Haunted Mansion

Haunted Mansion is een remake van de gelijknamige horrorkomedie uit 2003. Deze remake is geregisseerd door Justin Simien, regisseur van Dear White People en Bad Hair. Alleenstaande moeder Gabbie (Rosario Dawson) en haar zoon Travis (Chase Dillon) ervaren geesten en demonen in het landhuis waar ze in verblijven.

Hierom erachter huren ze verschillende spirituele experts in, om te onderzoeken wat deze geesten willen en hoe ze ervoor kunnen zorgen dat de geesten hun verder met rust laten. Disney heeft deze film geïnspireerd op de gelijknamige pretparkattractie uit Disneyland. Ditzelfde hebben ze eerder gedaan met de Pirates of the Caribbean attractie. Deze filmserie is een succesvolle filmserie geworden op financieel gebied en verder heeft het ook een trouwe fans gekregen. Omdat beide films alleen op pretparkattracties zijn gebaseerd, hebben ze verder weinig bronnen voor verdere verhaallijnen. Wat Pirates of the Caribbean heeft geholpen met het succes is grotendeels het personage van captain Jack Sparrow, die is gespeeld door Johnny Depp en zo voor wel vijf verschillende films wist te zorgen. Met de Haunted Manson film uit 2003 probeerde ditzelfde door het casten van Eddie Murphy in de hoofdrol, maar helaas pakte dit wat minder succesvol uit. Met deze twintig jaar latere remake proberen ze het nu opnieuw. Deze keer met meer, verschillende bekende namen in de hoop wat succesvoller te worden. Zo heeft deze remake acteurs gecast, waaronder Tiffany Haddish, Owen Wilson, Jamie Lee Curtis en Danny DeVito. Deze acteurs spelen de verschillende Spirituele experts, die op hun eigen manieren met de geesten proberen te communiceren. Door het verhaal op deze manier e vertellen, lijkt iedere spirituele expert met zijn eigen ding bezig te zijn in plaats van dat ze echt samen met hetzelfde bezig zijn. Het enige dat ze verder gemeen hebben, is de plaats en de geesten, waarmee ze contact proberen te leggen. Door deze vertelwijze komt deze remake ook meer langdradig over en duurt verder ook ongeveer een half uur langere vergeleken de originele film. Na extra langdradig over te komen, is het voor een horrorkomedie ook niet echt eng of grappig. Het horrorgenre is ook meer bedoeld voor jongere kijkers, die voor het eerste een horrorfilm proberen te bekijken. Zo kan het eng of spannend voor kinderen rond de twaalf jaar zijn, maar voor oudere kijkers blijft het aan de voorspelbare kant. Iedere acteur brengt ook hun eigen komedie vorm met zich mee, waarvan ze bekend zijn in andere komedies. Toch werken de verschillende komedie stijlen niet altijd even komisch naast elkaar of het blijft verder aan een bekende kant. LaKeith Stanfield en de jonge Chase Dillon weten hun momenten te pakken in de film, maar verliezen hun momenten wel weer, als de film zich weer op de andere personages concentreert. Sinds 2010 had Guillermo del Toro ideeën voor deze remake, maar heeft helaas niet de kans gekregen om er verder wat mee te doen. Als hij deze film had gemaakt, zouden de visuele effecten vast anders en waarschijnlijk betere zijn overgekomen. Justin Simien en fotografie directeur Jeffrey Waldron hebben meer gebruik gemaakt van CGI, waardoor de visuele effecten voor oudere kijker toch wat minder geloofwaardig overkomen. Voor jongere kijkers zouden de geesten wel wat meer geloofwaardiger overkomen en misschien ook iets meer angstaanjagend. Ik geef de film als cijfer een:

Oppenheimer

Oppenheimer is een nieuwe verfilming van een historische biografie, die is geregisseerd, deels geschreven en geproduceerd door Christopher Nolan, regisseur van The Dark Knight trilogie, Inception en Dunkirk. Amerikaanse wetenschapper J. Robert Oppenheimer (Cillian Murphy) wordt rond de tijd van de Tweede Wereldoorlog gevraagd te helpen met het ontwikkelen van een nieuw wapen.

Tijdens de oorlog is er namelijk een wapenwedloop, waarin verschillende landen als eerst de atoombom proberen te ontwikkelen, om aan de top te komen en zo de oorlog te kunnen winnen. Met deze film verteld Christopher Nolan de geschiedenis en het ontstaan van een van de gevaarlijkste wapens ooit: de atoombom. Zo toont hij waarom en hoe Oppenheimer samen met ander wetenschappers uiteindelijk met het idee voor dit wapen zijn gekomen. Ook toont hij goed de druk die de overheid en het leger op de wetenschappers hebben gelegd, om de bom als eerste af te hebben. Het verhaal kan wel wat ingewikkeld overkomen tijdens scenes waarin de wetenschappers bezig zijn met hun theorieën en uitwerkingen om de bom mee te kunnen maken. Ondanks deze natuur en scheikundige kanten, kun je als kijker wel blijven begrijpen waar ze ongeveer mee bezig zijn. Het is niet dat je na het kijken bijvoorbeeld zelf weet hoe een atoombom in elkaar zit of hoe deze gemaakt kan worden. Christopher Nolan heeft bijzonder genoeg voor deze film ook geen speciale effecten gebruikt zoals CGI of een green screen. Hij maakt alleen gebruik van make-up effecten om de filmcast door de jaren heen ouder te laten lijken. Nolan heeft zo echte explosies in gefilmd, om uit te beelden hoe een atoomexplosie eruitziet, maar heeft hiervoor dan minder, heftige explosies dan een echte atoombom voor gebruikt. Zo laat hij zien dat films toch best nog gemaakt kunnen worden zonder speciale effecten, die tegenwoordig vaak in moderne films gebruikt worden. Cillian Murphy levert goed acteerwerk als Oppenheimer. Hij toont goed met zijn ogen en verdere gezichtsuitdrukking hoe het personage zich voelt of wat er door hem heen gaat gedurende de film. Voor dit acteerwerk verdient hij het wel genomineerd te worden voor filmprijzen. Verder levert Robert Downey Jr. ook goed acteerwerk als Lewis Strauss, die Oppenheimer wat probeert te sturen, maar stiekem ook wel wat beïnvloed tijdens zijn ontwikkelingen van de atoombom. Hij zou het ook wel verdienen om genomineerd te worden als beste bijrol. Emily Blunt zet de rol als Oppenheimer zijn vrouw ook goed neer. Matt Damon speelt Leslie Groves die Oppenheimer vanuit de militaire hoek observeert. Verder bestaat de film uit een sterrencast zoals Kenneth Branagh, Florence Pugh en Gary Oldman. Ondanks dat sommige meer een cameo rol spelen, zet de gehele cast goed acteerwerk neer. Zo helpt ieder personage het verhaal vooruit te brengen, maar toch blijft Cillian Murphy echt het hoofdpersonage waar de film zich op blijft concentreren terwijl hij bezig is met het ontwerpen van de atoombom. Ik geef de film als cijfer een:

Barbie

Barbie is een nieuwe fantasie komedie geregisseerd, deels geschreven en geproduceerd door Greta Gerwig, regisseur van Lady Bird en Little Women. In Barbieland is alles perfect en loopt alles op rolletjes. Toch leert Barbie (Margot Robbie) dat er iets niet klopt en alles bij haar ineens minder perfect lijkt te gaan. Hierom besluit ze naar de echte wereld te reizen, om te ontdekken wat er aan de hand is. Tijdens deze reis wordt ze vergezeld door Ken (Ryan Gosling), die stiekem met haar mee probeerde te gaan. Samen proberen ze nu uit te zoeken wat er aan de hand is, maar leren dat de echte wereld heel anders is vergeleken met Barbieland.

Greta Gerwig weet samen met de fotografie directeur Rodrigo Prieto, de Barbiewereld goed over te brengen, waardoor het overkomt alsof je als kijker op een levensgrootte poppenkamer bent. Ze hebben hier mooie filmsets voor gebruikt. Zo werkt de film goed zolang het zich afspeelt in de Barbieland. Alleen dat iedereen hier Barbie of Ken is, maakt het soms wel wat lastig, om te volgen wat de precieze verschillen tussen alle Barbies en Kens zijn. Wanneer het verhaal overgaat naar de echte wereld verandert dit de film wel wat. Hoe het bijvoorbeeld precies mogelijk is te reizen tussen beide werelden wordt niet echt duidelijk uitgelegd. Verder verliest de film zijn geloofwaardigheid wanneer Barbie en Ken van alles in de echte wereld kunnen doen zonder echte gevolgen. Door het gebrek aan uitleg en oog voor detail kan de film soms wat apart overkomen. Op komische wijze proberen ze ook beide genderrollen wat speels belachelijk te maken. Zo zou Barbieland het tegenovergestelde moeten voorstellen van de echte wereld. In Barbieland kunnen Barbies en Kens alles, maar toch staat Barbie vaker boven Ken. In de echte wereld lijken mannen namelijk vaak boven vrouwen te staan. Zo proberen ze deze rol verdelen eens op de tegenovergestelde manier neer te zetten. Voor mannelijke kijkers, die het niet zo met deze actuele feminisme bewegingen hebben, kan dit deze film toch minder maken. Ondanks dat meerdere acteurs en actrices verschillende Barbies en Kens spelen, weten Margot Robbie en Ryan Gosling toch wel hun rollen op meer unieke manieren neer te zetten naast de andere Barbies en Kens castleden. Margot Robbie komt goed over als een echte Barbie, die probeert te ontdekken wat haar levensbestemmingen nu echt zijn. Ryan Gosling weet voor genoeg passende komische momenten te zorgen als Ken, die ervoor probeert te zorgen dat Barbie hem ziet staan. In de echte wereld leert hij echter dat hij als Ken ook ander dingen kan doen zonder Barbie. Will Ferrell speelt de CEO van Mattel, het speelgoedbedrijf die de barbiepop maken. Zijn personage en de andere werknemers zouden in de echte wereld moeten bevinden, maar komen toch meer over alsof ze ook in een cartoonwereld zitten door de manieren waarop ze acteren. Hierdoor komt het concept van de echte wereld toch wat ongewoon over. Als ze de echte wereld wat beter naar voren hadden gebracht, had de film wat beter kunnen zijn geweest. Het Barbie en Ken concept wordt zo toch beter naar voren gebracht in bijvoorbeeld Toy Story 3, waar ook wat speels met deze poppen omgegaan en het idee waar ze voorstaan. Ik geef de film als cijfer en:

Mission: Impossible – Dead Reckoning Part One

Mission: Impossible – Dead Reckoning Part One Is de nieuwste film uit de Mission: Impossible filmserie. De film is weer geregisseerd door Christopher McQuarie, die ook de twee voorgaande Mission: Impossible films heeft geregisseerd. Ethan Hunt (Tom Cruise) en de rest van het IMF-team moeten een tweedelige sleutel in handen zien te krijgen, voor deze in de verkeerde handen beland. Wie deze sleutel bezit, krijgt toegang tot een nieuwe AI-systeem dat de gehele, digitale onlinewereld van het internet kan overzien en beïnvloeden.

Dit AI-systeem is zelfs zo intelligent geworden, waardoor het ook uit zichzelf te werk kan gaan. Zo weet het anderen te beïnvloeden, om het systeem zelf te helpen. De ander groepen die de sleutel proberen te bemachtigen weet het systeem dan eer te saboteren. Het IMF-team moet zo offline proberen te werken, wat lastig blijft in deze moderne, digitale wereld, waarin veel juist online gebeurt. Het maken van deze film is beste een zware taak geweest voor de filmcast en crew, want ze zijn begonnen met het filmen toen net COVID-19 uitbrak. Hierdoor hebben ze veel uitstel of verplaatsing van opname gebieden gehad. Zo stegen de budgetkosten tot wel 290 miljoen, waardoor is dit de duurste Mission: Impossible film en film uit Tom Cruise zijn filmcarrière geworden. De film speelt zich zo af in verschillende landen, maar is eigenlijk alleen echt gefilmd in de drie landen: Italië, Noorwegen en het Verenigd Koninkrijk. Deze filmplaatsen worden mooi in beeld gebracht en soms wat bespeeld, waardoor het geloofwaardig overkomt als een ander land, die ook in de film genoemd wordt. Ondanks al deze obstakels hebben ze uiteindelijk toch weer een mooie en spannende film weten te maken. Je moet wel even in het verhaal komen door de hoeveelheid informatie die in het begin voorkomt, maar eenmaal in het verhaal weten ze goed je interesse vast te houden. Omdat verschillende partijen achter de sleutel aanzitten en deze ook door het AI-systeem tegen elkaar op worden gespeeld, blijft het soms wel lastig te volgen wie nou precies aan welke kant staat. De echte schurk van het verhaal een AI-systeem maken, is ook iets nieuws voor de Mission: Impossible filmserie. Omdat dit AI-systeem geen echte vorm of gezicht heeft, mis je als kijker net als de helden wel een duidelijke tegenspeler. Sommige acteurs die door het AI-systeem worden bespeeld dienen even als het gezicht van de vijand, maar dit werkt helaas niet altijd even sterk. Esai Morales wordt het meest bespeeld, maar omdat hij meer een tv-acteur is, komt hij helaas niet altijd even zo sterk naar voren. Pom Klementieff weet voor de beste dreigingen te zorgen als schurk. Bij haar scenes valt ook wel terug te zien dat ze plezier heeft gehad met het spelen van een schurk. Tom Cruise levert weer goed werk als Ethan Hunt. Samen met de bekende leden van zijn IMF-team, die weer door Ving Rhames en Simon Pegg gespeeld worden, komen ze weer goed over als spionage team, die op verschillende manieren samen voor de beste uitkomst proberen te zorgen. Rebecca Ferguson speelt voor een derde keer ook weer mee in een Mission: Impossible film, maar vanwege de grootte van de filmcast speelt ze deze keer een kleinere rol. Van de nieuwe castleden speelt Hayley Atwell een grote rol als een dief die ook de sleutel probeert te bemachtigen, maar meer om hier zelf van te profiteren. Samen met Tom Cruise heeft ze leuke, speelse momenten waarin ze elkaar helpen, maar zo ook weet verraden. Tom Cruise zorgt ook weer voor realistische, vermakelijke acties scenes. Tom Cruise doet weer zelf zijn eigen stunts. Zo rijdt met een motor van een hoge klif af, om vervolgens met een parachute op een rijdende trein te landen. Hayley Atwell heeft ook zoveel mogelijk stunts zelf proberen te doen. Ik geef deze film als cijfer een:

Insidious: The Red Door

Insidious: The Red Door is het vijfde deel uit de Insidious filmserie. Dit keer is de film geregisseerd door Patrick Wilson, die met deze film zijn regiedebuut maakt. Verder speelt hij ook een van de personages in de film. Josh Lambert (Patrick Wilson) en zijn zoon Dalton (Ty Simpkins) hebben hun ervaringen in de Further laten onderdrukken, om zo gemakkelijker met hun levens verder te kunnen gaan.

Toch weten de duistere entiteiten weer contact met hun te leggen, waardoor de twee toch de confrontaties met hun onderdrukte verleden aan moeten gaan, om deze kwade krachten voor eens en altijd zien te stoppen. Deze nieuwe film te laten regisseren door nieuwe regisseur Patrick Wilson was niet de beste keuze. Ondanks dat Wilson geïnspireerd lijkt te zijn geweest door James Wan, die de eerste twee Insidious films heeft geregisseerd, komt deze film toch anders over. Zo is deze film vergeleken de andere Insidious film minder eng, want de meeste horror momenten blijven aan de voorspelbare kant. Patrick Wilson speelt het helaas ook wat te veilig vergeleken de horror aspecten, die James Wan in zijn horrorfilms wist te brengen. Zo vormen de demonen op wat jump scares na verder niet echt een angstaanjagende dreiging. Dit is ook de eerste Insidious film die niet is geschreven door Leigh Whannell, de schrijver van de originele film en bedenker van de personages. Het uiteindelijke script is geschreven door Scott Teems, die eerdere horrorfilms als Halloween Kills en de remake van Firestarter uit 2022 heeft geschreven. Dit waren helaas ook niet de beste films en hierdoor behoudt deze nieuwe Insidious film ook dezelfde kwaliteit van deze films. Als je alle Insidious films nu naast elkaar legt, komen de verhaallijnen ook niet meer precies met elkaar over. Het is wel leuk de originele cast en personages uit de eerste twee Insidious films weer terug te zien. Helaas krijgen ze wel een mindere film en script om me te werken. De meeste zetten hun rollen wel op bekende, maar dan als wat oudere versies van hun personages neer. Sommige andere, nieuwe personages nemen soms wel wat te veel onnodige tijd in beslag, waardoor de focus van het verhaal wat verloren gaat. Ik geef de film als cijfer een:

Joy Ride

Joy Ride Is een nieuwe komedie geregisseerd, deels geschreven en geproduceerd door Adele Lim. Deze film is haar regiedebuut, hiervoor heeft ze wel eerder ervaring opgedaan als schrijver en producer. Advocaat Audrey (Ashley Park) besluit naar China te reizen om haar biologische moeder te vinden. Audrey reist samen met haar meer rebelse vriendin Lolo (Sherry Cola). Verder gaat haar studievriendin Kat (Stephanie Hsu), die een Chinese soapster is en haar meer afwijkende nicht Deadeye (Sabrina Wu) ook mee.

De vier begaan samen de zoektocht naar Audrey, haar moeder, maar tijdens de zoektocht maken ze vele, verschillende dingen mee die de zoektocht wat ingewikkelder maken, maar toch ook weer wat avontuurlijker en vermakelijker. Voor haar eerste regiewerk weet Adele Lim goed gebruik te maken van haar meer ervaren komedieschrijver kanten. Door zelf aan het verhaal te hebben gewerkt, weet ze de komedie passend in beeld te brengen. Met passende culturele, schuine en zelfspot komedie weet ze de film ook vermakelijke te houden. Gelukkig houdt Adele Lim de film niet aan de veilige kant. Zo zitten er wat meer gedurfde komedie momenten in de film. Deze momenten kunnen voor de ene wat meer beledigend overkomen dan voor de andere, maar dankzij gebruik te maken van zelfspot komedie weet ze er toch mee weg te komen. De komedie blijft wel wat aan de bekende kant vergeleken andere komedies waarin de personages een rondrit maken naar een bepaalde plaats. Zo heb je een standaard scene in een trein waar wat verkeerd gaat of andere komedie die wat geforceerd overkomen. Wat deze komedie goed laat werken is de band en samenwerking van de vier personages. Ieder brengt een eigen kant en eigen soort komedie met zich mee. Zo kunnen kijkers zich wel terug herkennen in een van de persoonlijkheden van de vier personages. Samen komen de vier ook goed en geloofwaardig over als vriendinnen die elkaar steeds weer proberen te helpen, maar ook wat belachelijk weten te maken op vriendschappelijke manieren. Ik geef de film als cijfer een:

Maggie Moore(s)

Maggie Moore(s)Is een nieuwe misdaadkomedie geregisseerd door John Slattery. Hij is meer bekend als acteurs, maar heeft eerder de film God’s Pocket geregisseerd. Verder heeft hij ook verschillende afleveringen geregisseerd van de tv-serie Mad Men, waar acteur John Hamm ook een grote rol in heeft gespeeld. Lokale politiesheriff Jordan Sanders (Jon Hamm) probeert samen met zijn hulpsheriff Reddy (Nick Mohammed) een moordmysterie op te lossen. Het moordmysterie gaat over twee vrouwen met dezelfde naam Maggie Moore, die kort achter elkaar in hetzelfde stadje zijn vermoord.

Dit moordmysterie lijkt het gehele, kleine stadje te beïnvloeden en leidt naar vele verschillende aanwijzingen en verdachte, zelfs een van de partners van een van de slachtoffers. Regisseur John Slattery heeft sinds 2014 geen films meer geregisseerd. Ditzelfde geldt voor scriptschrijver Paul Bernbaum, die sinds 2006 geen zelfstandig script meer heeft geschreven. Dat beide al een tijdje niet in dit vak bezig zijn geweest valt helaas wel terug te zien aan de uiteindelijke film. Het verhaal wordt bijvoorbeeld verteld vanuit te veel verschillende hoeken, zoals die van de politiesheriff, de bedenker van de moorden, de moordenaar zelf en wat getuige. Door al deze verschillende hoeken te tonen, blijft het verhaal soms lastig te volgen. Omdat je als kijker ook meer en eerder antwoorden krijgt dan bijvoorbeeld de politiesheriff zelf, kun je ook op het verhaal vooruit blijven lopen. Het moordmysterie en wie de daders zijn, wordt bijvoorbeeld al te snel aan je als kijker getoond. Hierdoor verliest het moordmysterie alleen maar zijn geheimzinnige kanten. Als ze het verhaal vanuit mindere kanten naar voren hadden gebracht, zou de film meer een moordmysterie kunnen zijn gebleven. Als kijker had je dan ook een kans gehad dit mysterie zelf proberen op te lossen. Jon Hamm zet ondanks het mindere script wel goed en passend acteerwerk neer als een politiesheriff die alles tot in de kleinste details probeert te onderzoeken. Samen met Nick Mohammed komt hij goed en geloofwaardig over als politiesheriff met een hulpsheriff, die steeds komedie probeert te leveren op de verkeerde momenten. Tina Fey komt soms ook meer over als een nieuwsgierige buurvrouw die alles mee probeert te krijgen dan dat haar personage echt behulpzaam is voor het verhaal. Verder zetten ze tussen haar en Jon Hamm ook een soort datingverhaal neer dat wat losstaand overkomt vergeleken de rest van de film. De hoek van de bedenker van de moorden is ook minder interessant om te volgen, omdat dit een minder plezierig verhaallijn is en je verder toch niet echt om dit personage geeft. Ik geef de film als cijfer een: