben teruggekeken, want soms lijkt de film meer bovennatuurlijk iets te zijn, terwijl het later dan soms allemaal anders lijkt te zijn. Zo blijven sommige van deze boven natuurlijke dingen niet uitgelegd, of deze blijven onlogisch en onopgelost. Hierdoor kan de film op het eind wel wat rommelig overkomen. Woody Norman weet aardig acteerwerk neer te zetten, maar dankzij de mindere film zelf krijgt hij weinig kansen om wat bijzonders met zijn rol te doen. Hij was zo wel beter in The Last Voyage of the Demeter, de film van eerder deze maand. Antony Starr en Lizzy Caplan lijken ook niet echt de beste instructies te hebben gekregen voor het acteerwerk dat ze in deze film leveren. Het is al snel duidelijk dat ze iets van hun zoon en zo voor de kijkers verbergen, maar dat ze iets verbergen valt juist te veel aan hen terug te zien. Met betere instructies en een beter script hadden ze vast wat beters van hun rollen kunnen hebben gemaakt. Ik geef de film als cijfer een:

Strays

Strays is een nieuwe live-action komedie geregisseerd door Josh Greenbaum, regisseur van de documentaire Becoming Bond en de komedie Bar band Star Go to Vista Del Mar. Verder heeft hij meer korte films en afleveringen van verschillende tv-series geregisseerd. De Borderterriër Reggie (stem van Will Ferrell) wordt door zijn baasje Doug (Will Forte) steeds weer achtergelaten. Denkende dat het een spel is, weet Reggie hem steeds weer terug te vinden. Wanneer Doug hem dan ergens ver weg dumpt, lukt het Reggie niet terugweg te vinden.

Tijdens zijn zoektocht terug naar Doug ontmoet Reggie andere straathonden waaronder Bug (stem van Jamie Foxx). Deze honden leren hem wat er echt met hem gebeurd is. Reggie probeert daarom dit keer zijn weg terug naar Doug te vinden, om wraak te nemen. Een film waarin dieren onderling met elkaar kunnen praten s iets wat vaker gedaan is. Deze keer proberen ze er meer een volwassen komedie van te maken, waar de honden meer schuine humor en opmerking maken. Dit is verder ook wel eens eerder gedaan in bijvoorbeeld de animatie komedie Sausage Party. Verder is het ook meer van het niveau van animatie shows als South Park of Family Guy. Zo kan dit een vermakelijke film zijn voor mensen, die van dit zulke komedie houden. De trailers geven helaas veel van de beste komedie momenten weg, waardoor deze in de uiteindelijke film niet meer zo komisch overkomen. De film blijft ook wel wat aan de voorspelbare kant op wat komedie momenten na. Het script is namelijk geschreven door Dan Perrault voor wie dit pas zijn eerste geschreven script is. Gelukkig krijgen de acteurs die de stemmen van e honden inspreken voldoende kansen om soms wat te improviseren, waardoor er toch wat onverwachte komedie momenten in de film zitten. Voor 95% hebben ze ook gebruik gemaakt van echte honden, die in de film meespelen. Zo zorgen deze honden voor passend en geloofwaardig werk en zijn dus goed getraind. Voor liefhebbers van honden is het dan ook leuk om verschillende hondenrassen terug te zien in de film. Ik geef de film als cijfer een:

Talk to Me

Talk to Me is een nieuwe horrorfilm geregisseerd, deels geschreven en geproduceerd door Danny en Michael Philippou. Beide broers hebben meegewerkt aan de horrorfilm The Babadook uit 2014 en verder andere kleinere dingen gedaan in de filmwereld. Verder zijn ze meer bekend van hun YouTubekanaal RackaRacka. Tieners hebben een nieuwe trend ontdekt hoe ze via een mysterieuze, gebalsemde hand in contact kunnen, komen met geesten. Dit wordt een verslavend iets onder tieners, die voor onder de 90 seconde plezier kunnen hebben met de geesten, die een van hen overneemt. Alleen als ze dit langer doen, heeft dit angstaanjagende gevolgen.

De Philippou broers laten met deze film goed zien hoe ze met door slechts van achter de schermen aan andere films te hebben gewerkt en dan zelf wat eigen filmpjes hebben gemaakt voorop hun YouTube met pagina ze toch wisten door te breken tot regisseurs van een echte bioscoopfilm. Voor in de toekomst moeten ze nu proberen om met wat originelere films te komen, want ondanks dat deze film een goed verhaal heeft, blijft het wel wat aan een bekende kant. Films waarin mensen op bepaalde manieren met geesten weten te communiceren, blijft iets wat eerder in andere horrorfilms is gedaan. Ze spelen wel goed in op de actualiteit waar tieners vaak met nieuwe aparte trends komen en deze met hun vriendengroep doen zoals afgelopen tijd bijvoorbeeld met lachgas gebeurde. Verder gedragen de personages zich ook als tieners, door bijvoorbeeld alles vast te leggen met smartphones, om zo beelden te hebben om te delen op social media. Verder weten ze de film ook goed in beeld te brengen. De geesten en hun bloederige acties komen geloofwaardig over. De film mist alleen wat uitleg over hoe de gebalsemde hand precies werkt en hoe geesten ermee contact weten te maken of er iemand mee kunnen overnemen. Verder brengen ze ook drama kanten naar voren, maar deze worden helaas niet sterk genoeg uitgewerkt. Als ze zich wat meer op deze drama kanten, hadden geconcentreerd en iets minder op de komedie van de tieners had de film wat beter kunnen zijn geweest. Het einde is ook wat aan de gehaaste kant. Het acteerwerk wordt ook goed neergezet door de filmcast. De meeste van de tienergroep worden ook echt gespeeld door tiener acteurs, waarvan de meeste nog aan de beginnende kant van hun acteercarrière zijn. Ondanks dit weten de meeste toch goed, passend acteerwerk neer te zetten. De meeste komen ook geloofwaardig over als moderne tieners. Ik geef de film als cijfer een:

Blue Beetle

Blue Beetle is een nieuwe actie superhelden film geregisseerd door Angel Manuel Soto, regisseur van Twelve en La granja. Jaime Reyes (Xolo Maridueña) komt afgestuurd weer thuis bij zijn familie, maar leert dat in zijn studiejaren thuis veel is veranderd en zijn familie er financieel op achteruit is gegaan. Om zijn familie te helpen gaat hij op zoek naar een baan, die hij bij het rijke bedrijf Kord Industries probeert te vinden. Hier komt hij in contact met Jenny Kord (Bruna Marquezine), die hem vraagt haar te helpen om iets uit het bedrijf weg te smokkelen.

Wat Jaime weg smokkelt, blijkt een buitenaardse scarabee te zijn, die Jaime als symbiotische gastheer kiest. Zo verandert Jaime in de Blue Beetle. Nu moet hij het opnemen tegen Victoria Kord (Susan Sarandon) de baas van Ford Industries, die de scarabee voor haar eigen doeleinde wilde gebruiken. Om de scarabee tegen te krijgen, probeert ze Jaime en zijn familie te bedreigen, waardoor Jaime als Blue Beetle nu zijn familie moet proberen te beschermen. Deze film zou eerst worden uitgebracht op de streamingservice HBO Max, maar later hebben ze toch besloten de film in bioscopen uit te brengen. Het was verder ook onduidelijke of deze film nog bij de oude DC Extended Universe filmserie hoort, of toch als begin van de nieuwe DC Universe filmserie, deze filmserie zou beginnen. James Gunn de nieuwe CEO van de DC-filmserie, was hier zelf ook eerst wat onduidelijk over, maar heeft uiteindelijk toch besloten dat de film als eerste film van zijn nieuwe DC-filmserie zou meetellen, omdat hij het personage van Blue Beetle toch wilde gebruiken voorin deze filmserie. Ondanks dat deze dan toch zou meetellen voor deze nieuwe filmserie blijft de film veel op zichzelf staan zonder echte verdere verwijzingen naar andere DC-films die in de toekomst nog gaan uitkomen. James Gunn kan zich zo nog altijd bedenken. Ondanks de onduidelijkheid bij welke filmserie de film nou hoort, blijft de film zelf wel een typische, standaard superhelden film, die weinig unieks brengt. De film gaat wel over een Latino-superheld, die deze cultuur met zich meedraagt. Dit is wel wat unieks voor een superhelden film. Verder lijkt de film meer superhelden momenten te kopiëren uit andere superhelden films. Zo kan de film voor kenners van dit soort film wel wat onorigineel overkomen en blijf het verder aan een voorspelbare kant zonder voor echte spanning te zorgen. De visuele effecten zijn verder ook aan de matige kant met meer de kwaliteit die je terugverwacht te zien op een streaming service, wat ook het oorspronkelijke idee voor deze film was. Zo komen sommige van de effecten wat minder geloofwaardig over. Xolo Maridueña probeert de film zoveel mogelijk te dagen als het hoofdpersonage, maar dit wordt hem door de standaard kwaliteit van de film soms wat lastig gemaakt. Toch weet hij net als hij met de beginnende seizoenen van de tv-serie Cobra Kai goed een personage neer te zetten waar je als kijker omgeeft. Alleen net zoals met Cobra Kai wanneer de focus naar meerdere, andere personages gaat, valt hij meer terug naar de achtergrond. Samen met de castleden, die zijn verder familieleden spelen, komen ze toch goed en geloofwaardig over als een familie met een latino cultuur. Soms proberen ze alleen vaak onnodig steeds grappig te doen, terwijl dit niet altijd nodig is. De schurken in de film komen verder ook wat standaard over als cliché schurken uit een superhelden film, die niet echte goede redenen hebben voor hun slechte plannen. Ik gef de film als cijfer een:

The Swearing Jar

The Swearing Jar is een nieuwe muzikaal romantische drama geregisseerd door Lindsay MacKay. Na de film Wet Bum is dit pas de tweede film die ze heeft geregisseerd. Carey (Adelaide Clemens) is een jonge muzikant en heeft een relatie met Simon (Patrick J. Adams). Hun relatie is alleen niet zo perfect, want naast dat ze soms veel van elkaar houden, hebben ze de andere keer ook een ongelofelijke hekel aan elkaar. Toch verwachten ze samen een kind.

Wanneer ze elkaar even niet kunnen zien, komt Carey een andere man tegen met wie ze ook een goede chemie lijkt te hebben. Zo komt Carey voor een lastige keuze te staan. Het verhaal van deze film is geschreven door Kate Hewlett, die het verder heeft gebaseerd op haar eigen haar eigen toneelstuk. Zo zorgt ze samen met de regisseur dat de film trouw blijft aan dit toneelstuk. Het verhaal blijft alleen aan een voorspelbare kant en voor een romantisch drama biedt de film verder weinig bijzonders. Wat de film weet te dragen, is meer het mooie zang werk van de castleden, die onderling een goede chemie hebben met elkaar, maar verder blijft het toch een standaard romantisch drama. Zo komen de castleden na het gezang en hun goede onderlinge chemie verder ook wel wat standaard over wanneer de romantiek en liedjes zich wat terugtrekken. Ik geef de film als cijfer een:

The Last Voyage of the Demeter

The Last Voyage of the Demeter is een nieuwe horrorfilm geregisseerd door André Øvredal, regisseur van The Autopsy of Jane Doe en Scary Stories to Tell in the Dark. Clemens (Corey Hawkins) vaart mee met het handelsschip the Demeter dat terugvaart richting Engeland. Aan boord schuilt alleen een mysterieuze duistere aanwezigheid. Door deze aanwezigheid lijkt de bemanning na elke nacht steeds af te nemen, waardoor de overblijvende bemanningsleden deze duistere kracht moeten zien te stoppen voor ze Engeland bereiken.

Het verhaal van deze film is gebaseerd op een hoofdstuk uit het boek Dracula van schrijver Bram Stoker. Regisseur André Øvredal beschrijft de film zelf verder net als de film Alien uit 1979, maar dan met Dracula aanboort van een zeeschip in plaats van een Alien aan boord van een ruimteschip. De regisseur weet voor een spannende sfeer te zorgen met de bemanningsleden die een voor een door Dracula worden gedood. Helaas kan de film voor mensen die bekend zijn met de film Alien of Bram Stoker’s Dracula uit 1992 verder wel wat aan de bekende kant blijven. Vooral voor mensen die Bram Stoker’s Dracula film van regisseur Francis Ford Coppola kennen, kan deze film overkomen als een langdradig uitgerekt moment, die in Coppola zijn film even kort behandeld wordt. Verder heeft dit moment niet veel belang vergeleken de rest van de film, die het hele boek van Bram Stoker vertellen. Het verhaal van deze film is verder geschreven door beginnende horror scriptschrijvers, die alleen samen met andere verhalen voor andere horrorfilms hebben geschreven. Samen komen ze nog wat onzeker en aan de beginnende kan over met deze horrorfilm. André Øvredal zorgt net zoals in zijn andere horrorfilm wel voor spannende momenten met goede visuele effecten. Helaas kiest hij er dit keer wel voor Dracula en de verschillende vormen van het wezen meer verborgen te houden. Als het om een ander of nieuw monster was gegaan zou dit toch wat beter hebben gewerkt. Dracula is verder een bekend wezen, die ook in genoeg andere film is voorgekomen. In deze andere films krijg je hem dan ook meer of beter te zien. Dit kan voor horrorfans wel wat tegenvallen met deze film. De meeste van de filmcast zetten goed acteerwerk neer, maar de meeste dienen meer als de volgende prooi voor Dracula. Ook geef je als kijker niet om de meeste personages behalve degene die het tot het eind lijken te overleven. Ze proberen je wel meer om de personages te laten geven, net zoals ze in de film Alien deden door je wat tijd met de bemanningsleden te laten doorbrengen. Helaas door het grotere aantal bemanningsleden werkt dit niet zo best voorin deze film. Dracula heeft verder ook weinig persoonlijkheid in de film als je het bijvoorbeeld vergelijkt met Bram Stoker’s Dracula, waar Gary Oldman veel meer persoonlijkheid wist te creëren voor dit monster. Ik geef de film als cijfer een:

Gran Turismo

Gran Turismo is een nieuw sport drama geregisseerd door Neill Blomkamp, regisseur van District 9 en Elysium. De film is geïnspireerd op echte gebeurtenissen rond de Gran Turismo videogame en een echte autorace, dei door Jann Mardenborough zijn gespeeld een gereden. Jann Mardenborough (Archie Madekwe) heeft een passie voor het spelen van de videogame Gran Turismo, waarmee hij dankzij zijn game-ervaringen een van de beste mee is geworden. De bedenker en maker van het spel probeerde met zijn spel gamers aan te trekken tot de echte autorace sport. Jann wordt zo na wat uitdagingen uitgenodigd, om namens het spel en autofabrikant Nissan mee te doen aan echte autoracen.

Nissan-producer Danny Moore (Orlando Bloom) en oud racer Jack Salter (David Harbour) die nu als mechanische ingenieur werkt, moeten de gamers zien te trainen en voor te bereiden op echte autoracen. Nissan en andere sponsors proberen hun merken zo populairder te maken en hopen uiteindelijk er meer te kunnen verdienen. Jann probeert echter meer te winnen om aan te tonen dat hij met het volgen van zijn autorace game passie ook carrière heeft weten te maken, ondanks alle mensen die hier niet in geloven zoals zijn vader Steve (Djimon Hounsou). Met deze film tonen ze hoe videogames het leven van spelers later kunnen beïnvloeden. Door het spelen van een racespel kwam Jann Mardenborough later echt terecht in autoracen. Ondanks dat mensen die zelf niet of nauwelijks gamen verder meestal een slecht beeld hebben bij mensen die wel gamen, toont deze film toch de voordelen van gamen. Gamers die bijvoorbeeld Cal of Duty spelen zouden met echte militaire training later best het leger in kunnen. Of mensen die Just Dance spelen, zouden dan best kunnen doorbreken als provisionele dansers. Neill Blomkamp wist met zijn eerste twee regiewerken door te breken in de filmwereld, maar verloor daarna wat van zijn succes. Met deze film lijk hij een comeback te maken, want hij brengt de film goed in beeld. Gamers die bekend zijn met de Gran Turismo games kunnen ook wel wat beelden en game tactieken terug herkennen, die ze zelf eerder in de game hebben gezien of gebruikt. Verder toont hij ook goed de verschillen met hoe echte racers en gamer racers naar een race kunnen kijken. Zo toont hij ook hoe de verschillende partijen een race begaan. Zo is deze film zowel vermakelijk voor fans van de racesport als de racegame. Het verhaal is helaas wel wat minder gebalanceerd. De scenarioschrijvers waren naast het echte verhaal ook geïnspireerd door de films Rocky en Top Gun en probeerde het verhaal op eenzelfde niveau neer te zetten. Helaas concentreren ze deze film toch meer op de race game, sport en trainingen, waardoor de familie aspecten wat op de achtergrond verloren raakt. Alle tijd die je met Jann zijn familie en vrienden doorbrengt komen zo soms wel wat onnodig over. Jann heeft in de film eigenlijk een betere relatie met zijn trainer dan met zijn vader, omdat de film deze band meer naar voren brengt. De film verspilt zo eigenlijk wel Djimon Hounsou zijn tijd en acteertalent. Ditzelfde gebeurt ook wel met Geri Horner, de Ginger Spice van de Spice Girls, die Jann zijn moeder speelt. Het beste acteerwerk komt van de band tussen Archie Madekwe en David Harbour, die personages spelen die van verschillende kanten komen, maar toch hetzelfde eindresultaat proberen te bereiken. Orlando Bloom speelt zijn rol ook goed, maar zijn personage geeft toch wat meer op het financiële succes dan de echte sport of gezondheid van Jann. De echte Jann Mardenborough voert zelf ook echt de stunts uit en dient verder als stuntman voor Archie Madekwe. Deze wisseling valt gelukkig niet duidelijk terug te zien in de film. Ik geef de film als cijfer een:

Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutant Mayhem

Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutant Mayhem is een nieuwe animatiefilm over de Teenage Mutant Nina Turtles geregisseerd door Jeff Row en Kyler Spears als coregisseur. Jeff Row heeft verder alleen nog als coregisseur de film The Mitchells Vs the Machines geregisseerd. Voor Kyler Spears is dit verder ook pas de eerste film die hij heeft co geregisseerd. De Ninja Turtles broers zijn hun levenslang opgevoed en opgegroeid in de riolen van New York door hun vader Splinter (stem van Jackie Chan). Het echte leven hebben de broers vanuit de riolen gezien en willen graag net zo’n leven leiden als normale tiener mensen, maar Splinter blijft ze zeggen dat mensen mutanten niet kunnen accepteren.

Wanneer de broers het tienermeisje April O’Neil (stem van Ayo Edebiri) helpen, worden ze door hun heldendaden toch door haar geaccepteerd. Zo denken de broers dat de andere mensen hun ook zullen accepteren als ze de kwade Superfly (stem van Ice Cube) zijn weten te stoppen, om de mensenwereld aan te vallen. Hiervoor moeten ze het met hun ninja vaardigheden tegen hem en zijn mutanten groep opnemen. Met deze nieuwe versie van de Ninja Turtles proberen de filmstudio Paramount en de filmproducer een nieuwe Ninja Turtles serie te beginnen met een tv-serie en mogelijke film vervolgen. Deze nieuwe serie ebben ze wel in een modern jasje gespot, zodat het de tieners van tegenwoordig wat meer aanspreekt. Zo gedragen de turtles zich zoals tieners van vandaag de dag zich ook gedragen, door bijvoorbeeld veel met smartphones bezig te zijn en verder luisteren ze naar muziek, die ook tieners van tegenwoordig wordt beluisterd. Oudere fans en kenners van Ninja Turtles kunnen zich door de moderne kanten wel iets minder in de turtles terugvinden, maar er zitten wel wat vermakelijke verwijzingen in deze film die ze kunnen terug herkennen. Oudere kijkers kunnen eerder met Splinter meeleven, die vier moderne tieners probeert op te voeden. De animatiestijl van deze film doet ook wel denken aan de stijl die gebruikt wordt in de Spider-verse animatiefilms. Beide stijlen lijken alsof de films echt afspelen in een stripboekenwereld waar beide series oorspronkelijk ook vandaan komen. De animatie ziet er zo vaak mooi uit, maar komt vanwege de Spider-Verse vergelijking niet meer als nieuw of bijzonder over. Omdat beide regisseurs verder nog aan de beginnende kant van hun regisseurs carrière zijn, weten ze de animatie ook niet echt eigen of opmerkelijk neer te zetten. Wanneer er te veel tegelijk gebeurt met vele verschillende personages wordt de film soms wel wat rommelig goed te blijven volgen. De film in 3D zien is verder ook niet echt nodig, want er zitten weinig 3D momenten in de film. Het stem acteerwerk wordt wel goed gedaan en dan vooral door de acteurs die de stemmen van de Turtles inspreken. Micah Abbey, Shamon Brown Jr. Nicolas Cantu en Brady Noon zijn zelf ook echt moderne tieners, die de Turtles hebben ingesproken. Dit is ook voor het eerst dat tieners de stemmen inspreken van de Turtles. Voor e verandering hebben de acteurs ook gezamenlijk hun scenes ingesproken, zodat ze meer op elkaar konden inspelen en verder wat konden improviseren. Zo komen de personages ook beter over als echte broers. Omdat de film zich veel bezighoudt met de Turtles vallen de andere personages van de film wel wat op de achtergrond van de film. Hierdoor komen de meeste andere personages wat minder interessant over. Ik geef de film als cijfer een:

Meg 2: The Trench

Meg 2: The Trench is het vervolg van de eerste Meg film uit 2018. Dit vervolg is geregisseerd door Ben Wheatley, regisseur van Free Fire en Kill List Jonas Taylor (Jason Statham) en zijn onderzoeksteam detecteren meerdere dreigingen rond the Trench. Vanuit hier weten prehistorische Megalodons en andere, oudere zeewezens vrij te komen en zo voor gevaren te zorgen in de moderne wereld.

Jonas en zijn team moeten deze wezens zien te stoppen voor er onschuldige mensen in gevaar komen. Tijdens deze missie leren ze dat er een mol in hun team zit, die ze oplicht om er samen met een andere partij financieel beter uit te komen. Regisseur Ben Wheatley heeft als regisseur meer ervaring met actiefilms, maar probeert voor de verandering eens een monster film te regisseren. Dankzij het verhaal komt deze film wel meer over als een actiefilm dan een echte monster film. De film houdt zich namelijk meer bezig met het verraad van de mol en hoe er hierdoor twee verschillende partijen tegenover elkaar komen te staan. De aanwezigheid van de Megalodons en de andere zeewezens zinken hierdoor naar de bodem van de film. Zo eindigt het meer als een langdradige actiefilm zonder echt interessante of komische momenten in plaats van een spannende monster film. Omdat Ben Wheatley verder nog niet echt ervaring met monster films heeft, komen de visuele effecten van deze film ook wat minder geloofwaardig over vergeleken met de eerste Meg film. De Megalodons en de andere zeewezens komen met meest geloofwaardigst over wanneer ze in duistere zee scenes zitten. Deze duistere scenes zorgen wel voor een meer realistisch effect van de duistere, diepe zee, maar hierdoor kun je als kijker door de verdere duisternis niet duidelijk zien wat er allemaal precies gebeurt of aanwezig is. Door deze onduidelijkheid is de film verder ook niet echt meer spannend. Het enige gevaar is dat er dan soms ineens een zeewezen vanuit de duisternis de mensen aanvalt. Hierdoor doet de film wel denken aan de film 47 Meters Down. Verder kopiëren ze ook momenten uit andere films zoals, Jaws, Jurassic Park of Deep Blue Sea, waardoor deze tweede Meg film veel van zijn originaliteit verliest. Jason Statham levert wel weer goed en passend acteerwerk als de hoofdrol van de film, maar hij was in de eerste film wel beter en heeft in vele andere rollen eigenlijk ook wel beter acteerwerk neergezet. Shuya Sophia Cai levert nu als wat ouder geworden actrice ook nog goed acteerwerk, maar verdient het wel om in beter films te acteren. De verdere terugkerende castleden zetten hun personages ook goed neer, maar waren ook wel beter in de eerste film. Van de nieuwe castleden zet Jing Wu het beste acteerwerk neer als de oom van Shuya Sophia Cai haar personage. De verdere, nieuwe castleden spelen meer flauwe schurken of zijn anders meer nieuwe prooien voor de Megalodons en de andere zeewezens. Ik geef de film als cijfer een: